juni 2014 - Annemarie Braun

Mijn leven is tot een jaar of 10 geleden behoorlijk hectisch geweest. Veranderingen, veranderingen en veranderingen; diverse studies, banen, relaties, groot heftig verlies met jarenlange nasleep, van zeer goede financiën naar uiterste krappe, heel veel verhuizingen, 5-jarige emigratie naar de VS, remigratie, het moederschap en nu inmiddels een al redelijk lange bestendige relatie en alweer meer dan 7 jaar een eigen therapie/coaching praktijk en Yogastudio.

Voor sommige veranderingen koos ik zelf omdat ik dacht dat het mijn leven zou verbeteren, maar in veel gevallen werd er voor mij gekozen. Sommige veranderingen waren positief of nauwelijks merkbaar andere dramatisch en zeer ingrijpend. Afscheid nemen, loslaten en opnieuw beginnen ging ook bij mij écht niet vanzelf. Vaak heb ik gedacht dat het nooit meer goed zou komen, maar gelukkig bleek dat uiteindelijk toch het geval te zijn. Ook al was het vaak een anders “goed” maar niet minder goed dan ik waar ik op gehoopt had. Wat ik van al deze jaren en veranderingen geleerd heb is dat ikzelf de constante factor in mijn leven ben. Wat inhoudt dat de relatie met mijzelf de allerbelangrijkste is. Hoewel deze direct gevolgd wordt door de relatie met zoonlief, man, ouders en andere dierbaren blijft het ook voor deze relaties belangrijk dat ik blij ben met mezelf.

In mijn werk als therapeut/coach gaat het ook altijd over veranderingen. Iedere cliënt die ik zie wil iets in zijn leven veranderen. De vraag aan mij is dan ook altijd wat er gedaan moet worden om te veranderen: meer zelfvertrouwen te krijgen, minder te piekeren, van nare dromen af te komen, relatie te verbeteren, van verslaving/depressie/angst/agressie etc. af te komen of gevoelens te leren uiten. Mensen willen graag iets doen. Hard werken om zo hun doel (de verandering) te bereiken. Als ik ze in het intakegesprek vertel dat ik huiswerk geef reageren ze over het algemeen enthousiast. Ze willen dan meteen aan de slag. Ze hebben eindelijk de stap genomen om in therapie te gaan en zijn super gemotiveerd. Nadat ze mij inzicht hebben gegeven in hun leven, ik hen gevraagd heb naar hun gedachten en gevoelens komt dan altijd de reactie naar mij: zeg het maar wat moet ik doen! Soms zie ik mensen letterlijk in elkaar zakken als ik dan antwoord: wat moet je niet meer doen? Wat moet je opgeven?

Tja daar zit je dan. Je wilt wel veranderen en daar wil je best wel iets voor doen maar iets opgeven, loslaten? Het gaat altijd om iets wat heel belangrijk voor je lijkt: aardig gevonden worden, veel geld verdienen, de perfecte ouder/werknemer/partner/vriend(in)/zoon of dochter/grootouder etc. zijn. Dat is groot en heftig. Maar vaak het enige wat je kunt doen om de relatie met jezelf te herstellen.

Een aantal jaar geleden nam ik na lang wikken en wegen een redelijk grote beslissing voor mezelf. Ik haalde twee Yogalessen van mijn lesrooster. Ik was al een tijdje overbelast en mensen die overbelast zijn zien de keuzes die ze hebben vaak niet meer. Het hele scala van overbelast zijn kwam voorbij. Een zware operatie om heftige endometriose te verwijderen en de maanden van pijn vooraf en het half jaar nadien waren niet genoeg om me te laten stoppen met werken. Wat resulteerde in nog meer lichamelijke klachten. Gelukkig herstelde ik hierdoor snel en kon mijn lessen na een half jaar weer met hernieuwde kracht hervatten.

Wat ik op moest geven waren vier aan elkaar gekoppelde overtuigingen: ZZP’ers werken allemaal minstens vijftig tot zestig uur voor een uiterst mager loon, toch? (overtuiging nr. 1) Ook als je wat mankeert is dat je lot als je voor je passie kiest (overtuiging nr. 2). Als ik minder werk blijven mijn leerlingen weg en is alles verloren (oeps overtuiging nr. 3 was heftig). Dan kan ik de hypotheek niet meer betalen en dan moeten we op straat leven, dan ben ik een slechte moeder/partner (overtuiging nr. 4 vierde helemaal hoogtij).

Ondertussen was ik vaak erg moe en humeurig, zodat ik ook niet de moeder en partner was die ik graag wilde zijn. Daar had ik dan ook weer oordelen over en dus ook weer emoties. Gelukkig heb ik uiteindelijk de “gereedschappen” die ik door de jaren heen vergaard heb om anderen te dienen ook op mezelf kunnen toepassen. Afstand genomen, rust genomen en al mijn moed verzameld en alle vier mijn overtuigingen opgegeven. Hoe spannend ook. Toen kwam er op een heel natuurlijk wijze een verandering. Dat was me nooit gelukt zonder deze belangrijke overtuigingen op te geven. En nee de verandering is van buitenaf misschien niet heel groot te noemen maar jeetje wat ruimt het op en wat geeft het me lucht. Het betekende ook dat een aantal leerlingen afscheid nam maar uiteindelijk waren dat er maar een paar.

Zodra het over opgeven gaat in de therapie zakt ook de motivatie van de cliënt. Inmiddels schrik ik daar niet meer van. Ik begrijp het ook wel. Het lijkt ook heel heftig. Wat vaak helpt is dan de vraag te stellen: “Wat als je dit nog 15 jaar zo blijft doen zoals je het nu doet, hoe ziet je leven er dan uit?” Dan schrikken mensen van het beeld wat ze dan voor ogen komt en komt de motivatie vaak weer terug. Dan komt er ruimte om afstand te nemen, rust te nemen zodat de cliënt kan zien wat hij op moet geven om de relatie met zichzelf te herstellen.Dan kan het proces van opgeven beginnen.

All changes, even the most longed for, have their melancholy; for what we leave behind us is a part of ourselves; we must die to one life before we can enter another. -Anatole France-

In Yoga eindigen we de les vaak met een omgekeerde houding zoals de “schouderstand” (Sarvangasana), gevolgd door “de brug” (Setu Bandha Sarvangasana) of “het halve wiel” Chakrasana of Urdhva Dhanurasana) Nadat we in de schouderstand onze wereld op zijn kop hebben gezet is het tijd om je hart te openen en angst los te laten. Fysiek stimuleert de schouderstand de schildklier, opent de schouders en stimuleert de spijsvertering. De brug versterkt de rug en hamstrings en opent de borst. Het halve wiel versterkt de gehele rug en benen en opent de borstkas voor het filmpje! Het filmpje begint met een buikspieroefening want een sterk centrum is altijd een goed idee.

Veel plezier,

Annemarie

Vandaag ben ik niet aardig voor mezelf geweest. Sterker nog, ondermijnend. Ik heb mezelf toe geroepen dat ik te oud ben, mijn buik te dik is en mijn Yoga-beoefening niet gevorderd genoeg. Kortom: “ik ben niet goed genoeg”. Stop!! Alarmbel! Wat is er aan de hand? Ik heb (nou ja dat stemmetje doet zijn best om mij te laten twijfelen) om een blog te gaan schrijven over zaken die niet alleen mij, maar ook veel van mijn cliënten bezighouden. Dit blog wil ik ook nog eens ondersteunen met mijn andere discipline: Yoga in de vorm van video filmpjes.

Ik laat me dus op allerlei manieren “zien”. Gezien worden is essentieel voor ons mensen; een primaire levensbehoefte. Gezien worden, erkend worden raakt het diepste van onze ziel. Het zegt ons dat we de moeite waard zijn, er toe doen, belangrijk zijn en goed zijn zoals we zijn. Te veel mensen voelen zich niet gezien en dat doet pijn als een mes in je hart. Dat is denk ik ook waardoor social media als Facebook en kornuiten zo populair zijn.

