Wat doet het met je als je nooit genoeg doet/bent/geeft?

Heb jij ook zo’n irritante stem in je hoofd? Zo eentje die je telkens weer wijst op je missers, dat je te kort schiet dat je gewoon niet genoeg bent/doet/hebt? Zo’n stem dat als het een vriend van je was geweest dat je het contact al heel snel zou hebben laten verwateren. Helaas ben ik in het bezit van zo’n stem en veel van mijn therapiecliënten en yogaleerlingen ook.

Het vervelende aan deze stem is dat het stelselmatig je gevoel van zelfvertrouwen onder je voeten vandaan trekt. Maar nog vervelender is dat je die stem niet uit lijkt te kunnen zetten. Te vaak luisteren we dan ook naar deze stem en gaan we nog beter ons best doen in de hoop dat hij dan verdwijnt.

De stem zegt de meest afschuwelijke, vernederende dingen. Zijn uitspraken zou je zelfs nog niet tegen je ergste vijand zeggen. In de (vaak korte) periodes dat de stem stil is vergeet je vaak dat hij er is. Dan zit je net lekker in je vel en doe je gewoon je ding en dan ineens bam….. daar is hij weer. Wat lokt “die stem” eigenlijk uit?

In mijn ervaring: als zaken net niet liepen zoals ik gehoopt had, als ik niet aan mijn eigen of aan iemand anders zijn/haar verwachtingen voldeed, als ik het gevoel had dat ik meer had kunnen doen/zeggen. Kortom alles wat me het gevoel gaf dat ik niet genoeg deed/was/gaf.

Hierdoor was er een tijd waarin niets mij ooit te gek was. Dit was de tijd dat ik 3 hbo-studies tegelijkertijd deed naast een fulltimebaan terwijl ik thuis een gezin met een heel jong kind had. Daarnaast deed ik zelf intensief aan Yoga, zag ik er elke dag tiptop uit, organiseerde ik leuke uitjes voor ons gezin en verassingsweekendjes voor mijn man en mij samen. Bezocht en belde ik mijn ouders, als enig kind, met regelmaat. Zorgde ik dat ik up-to-date was met alle trends, nieuws, muziek en las ik de boeken die je nu eenmaal gelezen moest hebben. En oh ja, ik vergeet nog te zeggen dat ik een chronische ziekte heb waar ik niemand mee “lastig wilde vallen”.

Mijn omgeving vond het helemaal niet zo bijzonder wat ik allemaal deed, ze waren er immers aan gewend. Dus vond ik het zelf ook niet bijzonder. Dit was gewoon wat er van mij verwacht werd, wat ik van mezelf verwachtte. Wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Hulp/advies/steun voor mezelf vragen kon ik eigenlijk vrijwel niet en als ik het een keer wel deed voelde het ongemakkelijk alsof ik daar zo snel mogelijk iets voor terug moest doen. Als ik het al een keer deed werd er ook vrijwel altijd afwijzend op gereageerd. Jij hebt alles toch zo goed voor elkaar? Jij ben toch zo sterk, een echte doorzetten? Hoezo wil je mijn hulp/advies/steun? De boodschap was helder: ik moest er vooral voor hen zijn. Niet zo gek, dat waren ze toch ook van me gewend? Bij eigenlijk iedereen in mijn omgeving was ik altijd aan het peilen wat hun behoeftes waren en daar probeerde ik aan te voldoen.

Natuurlijk waren er regelmatig momenten dat ik me volledig opgebrand, moe, leeg, onzeker en vreselijk alleen voelde. Maar het enige antwoord wat ik hierop kende was: “doorgaan”. Hier heb ik een hoge prijs voor betaald. Ik raakte het contact met wie ik werkelijk was en nodig had volledig kwijt.

Want het feit is dat hoeveel je ook (voor iemand) doet, het is op den duur zo gewoon dat niemand het meer merkt. Alleen maar als je het een keer niet (goed) doet. Dan krijg je de deksel flink op je neus. De pijn die je dan ervaart maakt alleen maar dat je nog meer je best gaat doen en nog slechter over jezelf gaat denken.

Een bewuste keuze maken om weer in contact te komen met wie jij bent voorbij al dat nodig zijn is niet makkelijk. Het was voor mij een lange weg van vallen en opstaan. Met regelmaat stap ik nog steeds in de valkuil en ga ik opnieuw voorbij mijn grenzen. Maar ik weet nu de weg terug naar mezelf.

Voor jezelf kiezen maakt je niet populair want de meeste mensen om je heen vinden het niet prettig dat je zo veranderd bent. Dus is een goed supportnetwerk uitermate belangrijk zodat jij leert te ONT-moeten zodat je jezelf weer kunt ontmoeten. Jouw behoeftes weer kunt (h)erkennen en hier positieve actie op kunt nemen. Waardoor je zelfvertrouwen weer kan groeien. Want dit leven leef je maar één keer en ook jij verdient het om Gelukkig Jezelf te kunnen zijn.

Graag help ik je hier mee GRATIS op weg. Aanstaande zaterdag 17/3 start ik met mijn 5-daagse challenge: “Perfectionisme de baas”. Want als je je in bovenstaande herkende ben jij een perfectionist. Klik hier om samen (daar is je supportnetwerk) met mij en meer dan 100 anderen mee te doen!

 

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter