Berichten

tijd

Tijd is Leven

/0 Reacties/in , /door

Tijd is Leven

Waarom investeren we zo weinig in onszelf?

Deze week volgde ik een onlinetraining van een businesscoach en niet veel van wat hij zei deed echt iets met me. Totdat hij zei: “Tijd is leven”. Dat kwam binnen. Ineens realiseerde ik me dat dat is wat ik mensen wil geven: tijd en dus leven.

Want wat me enorm raakt is hoeveel mensen niet in zichzelf investeren. Er wordt geld gestoken in kleding, vakanties, een auto of de meer onschuldig ogende zaken als regelmatig een beker koffie bij een bekende Amerikaanse koffie keten, een terrasje pakken of een lunch kopen in plaats van deze zelf maken en meenemen. Reken vooral die laatste zaken maar eens uit wat die je op maandbasis kosten.

Natuurlijk zijn bovenstaande zaken allemaal prettig en leuk. Ik vind een aantal ervan ook erg plezierig. Maar als je niet lekker in je vel zit: je lijf, je hoofd of je hart je regelmatig signalen geven dat je je leven voorbij aan het rennen bent dan zijn het geen zaken die je een echte permanente oplossing gaan geven. Je kunt het vergelijken met een aspirine nemen terwijl je geopereerd moet worden. Kun je je het allebei veroorloven dan is er niets aan de hand.

Maar als er keuzes gemaakt moeten worden dan wordt er maar weinig echt gekozen voor het eigen duurzame geluk en gezondheid.

Regelmatig doen we vanuit de yogastudio kennismakingsaanbiedingen om zo de drempel te verlagen. Veel mensen reageren hier positief op. Na de lessen vertellen ze me wat het met hun lichaam, hoofd en hart doet. Toch gaat een aantal mensen die wel de positieve effecten ervaren na de aanbieding niet door. Want dat wat hen zoveel brengt kost geld en tijd.

Bij therapiesessies merk ik het soms ook: als de vergoeding door de zorgverzekeraar ophoudt of als ze er vrij voor moeten nemen van hun werk stoppen mensen soms terwijl ze eigenlijk nog niet helemaal klaar zijn. Ze hebben al behoorlijk wat inzichten en opluchting ervaren maar ze zijn nog niet helemaal waar ze graag hadden willen zijn.

Wat dat betekent is dat ze tijd en dus leven verliezen. Want elke week yoga of nog net een paar sessies meer had ze tijd, echte tijd voor zichzelf gegeven. Nu proberen ze het maar zelf weer. Wat ze onnodig veel tijd, moeite en pijn kost. Want mijn kennis en ervaring die graag met ze deel laten ze nu liggen. Het zelf uitzoeken terwijl een ander dat al voor je gedaan heeft kost onnodig veel tijd. Tijd die ze hadden kunnen gebruiken om hun leven met twee handen te kunnen pakken.

Ze missen de bevrijding die een leven met een gezond en energiek lichaam je brengt. Maar ook de rust in je hoofd en een warm, gelukkig en passievol hart als je echt in het leven kan staan zoals je graag zou willen.

Waarom doen we onszelf toch zo tekort? Alle zaken waar de tijd en het geld wel naar toegaan zijn vergankelijk. Je zult ze niet je hele leven bij je dragen. Je wordt er geen gelukkiger mens van en toch vinden we ze vaak belangrijker.

Wat ik vaak hoor: “ja maar de kinderen gaan zo graag naar ………. of mijn partner vindt het zo fijn als …….. of mijn werk vraagt wel dat ………”. Dat zal vast zo zijn maar wiens leven is het precies? Dit leven zoals je het nu leeft, leef je maar één keer en de klok tikt harder dan je denkt. Daarnaast hoe fijn zouden jouw kinderen, partner en zelfs je werkgever het wel niet vinden als je gewoon goed in je vel zit, je gezond voelt en echt aanwezig kunt zijn? Is dat niet veel waardevoller ook voor hen?

Wees je bewust van hoe je je tijd besteed want tijd is je leven en dat leef je maar één keer.

Het was voor mij zo belangrijk dat ik het nog makkelijker voor jou gemaakt heb met een online traject wat maandag 23/4 start. Je kunt het vanuit je eigen huis en in jouw eigen tijd en tempo coaching, yoga en meditatie onder mijn begeleiding volgen. Dus gebruik maken van al mijn kennis, opleidingen, 10 jaar ervaring met het werken met cliënten en yoga- en meditatie lesgeven zonder daar iets voor op te moeten geven. Daarnaast bied ik je ook 24/7 ondersteuning voor die momenten dat je het even niet alleen wilt doen.

Wil je meer weten, alvast (gratis) kennis met mij en mijn manier van werken maken? Schrijf je dan in voor het online webinar a.s. zaterdag 21/4 om 16:00. Zelfs als je er niet live bij kunt zijn. Want als je je inschrijft krijg je de opname in je e-mailbox. Schrijf je hier in

Meer informatie over het online traject wat a.s. maandag 23/4 start vind je hier 

Warme groet,

Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Nooit goed genoeg

/0 Reacties/in , /door

Wat doet het met je als je nooit genoeg doet/bent/geeft?

Heb jij ook zo’n irritante stem in je hoofd? Zo eentje die je telkens weer wijst op je missers, dat je te kort schiet dat je gewoon niet genoeg bent/doet/hebt? Zo’n stem dat als het een vriend van je was geweest dat je het contact al heel snel zou hebben laten verwateren. Helaas ben ik in het bezit van zo’n stem en veel van mijn therapiecliënten en yogaleerlingen ook.

Het vervelende aan deze stem is dat het stelselmatig je gevoel van zelfvertrouwen onder je voeten vandaan trekt. Maar nog vervelender is dat je die stem niet uit lijkt te kunnen zetten. Te vaak luisteren we dan ook naar deze stem en gaan we nog beter ons best doen in de hoop dat hij dan verdwijnt.

De stem zegt de meest afschuwelijke, vernederende dingen. Zijn uitspraken zou je zelfs nog niet tegen je ergste vijand zeggen. In de (vaak korte) periodes dat de stem stil is vergeet je vaak dat hij er is. Dan zit je net lekker in je vel en doe je gewoon je ding en dan ineens bam….. daar is hij weer. Wat lokt “die stem” eigenlijk uit?

In mijn ervaring: als zaken net niet liepen zoals ik gehoopt had, als ik niet aan mijn eigen of aan iemand anders zijn/haar verwachtingen voldeed, als ik het gevoel had dat ik meer had kunnen doen/zeggen. Kortom alles wat me het gevoel gaf dat ik niet genoeg deed/was/gaf.

Hierdoor was er een tijd waarin niets mij ooit te gek was. Dit was de tijd dat ik 3 hbo-studies tegelijkertijd deed naast een fulltimebaan terwijl ik thuis een gezin met een heel jong kind had. Daarnaast deed ik zelf intensief aan Yoga, zag ik er elke dag tiptop uit, organiseerde ik leuke uitjes voor ons gezin en verassingsweekendjes voor mijn man en mij samen. Bezocht en belde ik mijn ouders, als enig kind, met regelmaat. Zorgde ik dat ik up-to-date was met alle trends, nieuws, muziek en las ik de boeken die je nu eenmaal gelezen moest hebben. En oh ja, ik vergeet nog te zeggen dat ik een chronische ziekte heb waar ik niemand mee “lastig wilde vallen”.

Mijn omgeving vond het helemaal niet zo bijzonder wat ik allemaal deed, ze waren er immers aan gewend. Dus vond ik het zelf ook niet bijzonder. Dit was gewoon wat er van mij verwacht werd, wat ik van mezelf verwachtte. Wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Hulp/advies/steun voor mezelf vragen kon ik eigenlijk vrijwel niet en als ik het een keer wel deed voelde het ongemakkelijk alsof ik daar zo snel mogelijk iets voor terug moest doen. Als ik het al een keer deed werd er ook vrijwel altijd afwijzend op gereageerd. Jij hebt alles toch zo goed voor elkaar? Jij ben toch zo sterk, een echte doorzetten? Hoezo wil je mijn hulp/advies/steun? De boodschap was helder: ik moest er vooral voor hen zijn. Niet zo gek, dat waren ze toch ook van me gewend? Bij eigenlijk iedereen in mijn omgeving was ik altijd aan het peilen wat hun behoeftes waren en daar probeerde ik aan te voldoen.

Natuurlijk waren er regelmatig momenten dat ik me volledig opgebrand, moe, leeg, onzeker en vreselijk alleen voelde. Maar het enige antwoord wat ik hierop kende was: “doorgaan”. Hier heb ik een hoge prijs voor betaald. Ik raakte het contact met wie ik werkelijk was en nodig had volledig kwijt.

Want het feit is dat hoeveel je ook (voor iemand) doet, het is op den duur zo gewoon dat niemand het meer merkt. Alleen maar als je het een keer niet (goed) doet. Dan krijg je de deksel flink op je neus. De pijn die je dan ervaart maakt alleen maar dat je nog meer je best gaat doen en nog slechter over jezelf gaat denken.

Een bewuste keuze maken om weer in contact te komen met wie jij bent voorbij al dat nodig zijn is niet makkelijk. Het was voor mij een lange weg van vallen en opstaan. Met regelmaat stap ik nog steeds in de valkuil en ga ik opnieuw voorbij mijn grenzen. Maar ik weet nu de weg terug naar mezelf.

Voor jezelf kiezen maakt je niet populair want de meeste mensen om je heen vinden het niet prettig dat je zo veranderd bent. Dus is een goed supportnetwerk uitermate belangrijk zodat jij leert te ONT-moeten zodat je jezelf weer kunt ontmoeten. Jouw behoeftes weer kunt (h)erkennen en hier positieve actie op kunt nemen. Waardoor je zelfvertrouwen weer kan groeien. Want dit leven leef je maar één keer en ook jij verdient het om Gelukkig Jezelf te kunnen zijn.

Graag help ik je hier mee GRATIS op weg. Aanstaande zaterdag 17/3 start ik met mijn 5-daagse challenge: “Perfectionisme de baas”. Want als je je in bovenstaande herkende ben jij een perfectionist. Klik hier om samen (daar is je supportnetwerk) met mij en meer dan 100 anderen mee te doen!

 

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Perfectionisme? Daar kom je nooit meer vanaf

/0 Reacties/in /door

Hoe kwam de titel bij jou binnen: “daar kom je nooit meer vanaf”? Als perfectionisme een onderdeel van je leven is voelde het waarschijnlijk loodzwaar. Perfectionisme is ook een zware last, want perfectie is onhaalbaar en dus begint de strijd elke dag opnieuw. Veel mensen vinden zichzelf de term perfectionist om die reden niet eens waard. Ze beredeneren: “ik doe/ben toch nooit (goed) genoeg dus ben ik ook geen perfectionist”. Laat deze wijze van denken nu juist één van de kenmerken zijn van perfectionisme.

Een perfectionist is niet iemand die alles perfect doet of perfect is. Dat is niemand, dat lukt niemand, dat bestaat gewoon niet. Een perfectionist is iemand die streeft naar perfectie. Dat mislukt elke dag opnieuw en dus moet er morgen weer gestreefd worden naar perfectie en overmorgen en overovermorgen en zo verder. Het houdt niet op. En hoeveel een perfectionist ook bereikt (en dat is vaak heel veel) het kan altijd beter. Een perfectionist voelt zich nooit goed genoeg en heeft nooit genoeg gedaan.

Perfectionisme zit in ons allemaal. We kennen het allemaal tot zekere hoogte. Niemand is hier volledig vrij van. Maar voor de een is het een groter onderdeel van het leven dan voor de ander. Te vaak wordt er dan ook onterecht trots gezegd: “ik ben een perfectionist”. Het lijkt alsof het in deze maatschappij iets is om trots op te zijn. Onze maatschappij moedigt het ook aan. Hoe vaak zie je in (sociale) mediaberichten hoe je nog perfecter kan worden? Mannen en vrouwen worden alsmaar aangemoedigd om nog meer te doen, zichzelf in welk opzicht dan ook te veranderen en worden we enorm beloond met “applaus” als we uitblinken.

Met regelmaat zie je ook op CV ’s mensen zichzelf omschrijven als “perfectionist”. Er wordt vanuit gegaan dat de potentiële werkgever dit wel aan zal spreken. Met de kennis die ik nu heb zou ik het, als werkgever, juist als een grote alarmbel zien. Want ja op de korte termijn ga je echt blij zijn met deze werknemer. Het is een harde werker, met hart voor de zaak. Maar er komt een dag (wellicht duurt dit een aantal jaar) dat deze hardwerkende perfectionist volledig opgebrand is. Niet alleen zakelijk maar ook privé. Vreselijk voor de werkgever die een goede en ervaren kracht kwijt is, maar nog veel afschuwelijker voor de werknemer zelf.

Is het dan echt zo slecht om graag dingen goed te doen? Nee, zeker niet. Graag dingen goed willen doen omdat je dat voor jezelf graag wilt is juist hartstikke goed. Ik noem dat gezonde ambitie. Ten eerste: je wilt het graag “goed” doen, niet perfect. Ten tweede: je doet het om je het graag wil voor jezelf, niet voor anderen. Dus niet om die ander te plezieren, te helpen of bevestiging van die ander te krijgen maar omdat je dit zelf graag wilt bereiken. Het goed willen doen voelt licht, geeft energie. Perfectionisme, het perfect moeten doen voelt zwaar en kost energie.

Wellicht wacht je nu in spanning af of ik denk dat je inderdaad nooit van perfectionisme afkomt. Er volledig “afkomen” nee dat geloof ik niet. Maar ik weet wel dat er een weg is om het niet langer je leven te laten beheersen. Een weg die leidt naar wat ik gezonde ambitie noem. Die weg heb ik zelf belopen en beloop ik nog elke dag. Inmiddels heb ik gelukkig in de afgelopen 10 jaar ook veel cliënten geholpen deze weg te vinden en te belopen. Het was voor mij geen gemakkelijke weg om te vinden en de weg ernaar toe was voor mij lang. Maar ik heb hem gevonden en ik deel hem graag met anderen zodat zij niet die lange zware zoektocht hoeven te belopen.

Graag help ik ook jou. Daarom start ik 17/3 met een gratis 5-daagse online challenge: “Perfectionisme de baas”. Ga je mee op weg? Schrijf je hier in

“Many people think of perfectionism as striving to be your best, but it is not about self-improvement; it’s about earning approval and acceptance.” -Brene Brown-

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

Gebroken

/4 Reacties/in /door

Positief denken, een illusie?

Positief denken, het negatieve omdraaien naar het positieve en vooral alles wat negatief is meteen loslaten is nu de trend. Maar ik krijg acuut jeuk van al die “positief denken goeroes” die overal te pas en te onpas opduiken. Wat een onzin: er kan toch geen dag zijn zonder nacht. Geen licht zonder duisternis.

In mijn praktijk zie ik ook zoveel mensen worstelen met die hele “positief denken beweging”. Zich zelfs schuldig voelen als ze zich gewoon rot voelen. Zeker het type mens, waar ik me in gespecialiseerd heb, dat altijd doorgaat. Dit noem ik de harde werkers (zie mijn vorige blog) die overtuigd zijn dat als je maar hard genoeg je best doet dan……. worstelen met dit “mode” verschijnsel dat ook onze Social Media in greep lijkt te hebben.

Het hebben van gevoelens en gedachten is volkomen normaal en natuurlijk. Tegen “negatieve” gevoelens (ook zoiets wie heeft ooit bedacht dat minder fijne gevoelens als pijn, angst, boosheid en verdriet “negatief” zijn) vechten is niet alleen een stukje van jezelf ontzeggen. Maar maakt de relatie met jezelf steeds complexer. Het creëert een innerlijk conflict en dus stress. Het soort stress wat snel chronisch wordt. Hetzelfde geldt voor negatieve gedachten; ook die hebben we allemaal. Het “wegpoetsen” van die gedachten vergt veel energie. Terwijl ze toestaan NIET hetzelfde is als er in geloven en het onderdeel laten zijn van wie je bent.

Gevoelens en gedachten er laten zijn brengt je juist dichter bij wie je bent. In het hier en nu zijn, het leven ontvangen maakt je authentiek, mens en vooral heel. De bonus is dat als je het toelaat er ook weer echte ruimte is voor iets anders. Iets echts, niet iets wat door een of andere “positief denken goeroe” bedacht is. Hoe ik dit zelf op dagelijkse basis ervaar lees je hieronder naar aanleiding van een recent voorbeeld uit mijn eigen leven daarna zal ik het hoe en wat van het toelaten van gevoelens en gedachten uitleggen.

==

Mijn man liet HET GLAS uit zijn handen vallen en het landde het in duizend stukjes op de grond. Mijn blauwe Starbucks thee glas, ruim 20 jaar geleden gekocht in de Verenigde Staten. Het eerste wat ik kocht toen ik geëmigreerd was. Sindsdien drink ik er elke dag thee uit. Het glas was de hele wereld al over geweest; had relaties, mijn remigratie na 5 jaar en heel veel meer doorstaan zonder ook maar een scheurtje of een barstje. Dat glas was een dagelijks ritueel voor mij en hoorde gewoon bij me.

Maar het glas brak niet alleen, ik brak ook. Net als het glas lag ik ineens in duizend scherven op de grond. Terwijl mijn hoofd zei: “het is een glas, het is maar een ding” zei mijn hart iets heel anders. Mijn hart begon me te vertellen dat niet alleen het glas maar ook ik gebroken was. Veel belangrijke dingen in mijn leven waren plotsklaps veranderd, nieuw en voelde kwetsbaar.

Vijf maanden geleden heb ik een operatie ondergaan voor endometriose (zie mijn vorige blog) Het herstel van de operatie verliep moeizaam en langzaam. De operatie bleek complexer dan de artsen hadden verwacht. Het weefsel was door en op veel van mijn organen gegroeid en ook mijn baarmoeder en laatste eierstok konden niet behouden blijven. Diverse complicaties zorgde voor meerdere ziekenhuis opnames en een vertraagd herstel. Tegelijkertijd vierden de opvliegers en stemmingswisselingen vanwege de plotse menopauze hoogtij. Mijn leven lag dus eigenlijk totaal overhoop. Maar mijn eigen zaak moest wel overeind gehouden worden zonder mijn aanwezigheid. Ik stond duidelijk op de overlevingsstand: regelde vanuit het ziekenhuis of thuis in bed vervanging voor de yogalessen, probeerde elke dag of ik al wat yogahoudingen kon doen en stelde doelen voor mezelf. Ik leefde dus in de toekomst en niet in het hier en nu.

Tot ik brak, toen mijn glas brak. Manlief vloog direct op eBay op zoek naar dit glas. Hij wilde zijn meisje weer laten lachen als een ware “positief denken goeroe” en voelde zich schuldig voor iets wat per ongeluk gebeurd was. En wat een geluk: het bleek een limited edition te zijn die rare Amerikanen nog helemaal nieuw in een doos hadden bewaard. Voor wat dollars liet manlief deze zo naar Nederland vliegen. Die Ebay’ers moesten eens weten dat ik al 20 jaar dat limited edition glas elke dag gewoon gebruikt had en (nog erger) zelfs in de vaatwasser zette. Natuurlijk was ik oprecht blij (het is buiten de geschiedenis om gewoon ook een superfijn glas) maar vooral ontroerd door zijn poging. Zoonlief sprak de lieve woorden: “sorry mama dit zijn zoveel scherven die kan ik ook echt niet meer lijmen” toen hij mij zo zag huilen.

Zoonlief sprak de waarheid: voor het glas maar meer nog voor mij. Mijn gevoelens waren niet te lijmen; er was in mij gewoon heel veel verdriet, pijn, angst en boosheid. Dus besloot ik mezelf dit toe te staan om te voelen wat er echt was. Ik ben terug in het hier en nu gestapt door mezelf weer toe te staan te voelen.

Mijn angst voor de toekomst; ik had het gevoel met lege handen te staan; opnieuw te moeten beginnen met een lijf dat ik nog niet ken maar wel van mij is, mag er zijn. Mijn boosheid over dat ik me in de steek gelaten voelde door sommigen en teleurstelling dat er mensen zijn die zakelijk bewust gebruik hebben gemaakt van mijn kwetsbare situatie mag er ook zijn. Mijn verdriet over het verlies van hoe mijn lijf ooit was, mag er zijn. De onzekerheid over of het nu, na 4 operaties in de afgelopen 8 jaar, ook echt klaar is met de endometriose mag er zijn.

Alles mag er weer zijn maar ik koppel geen conclusies, oordelen of betekenissen aan mijn gevoelens en gedachten.

==

Het hebben van gevoelens en gedachten is volkomen normaal en natuurlijk. Tegen gevoelens en gedachten vechten, ontkennen of opleuken door zo het zogenaamd “positief denken” maakt niet dat ze miraculeus verdwijnen. Hiermee creëer je slechts een innerlijk conflict. Het enige wat gevoelens maar ook gedachten echt willen is gezien en erkend worden voor wat ze zijn.

Dit betekent overigens niet dat je je dan voorgoed volledig in de ellende stort en een hekel aan jezelf krijgt. Het gaat erom dat je gedachten en gevoelens leert zien voor wat ze zijn: momentopnames. Onze gevoelens en gedachten bepalen niet onze identiteit, ze zijn niet wie we zijn.

In de yogalessen vergelijk ik onze gevoelens en gedachten vaak met onze ademstroom. Deze komt tot je en gaat weer bij je vandaan. Het leven stroomt letterlijk door je heen. Hetzelfde geldt voor gedachten en gevoelens.

Gedachten en gevoelens zijn dus geen enkel probleem zo lang je er maar geen betekenis, verhaal, oordeel aankoppelt of jouw identiteit eraan ontleent. Je BENT NIET verdriet/boosheid/angst/blijdschap er IS op DIT moment verdriet/boosheid/angst/ blijdschap in jou.

Omdat je negatieve gedachten HEBT wil niet zeggen dat jij ook negatief BENT. Besef dat als je gevoelens en gedachten bevecht/ontkent/beoordeelt/opleukt of ze iets over jou laten zeggen dat je dan vecht tegen de stroom van het leven in jou. Dit is hoe je innerlijke stress creëert en steeds verder bij jezelf vandaan komt te staan.

Ontvang alles wat er op je pad komt; voel wat je voelt, denk wat je denkt, accepteer het volledig zoals het is en zoals het niet is en verander niets. Blijf in het hier en nu door je aandacht bij je adem te houden (je adem gebeurt tenslotte altijd nu) maar laat het daarbij en je zult zien dat de levensstroom je vanzelf weer iets anders brengt.

Besef dat alle verhalen, betekenissen en oordelen die je aan je gedachten en gevoelens koppelt voortkomen uit het verleden of uit angst voor de toekomst. Maar het verleden bestaat niet meer, zelfs het recente verleden, en de toekomst bestaat nog niet, ook al lijkt het heel nabij. Dus is het niet nodig om het verleden of de toekomst ook maar enige waarde te laten geven aan wat er in het hier en nu IS.

Het bijzondere is dat als je niet tegen vecht tegen je gevoelens en gedachten of ze ontkent of opleukt er dan ineens momenten zijn waarop er weer ruimte is voor iets anders. Zo kon ik steeds vaker ook weer intense dankbaarheid voelen voor wat er wel was gewoon hier en nu. Bijvoorbeeld de zorg en steun uit mijn directe omgeving en de vele kaartjes, bloemen, berichtjes, bezoekjes en zelfs cadeautjes uit de meest onverwachte hoeken.

Ik mediteer, wandel, doe ademhalingsoefeningen en beoefen yoga om me te helpen gewoon te zijn bij wat er wel en niet is. Zijn bij wat er NU is geeft me ruimte maar geen “instant happiness”. Sommige momentopnames (gevoelens/gedachten) duren nu eenmaal langer dan anderen. En natuurlijk, zoals je ook hebt kunnen lezen in mijn voorbeeld, gebeurt het regelmatig dat we toch weer in een verhaal, betekenis of oordeel stappen. Zodra je dit opmerkt (bij mij was dat in het voorbeeld het moment dat mijn glas brak) wees dan vriendelijk voor jezelf en breng jezelf terug naar het hier en nu.

Geduld is een schone zaak zei mijn oma al en dat is soms nodig met het leven nemen zoals het is. Maar in mijn ogen is dat de enige manier om te zijn wie je werkelijk bent nu. Het helpt mij om mezelf als een journalist te zien die verslag uitbrengt over wat er gebeurt in en met Annemarie. Zo blijf ik nieuwsgierig naar wat er is en hoe het zich ontwikkelt zonder oordeel. Dus ik ben en blijf benieuwd naar wie ik nu ben en word nu dat er zoveel verandert en leeft in mij.

Het leven verandert continue en het leven stroomt in ons dus wij veranderen continue. Geen enkel gevoel of gedachte staat vast of bepaalt je identiteit als je de levensstroom toestaat door je heen te gaan zonder oordelen, betekenissen of verhalen uit het verleden.

Dus in plaats van het veel gebruikte “Let it go” zou ik willen zeggen “Let it flow”.

Liefs,

Annemarie

De moed vinden om alles in liefde te omarmen

/16 Reacties/in /door

Soms kijk je even recht in de spiegel van je eigen valkuil en is het niet makkelijk om de moed te vinden om alles in liefde te omarmen. Als psychodynamisch therapeut heb ik mij gespecialiseerd in het begeleiden van mensen met dezelfde valkuil als waar ik zelf mee worstel in het leven. Dit werkt heel goed. Cliënten voelen direct aan dat je ze niet alleen begrijpt maar ook écht weet waar ze het over hebben.

Mijn doelgroep zijn harde werkers; mensen die als krachtig en sterk gezien worden door de buitenwereld. Ze zijn “nodig” en hebben hun identiteit hieraan ontleend. Maar tegelijkertijd voelen ze zich leeg, eenzaam en moe van al dat sterk en nodig zijn en harde werken maar kunnen hier niet mee naar buiten treden. Ze weten niet meer wie ze diep van binnen zijn zonder al dat harde werken, sterk, nodig en krachtig zijn. Ik ben een zelfbenoemde ONT-moet specialist. Wat ik daarmee bedoel is dat ik je leer om niet meer vanuit “moeten” te leven. Door te ONT-moeten, ontmoet jezelf weer; kom je weer in contact met wie jij werkelijk bent voorbij dat stuk nodig zijn en is er weer ruimte voor jou.

De weg die ik hier zelf in gevonden heb is niet gladjes en zonder mijn valkuil. Want terwijl de maand maart tot Endometriose Awareness maand is uitgeroepen betekent deze maand voor mij dat ik in afwachting ben van mijn vierde endometriose operatie begin april. Ditmaal een behoorlijke complexe en grote operatie waarbij mijn baarmoeder en een stukje van mijn darm verwijderd worden en endometriose weefsel van o.a. urineleiders en darmwand afgehaald worden. Met een verblijf van een week in het ziekenhuis en een totaal herstel van 3 maanden. (Als je niet weet wat endometriose is, kan ik het niet laten om je in deze Endometriose Awareness maand te verwijzen naar: http://endometriose.nl/)

En met “mijn harde werker valkuil” is dit een worsteling waar ik veel van leer. Het leven met deze chronische aandoening is sowieso één groot leerproces voor me. Want omgaan met een aandoening die zo ontzettend veel van je tijd, levensvreugde, energie en aandacht kost roept behoorlijk wat op.

Innerlijk voel ik angst en onzekerheid. Regelmatig (2/3 van de maand heb ik intense pijn) zou ik het liefst als een klein meisje op schoot gaan zitten en iemand me laten vertellen dat alles goed komt. Echter dit komt niet overeen met het beeld wat ik ooit van mezelf gecreëerd heb. Ooit heb ik mezelf verteld dat ik weliswaar fysiek klein ben met mijn krappe 1.60m maar dat ik innerlijk groot en sterk ben. Zeuren en klagen over pijn en angst hoort niet bij het beeld dat ik heb van mezelf. Laat staan het vragen om hulp en steun. Dat betekent dus dat ik mijn aandoening grotendeels verberg.

Boos ben ik vaak op mijn lijf dat het me zo in de steek laat. Vreselijk dat mijn buik zo vaak zo gezwollen is dat het in de weg zit bij het geven van yoga lessen geven of mijn eigen beoefening. En ja, ik schaam me ook regelmatig voor die “4 maanden zwanger buik” en probeer hem te verbergen onder losse shirtjes. Maar voor mij nog belangrijker: door de endometriose voel ik me minder sterk. Mijn lijf maakt me onzeker omdat endometriose zo grillig is. Binnen enkele minuten kan ik ineens krom lopen van de pijn en met heftige darmproblemen kampen. Gewoon zo maar, zonder aanleiding. Het feit dat het ieder moment wel of niet kan gebeuren brengt ook dagelijkse onzekerheid mee.

Het voelt ook oneerlijk. Als echte harde werker ben ik zeer gedisciplineerd als het om mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid gaat: ik eet en leef zeer gezond en bewust. Maar (en let op hier komt “mijn harde werker valkuil”) endometriose laat zich niet beheersen. Zelfs eten is een opgave geworden. Omdat mijn darmen door de endometriose zo gevoelig zijn geworden en op alles reageren eet ik “raar”; zo min mogelijk belastend. Als mensen erachter komen hoe ik eet is er altijd commentaar en advies. Dus verberg ik voor velen ook mijn “rare” eetpatroon en voel ik me bezwaard om buiten de deur te moeten vragen om aanpassingen. Voor “mijn valkuil” voelt het dan alsof ik zwak ben en aandacht vraag.

Als het om mijn werkzame leven gaat ben ik met “mijn harde werker valkuil” aan de ene kant gezegend om “eigen baas” te zijn en aan de andere kant “vervloekt”. Want ik heb het geluk te kunnen doen waar mijn hart blij van wordt en kan mijn eigen tijden bepalen. Zo kan ik mijn werkzaamheden om mijn ziekte heen plannen dacht ik (en dus ook stiekem ook: verbergen dat ik “ziek” ben). Maar dat blijkt heel lastig met endometriose omdat het zo grillig is. Meestal weet ik niet wanneer “het” opspeelt en dus wel of niet bepaalde zaken ook écht aankan. En een sessie afzeggen of een les laten vervallen? Grote uitdaging voor mijn “harde werkers” valkuil. Dat doe ik maar zelden.

Yogaleden en cliënten blijven klanten en die betalen mij niet om lastiggevallen te worden met mijn problematiek. Ik ben er voor hen: om ze te laten ontspannen, zich weer goed in hun vel te laten voelen en te laten ONT-moeten. Alle keren dat ik hoorde dat er weer een operatie of onderzoek noodzakelijk was, is mijn eerste gedachte geweest: “maar hoe moet dat dan met mijn werk?”. Harde werkers vind je overal van huisman/vrouw tot topondernemer/manager maar één ding hebben ze gemeen: ze zijn in de ogen van anderen groot en sterk, je kunt op ze leunen en ze lossen altijd alle problemen op.

Dus pas als ik “gezorgd” heb voor mijn klanten door vervanging te regelen etc. kan ik voelen wat het met mij doet. Maar als ik dan alles zakelijk ondervangen heb, is het heel spannend om aan mijn “klanten” te vertellen dat ik er zelf een periode niet ben. Mensen hechten zich nu eenmaal aan iemand bij wie ze even helemaal zichzelf kunnen zijn tijdens een les of sessie. Dat begrijp ik ook echt. Maar mijn angst dat klanten wegblijven, hoe goed en ervaren mijn vervangers ook zijn, is groot. Dat het gebeurt, weet ik vanuit mijn vorige ervaringen. Dat kan ik niet voorkomen en dat maakt mij kwetsbaar.

Dus hoe doe ik dat omgaan met “mijn harde werker valkuil”?. Het klinkt heel simpel maar is voor mij een dagelijkse oefening: door mezelf te (h)erkennen en simpelweg aanwezig te zijn bij wat er is en wat er niet is. Mezelf toe te staan al het bovenstaande wat ik dagelijks voel te mogen voelen en het daarmee aan mijzelf te laten zien en soms ook aan anderen. Mezelf gunnen dat ik er volledig mag zijn zoals ik ben en zoals ik niet ben. Dit blog is daar een goed voorbeeld van. Heel spannend en kwetsbaar en toch helpt het enorm om echt bij mezelf te blijven, eerlijk te zijn, te mogen voelen en me te laten zien. Het haalt de eenzaamheid en de leegte eruit. Het maakt dat ik weer heb kunnen ontdekken wie ik ben voorbij dat stuk nodig zijn. Ik ben zoveel meer dan groot, sterk en nodig. Mijn bestaansrecht hoef ik niet langer uit te ontlenen uit “mijn harde werker valkuil”. Het niet meer te hoeven overleven in plaats van écht te leven is een enorme bevrijding.

Het maakt ook het contact met anderen anders. Want waar ik achter ben gekomen is dat het weliswaar lijkt alsof deze “harde werker valkuil” ontzettend fijn voor anderen is, is dat niet altijd het geval. Het maakt relaties ongelijkwaardig. Anderen hebben het gevoel altijd bij jou aan te kunnen kloppen maar er nooit eens voor jou te kunnen zijn. Op den duur gaat dat wringen. Het lijkt bij jou altijd zo makkelijk en soepel te verlopen terwijl zij dagelijks de strijd met het leven aangaan. Dat dit niet de realiteit is, weten ze niet. Dat jij vaak thuis achter de gesloten gordijnen je leeg, moe en eenzaam voelt en geen idee hebt wie je nu werkelijk bent, blijft buiten schot. Dat creëert op termijn afstand in relaties en vriendschappen. Natuurlijk zijn er ook mensen die het wel prima vinden zo. Maar dat zijn geen vrienden; dat zijn “gebruikers”. Die zullen inderdaad uit je leven verdwijnen. Wat een opluchting en energie geeft dat!

Overigens maakt mijn nieuwe manier van omgaan met mijn valkuil mijn angst voor de komende operatie niet minder. Een endometriose operatie is erg onvoorspelbaar. Omdat endometriose niet zichtbaar is op een echo en maar moeilijk op een MRI weten de gynaecoloog en chirurg pas echt wat er moet gebeuren als ze aan het opereren zijn. Mijn vorige operatie zou oorspronkelijk een kwartier duren maar duurde uiteindelijk 3,5 uur. Ze vonden ongelooflijk veel endometriose weefsel wat niet vooraf zichtbaar was geweest en bovendien waren ook mijn beide eileiders en 1,5 eierstok verwijderd omdat ook die “besmet” bleken tijdens de operatie. Voor mij een hele andere operatie en herstel dan ik verwacht had. Dus ik weet dat ik nu niet weet hoe ik wakker word en hoe mijn herstel verloopt, dat zal ik echt moeten afwachten en dat vind ik super eng en maakt me kwetsbaar.

Maar ik omarm mijn kwetsbaarheid, angst, boosheid en onzekerheid inmiddels in liefde. Dat maakt het lijden echt zachter. Het betekent voor mij overigens niet dat ik de endometriose als een cadeau zie waardoor ik nu beter in het leven sta. Het mag wat mij betreft zijn zoals het is: een rot aandoening. Het is simpelweg zoals het is en ik hoef het niet als cadeau te ervaren om mezelf te zien en erkennen.

Ben jij ook zo’n harde werker? Hoe ga jij er mee om? Ik zou het super moedig van je vinden om dit met me te delen. Of het nu hieronder in een reactie is of in een persoonlijk berichtje. Delen helpt, dus gun het jezelf.

Deed dit blog iets met jou?  mag ik dan vragen dit blog te delen? Door te delen kun je misschien nog iemand bereiken die wat aan dit blog heeft. Alvast mijn dank.

Liefs, Annemarie (lees hier meer over mij)

Ik eindig met een stukje van Jeff Foster:

 Genezen, vertrouw op het proces

Soms moet je toelaten dat je je slechter voelt om je beter te kunnen voelen. Soms moet je de hoop verliezen dat je ooit nog beter wordt; dan begin je je beter te voelen. Soms vraagt genezing erom heel alert te blijven als krachtige energiegolven door je lichaam gaan. Soms schudt het lichaam, schokt het, rilt het, doet het pijn, zweet het, brandt het terwijl het zich bevrijdt van giftige stoffen of opgekropte spanningen loslaat.

  Het denken zegt: “Het gaat slechter met me” Het hart weet dat het helemaal goed zit.

Werkelijk genezen is niet het verwijderen van symptomen die aan de oppervlakte zijn gekomen, maar moed en vertrouwen in het lichaam en verbinding met de ademhaling en weten dat symptomen heviger kunnen worden voordat ze verdwijnen. En het kan zijn dat ze nooit verdwijnen.

Toch kun je dan nog steeds verliefd op jezelf worden zoals je bent, ondanks de toekomst en kun je op je knieën vallen uit dankbaarheid omdat je weer een dag gekregen hebt op de kostbare aarde.

  Misschien was het feit dat je je slechter ging voelen wel het beste wat je ooit is overkomen. Want nooit heb je de aanwezigheid van de liefde zo helder gevoeld en is je weg zo duidelijk geweest en heb je je zo levend gevoeld.

Het is jouw schuld!

/0 Reacties/in /door

Waarom is de schuldvraag toch zo belangrijk voor ons?

Afgelopen week had ik een ontzettend fijn en inspirerend gesprek met een geweldig leuke jonge vrouw. Ze vroeg me: “Annemarie, hoe komt dat nou dat mensen zo graag iemand de schuld van iets willen geven?”. Deze vraag kwam naar aanleiding van een vreselijk ongeluk nog niet zo lang geleden in de omgeving waar wij beiden wonen. Nu bleek dat in dit geval de schuld lag bij een machine. Maar het was een groot onderwerp van gesprek geweest in onze omgeving.

De politie was expres zo snel mogelijk naar buiten gekomen met het feit dat dit vreselijke ongeval toch echt door de machine en niet door een persoon kwam. Het leek wel of iedereen het nog belangrijker vond te benadrukken dat het niet de schuld was van een persoon verwikkeld in het ongeluk, dan hoe verdrietig de hele situatie was voor alle betrokkenen.

“Want we maken toch allemaal fouten?” vroeg ze verder. Ik vertelde haar dat dit inderdaad het geval is. Op dagelijkse basis maken we allemaal “fouten”, zijn we verminderd alert, doen we iets wat eigenlijk niet mag of trappen we in paniek op het gaspedaal in plaats van op de rem. Dat doen we allemaal, dat maakt ons mens. Het is ook over het algemeen geen probleem. Totdat onze verminderde alertheid, fout, paniek of iets wat niet mag desastreuze gevolgen heeft. Als iemand of meerdere personen het leven er door verliest, de fysieke of geestelijke gezondheid van een ander er onder lijdt, de ander of jijzelf op wat voor manier ook grote schade lijdt dan komt er ineens een grote “zoek de boef” hetze op gang.