Er zijn steeds meer mensen zelfs verslaafd aan social media. Echter, zoals met ieder verslaving, social media laat ook een leegte na en pijn. Om mezelf als voorbeeld te nemen: zoals sommigen van jullie misschien al weten ben ik naast psychodynamisch therapeut ook Yogadocent en bovenal Yoga liefhebber. Dus heb ik veel Yoga “vrienden” op Facebook. De meeste van deze vrienden zijn natuurlijk geen echte vrienden. Het zijn mensen die op Yoga gebied veel kennis en ervaring hebben gefotografeerd in Cirque du Soleil waardige houdingen. Op een goede dag inspireren hun foto’s, video’s en wijsheden me. Maar ik zie ze nooit uit een Yogahouding vallen, een rotdag hebben, ziek zijn, onaardig tegen iemand doen of ongezond eten en ze zijn allemaal jong, lang, mooi, slank en zeer gevorderd in Yoga. Op een slechte dag denk ik als ik hun posts zie: ik ben te oud (bijna 44), ben (als ik op mijn tenen sta) 1.62, heb endometriose waardoor mijn buik met grote regelmaat naar voren steekt alsof mijn zoon toch nog een broertje of zusje krijgt, ben behoorlijk lenig en krachtig door jarenlange Yoga beoefening maar ik kan voorlopig echt nog niet bij Cirque du Soleil. Ben verder wel eens onaardig, eet af en toe iets ongezonds, weet het soms gewoon niet en heb regelmatig een rotdag.
Als ik niet uitkijk trek ik de conclusie: ik ben niet goed genoeg! En dat doet pijn. Om die pijn weer een beetje te verdoven kun je dan de mooiste/leukste foto van jezelf tevoorschijn halen, een grappige tekst erbij plaatsen en dan maar hopen op “likes” et voilàeen verslaving is ontstaan. Een verslaving: ja. Erkenning en echt gezien worden: NEE! Ik noem dit de McDonald’s oplossing: je honger is snel gestild maar het is rotzooi wat je naar binnen stopt en al gauw heb je weer trek. Want die ene foto, die ene grappige zin dat is maar een klein deeltje van jou. Van binnen zit een grote leeuw te brullen die er uit wil en gezien wil worden.

Hier zie je de overeenkomst met het echte leven, want ook in het echte leven laten veel mensen maar een gedeelte van zichzelf zien. Dat gedeelte waarvan we hopen dat die ander dat ook graag wil zien, zodat ze ons zien en erkennen. En wordt alleen dat kleine deel van jou gezien en (hopelijk) erkend. Maar hoe dan met dat andere gedeelte, die leeuw die van binnen zit te brullen? Die gaan anderen misschien niet leuk/lief en aardig vinden, maar dat ben jij ook! Je hebt het recht er helemaal te zijn. Trouwens hoe weet je of die ander jouw onderdrukte deel niet leuk vindt? Je laat het immers nooit zien! Dat die ander dat niet leuk vindt is een aanname.

Te veel mensen onderdrukken een deel van zichzelf en betalen daar altijd een hele hoge hypotheek voor! Neem de man/vrouw die een affaire heeft want daar kan hij/zij wel die andere kant laten zien. Er is immers geen grote emotionele band waardoor het risico niet zo groot is. Hoezo mag je echte grote liefde jou niet helemaal zien? Daarmee doe je jezelf en je partner te kort. Of de troost eters of shoppers (ja die laatste herken ik helaas ook in mezelf) onder ons. Even verlicht het je pijn, maar dan ben je een kilo zwaarder of je portemonnee euro’s lichter en is de pijn er weer. Of die mensen die altijd snijdende opmerkingen hebben op jouw verhalen of negatief, soms zelfs verschrikkelijk beledigende posts plaatsen in social media over (bekende) anderen. Even voelt het goed; die ander is nu minder mooi/leuk gemaakt door jou en je hebt jezelf een podium gegeven, maar toch is er dan weer die pijn. Die pijn van dat deel van jou. Je echte “volledige ik” met alle gevoelens, die er niet mogen zijn, je daarom niet laat zien en dus niet gezien wordt.

Dit geschreven hebbende overwin ik mijn ondermijnende stem. Met mijn blogs en video’s wil ik je een “echt” persoon laten zien met mooie en minder mooie kanten en hoop ik je te inspireren en motiveren om alles uit het leven te halen. Mijn blogs zullen verhalen over mezelf zijn gecombineerd met de ervaringen van mijn cliënten, Yogaleden en anderen die ik dagelijks mag horen en zien. Overigens zal ik nooit de verhalen van anderen delen. Ik laat hen de keuze wat zij met wie delen. Het zijn mijn verhalen die ik verdiep met de kennis die ik door de jaren heen op gedaan heb.

Hopelijk inspireer ik je ook op Yoga-gebied. Ben je nieuw in de Yoga wereld zoek dan een goede docent(e). Iemand bij wie je helemaal jezelf mag zijn. Ben je al wat meer ervaren? Misschien vind je het dan leuk.om dan wat houdingen met mij mee te doen! Alleen kijken mag natuurlijk ook.

Voor dit thema heb ik de heldenhouding (virabhadrasana I) gekozen. Laat de held in jezelf zien ook al is het een held op sokken! De Heldenhouding versterkt schouders, armen, bovenbenen, rugspieren en enkels, opent borstkas en geeft hart en longen de ruimte. De houding gaat over moed, doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen. Bekijk hieronder het Yoga filmpje van Heldenhouding I

Geloof niet in je ondermijnende gedachten en hou een warm hart!

Annemarie

Opgeven; een grote verandering.

Zie me dan!

Facebook