Relatietherapie

Relatietherapie is een belangrijk onderdeel van mijn praktijk. Je relatie is namelijk dé plek waar je kunt opladen, je elkaars “liefdestank” kunt vullen en je je geborgen en veilig mag voelen. Met een stevige thuisbasis zit je nu eenmaal ook daarbuiten lekkerder en in je vel.

Maar hoewel of misschien wel juist ómdat, mensen van elkaar houden kunnen ze elkaar heel erg pijn doen. Meestal niet uit gebrek aan liefde maar omdat ze verschillend zijn, elkaar niet begrijpen, zich teleurgesteld of oneerlijk behandeld voelen. De gevoelens die stellen ervaren als er relatieproblemen zijn dan ook vaak heel intens en lijken erg ingewikkeld. Vaak krijg ik te horen: ik doe zo mijn best maar hij/zij ziet/hoort/voelt het gewoon niet. Meestal komt dat omdat onze partner een taal spreekt die wij niet begrijpen en als een partner zich uitdrukt in een taal die de ander niet verstaat komt de liefde niet over. Dan ontstaat er frustratie, je niet meer geliefd en begrepen voelen en ruzies.

De beroemde Britse psychiater John Bowlby wist in de jaren vijftig al dat het voor mensen van het grootste belang om zich veilig aan iemand te kunnen hechten. Weten dat je altijd gesteund, geliefd en veilig zult zijn. Kinderen die dit niet of te weinig ervaren kunnen daar ernstige schade van op lopen. Door Bowlby’s onderzoeken komt het dan ook dat we tegenwoordig bij onze kinderen mogen zijn als ze in het ziekenhuis moeten verblijven.

Dat deze behoefte niet stopt als we volwassen worden is minder geaccepteerd. Onze maatschappij leert ons dat we als volwassenen zelfstandig moeten zijn. Toch verdwijnt deze behoefte niet, ze is het grootst in onze belangrijkste volwassen relatie. Als we in onze relatie signalen denken op te pikken van de ander dat deze er “niet voor ons is” voelt het daarom ook net zo bedreigend als toen je als kind je moeder even niet kon vinden. We raken net zo in paniek als dat kind. Relatieproblematiek is dan ook erg pijnlijk, alsof de grond onder je voeten is weggeslagen. We gaan dan zeuren of trekken ons terug.

Maar eigenlijk zeggen we tegen onze partner: Ben je er voor me? Is het veilig? Kan ik op je rekenen? De “eisende partner” is op zoek naar zijn partner, voelt zich alleen. De “terugtrekkende partner” is bang dat hij/zij het toch nooit goed doet. Lees: veilig is, en voelt zich ….. ook alleen. Veel relatietherapievormen richten zich op beter communiceren met elkaar en onderhandelen. Maar wat blijkt: we willen helemaal niet leren onderhandelen en redelijk zijn. We willen ons veilig verbonden voelen. In mijn praktijk richt ik me dan ook niet op de details van de ruzies maar op het herstellen of opbouwen van deze veilige verbinding. Met deze “grond onder onze voeten” kunnen we dan veel gemakkelijker zelfstandige redelijke volwassenen zijn.

Klik hier voor meer informatie