“Holding on to anger is like grasping a hot coal with the intent of throwing it at someone else; you are the one who gets burned”. – Boeddha

Kortom; als je je vastbijt in je boosheid doe je jezelf pijn. Als je jezelf werkelijk vrij wilt voelen zal je oude rommel, zoals verwijten en boosheid moeten opruimen en tegelijkertijd het hier en nu moeten accepteren.

In mijn praktijk spreek ik wekelijks met stellen die ooit straal verliefd op elkaar waren. Er was een tijd dat ze elkaars hand vasthielden, elkaar verliefd in de ogen keken en dat nabijheid van die ander alleen al voldoende was om zich gelukkig te voelen. Nu kijken ze elkaar verbitterd aan, als ze al oogcontact maken. Ze zijn boos, die ander wil niet luisteren. Ze weten allebei zeker dat ze gelijk hebben en dat die ander de schuldige is. Weg zijn al die jaren die ze samen deelden in passie met of zonder kinderen die ze samen kregen en opvoedden. Ze spreken niet meer met elkaar maar wel over elkaar en hoe die ander het allemaal verkeerd ziet.

Je gevoelens uitspreken, in het hier en nu staan en de waarheid zeggen maakt dat je wereld vol van ruimte, vrede en mogelijkheden wordt. Maar een zeer belangrijk onderdeel hiervan is ook de behoefte om gelijk te hebben op te kunnen geven. We laten zoveel energie gaan naar gelijk hebben of krijgen. Bijna alle conflicten komen voort uit het feit dat mensen bevestigd willen krijgen dat ze gelijk hebben. Als we hier niet zo mee bezig zouden zijn, dan zou het ons niet zoveel doen als andere mensen iets denken of doen wat niet past bij onze overtuigingen. Haat en wrok ontstaan vanuit ons gevoel verkeerd te zijn behandeld. De meeste ruzies gaan eigenlijk over vanuit wiens perspectief de waarheid is.

Mensen vragen mij wel eens hoe het komt dat mijn partner en ik bij elkaar zijn terwijl we zo verschillen. Inderdaad op een aantal punten denken wij heel anders (gelukkig hebben we ook veel gemene delers hoor :-))  Uiteraard zijn ook wij met enige regelmaat boos op elkaar, raken we een kwetsbaar punt bij die ander, maar we blijven niet boos (althans niet lang). Op de een of andere manier gaat het bij ons redelijk natuurlijk om te accepteren dat er meer dan één waarheid is en dat de onze waarheden niet altijd synchroon lopen.

Yoga is zo’n voorbeeld: voor mij betekent Yoga een manier van leven, genieten, tot rust komen en tot mezelf komen. Voor mijn partner is het meer een soort sport. Dat hij überhaupt ooit in mijn lessen terecht is gekomen beschouw ik al als een wonder. Ik heb het hem nooit gevraagd en had het ook nooit van hem verwacht. De docent die mij opgeleid heeft tot docent weet waarschijnlijk tot de dag van vandaag wat hij zei na mijn afstuderen (hij was mee als proef leerling voor degenen die die dag afstudeerden). Hij zei: “dit heb ik gedaan voor mijn vrouw maar het was eens maar nooit weer”.

Maar goed hij doet inmiddels regelmatig mee en maakt ook echt vorderingen. Yoga is echter voor hem een soort sport, noodzakelijk voor het onderhoud van zijn lichaam. Hij vindt het niet echt heel leuk maar het is praktisch en effectief. Ik vind dat prima (overigens niet alleen voor hem maar voor een ieder die er voor kiest om Yoga zo te ervaren) en hij vindt het prima dat het voor mij iets heel anders is. Hij gunt het me en stimuleert me om het te doen omdat hij weet dat het me goed doet. Dat maakt het voor mij ook makkelijker om het hem op zijn manier te laten beleven. Het is niet nodig voor mij om hem (of wie dan ook) te overtuigen van wat ik vind dat Yoga “zou moeten zijn” want ik weet dat dat mijn waarheid is.

Wat zou er gebeuren als we de behoefte gelijk te hebben op zouden geven? Waarschijnlijk denk je nu: “ja, wacht eens even dat betekent dat je zegt dat die ander altijd gelijk heeft en dat je hem of haar een excuus geeft voor zijn of haar gedrag”. Dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel dat er een andere manier is om er naar te kijken waar je veel meer aan hebt. Je gevoelens uitspreken, de ruimte geven is iets anders dan gelijk hebben. Als je iets zeker weet en je zet je hakken in het zand dan is er geen ruimte voor zelfonderzoek/-reflectie. Er ontstaat geen mogelijkheid om dingen over jezelf te leren of andere mogelijkheden te ontdekken die je nog niet eerder had gezien.

Want wat kost het je om gelijk te hebben of te krijgen? Het antwoord op deze vraag is meestal: relaties, rust in je hoofd, gevoel van vrijheid, liefde, en echte kracht. We krijgen de genoegdoening van gelijk hebben, maar ja…… wat levert dat je echt op?

Als je vindt dat je ouders het niet goed hebben gedaan in je jeugd en je veroordeelt (in gedachten) ze daar nog steeds voor. Wat kost dat jou en wie doe je echt pijn?

Als je feedback krijgt, gecorrigeerd wordt of advies krijgt, wat doe je dan? De meesten van ons gaan zichzelf direct verdedigen. Vaak komt de kritiek binnen als “ ik ben niet goed genoeg” om vervolgens te gaan naar; “ik kan ook niets goed doen”. Dat doet pijn. Als die pijn niet naar binnen schiet en zich daar gaat zitten wreken gaat het naar buiten. Dan draaien we het om. Die andere persoon ziet het verkeerd of je legt uit waarom je het zo gedaan hebt, verzint excuses of je gaat in de directe aanval.

Angst huist achter dit alles. We voelen ons bedreigd. Gelijk willen hebben is geboren uit angst. We houden ons vast aan ons gelijk, omarmen onze angst. Hier zit geen enkele kracht in. Oorlogen gaan over wie er gelijk heeft. Hoeveel mensen hebben er al jaren niet gesproken met hun familie omdat ze weten dat ze gelijk hebben? Als je dat soort woede bij je draagt vraag jezelf dan af wie je eigenlijk pijn doet. Het is alsof je zelf vergif drinkt en wacht tot de ander sterft. Je hoeft echt geen grote vrienden te worden met de mensen die je geraakt hebben maar geef de woede en het gelijk willen hebben op, omwille van jezelf!

Als je in het hier en nu staat en werkelijk kijkt naar wat er gebeurd is, kom je er meestal achter dat de persoon waar je boos op bent niet echt gedaan heeft wat je hem/haar verwijt. Dat wat de ander gedaan heeft (hoe traumatisch ook) veroorzaakt niet de pijn die je van binnen voelt. De pijn die je voelt komt van jouw interpretatie. Misschien herinnerde het je aan iets pijnlijks uit het verleden, was je angstig of voelde je je bedreigd. Je denkt dat jouw standpunt de enige waarheid is, maar waarom zouden er niet meerdere waarheden kunnen zijn die allebei even waar zijn? Of zoals de Amerikanen zeggen: Let’s agree to disagree.

De driehoekshouding (Trikonasana) geeft je alle ruimte in je lichaam om boosheid los te laten. Je voelt goed je twee voeten aan de grond waardoor je in het hier en nu wordt gehouden. Fysiek versterkt het je rug, je benen en buikspieren en verlengt het de hamstrings. Bekijk het filmpje en….

Laat het gaan en geniet van de ruimte die het je geeft!

Annemarie