We lijken dan massaal vergeten te zijn dat we allemaal wel eens een auto in het verkeer niet zien, ons rot schrikken omdat er ineens een kind de weg op komt rennen, dat we even afgeleid zijn, de verkeerde knop indrukken of per ongeluk iets doen of zeggen wat die ander enorm raakt. Dat wij echter op die momenten gewoon stomweg geluk hebben omdat het geen desastreuze gevolgen heeft.

Ik heb het hier niet over bewust onverantwoord gedrag. Maar over die “oeps momenten”. De gevolgen kunnen groot zijn en je moet er de rest van je leven mee leren leven. Maar het gebeurt ons allemaal. Niemand uitgezonderd. En toch, als het een ander gebeurt en het gevolg is desastreus dan voelen we ineens een enorme behoefte om met onze vinger te gaan wijzen. Het is jouw schuld. Hoe kun je nou zo dom zijn. Dat doe je toch niet. Lees alleen maar eens de afschuwelijke reacties op sommigen nieuwsberichten. Zo ben je als je even niet oplet op z’n minst een ongeschikte moeder/vader/mens en dan druk ik het nog heel subtiel uit. Internet gebruikers gebruiken vaak hele andere taal en uiten zelfs de vreselijkste verwensingen.

De reden waarom we dit doen, vertelde ik de jonge vrouw, is om weer het gevoel te krijgen dat we controle hebben over het leven. Het moeilijkste in het leven is om te accepteren dat we allen sterfelijk zijn en we absoluut geen enkele controle hebben. Iedere controle die we denken te hebben is totaal gefingeerd. Dat is moeilijk om te accepteren. Het is moeilijk om te accepteren dat diegenen die wij het meest liefhebben in dit leven ineens van ons weggerukt kunnen worden, dat we en onze geliefden ernstig ziek kunnen worden, dat we werkeloos worden of er alleen voor kunnen komen te staan. Als we werkelijk onder ogen moeten zien dat ons dat iedere dag, de gehele dag door “zo maar” iets vreselijks kan gebeuren is dat haast niet te verteren. Daarom geven we graag iemand of iets de schuld. Dan hebben we zogenaamd de controle terug, dat kan het ons niet gebeuren. Want wij maken dat soort fouten niet, toch?

Maar die overtuiging brengt ook (faal)angst met zich mee en stress en een hang naar perfectionisme. Alles goed doen want dat gaat het niet fout. Dat maakt dat we in een soort kramp kunnen leven. Het kan zelfs zo ver gaan dat het je hele leven beheerst. De angst dat je kinderen iets overkomt, je partner, jezelf of naasten. Dat maakt het leven allesbehalve leuk. Het allermoeilijkste in het leven bevrijdt ons het meest: ACCEPTATIE. Accepteren dat je feilbaar bent, kwetsbaar bent en geen enkele controle hebt anders dan hoe je op situaties reageert. En zelfs dat is lastig als je intens veel pijn hebt, in paniek bent of gewoon moe. Wellicht nog lastiger is het om te accepteren dat anderen net zo feilbaar zijn als jijzelf. Dat de één niet minder fouten maakt dan de ander. Maar dat sommigen van ons de ongelooflijke dikke pech hebben dat het desastreus afloopt.

Hoe mooi zou het zijn als we ook compassie konden voelen voor hen die net als wij dagelijks even niet alert zijn, in paniek raken, afgeleid zijn en daar een ongelooflijk afschuwelijke prijs voor moeten betalen? Een die ze de rest van hun leven bij zich dragen. Als we daar compassie voor kunnen voelen, kunnen we dat ook naar onszelf. Volgens mij is er geen groter geschenk dan dat.

 

Veel liefs, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

 

perfect leven

In 3 stappen een perfect leven

/0 Reacties/in /door

In 3 Stappen een Perfect Leven

Een perfect leven, wat is dat?

Dat is een leven waarin je moeiteloos volledig jezelf kunt zijn. Je de dingen doet waar jouw hart blij van wordt en je meer dan genoeg hebt in je leven. Een leven waarin je van jezelf houdt, je zelf genoeg vindt ongeacht de situatie. Klinkt goed, toch? Als jij jezelf dit ook gunt, begin dan met de volgende stappen:

Stap 1: Je doet genoeg

We leren al vroeg dat we dingen moeten doen, iets moeten presteren om iets waard te zijn. Dat kost enorm veel energie, energie die je eigenlijk veel liever zou besteden aan de dingen die je echt leuk vindt, toch? Want de dingen die je leuk vindt, die geven je energie en daarom voel je je lekkerder.

Wat nou als ik je zeg dat je meer dan genoeg doet? En dat je alle tijd en ruimte hebt om gewoon jezelf te zijn? Heb vertrouwen dat je genoeg doet. Je hoeft niet meer te doen, doe maar minder en geniet van het hier en nu.  En doe wat je doet vanuit je hart, vanuit wie jij bent. Zeg eens wat vaker “nee” tegen een ander/verplichtingen en “ja” tegen jezelf.

TIP 1: Begin je to do lijstje elke week met 5 dingen die jij leuk vindt en doe ze ook echt. Leuke dingen krijgen voorrang! Geef het kind in jou alle ruimte en laat hem of haar kiezen waar het zin in heeft.

Stap 2: Je hebt genoeg

We hebben geleerd te leven vanuit de schaarste gedachte. Het is in onze maatschappij eigenlijk nooit genoeg. We ontlenen massaal onze identiteit aan succes, bezit en uiterlijk. Als je naar de (social) media kijkt is dat waar het vooral om draait. We worden constant geconfronteerd met plaatjes van zogenaamde perfectie.

Dit maakt dat we ons leven, relatie, gezin en samenleving vaak vergelijken met deze onhaalbare ingegeven beelden van hoe “goed genoeg” eruit zou moeten zien. Waardoor we het gevoel krijgen nooit genoeg te hebben, altijd meer te moeten hebben.

TIP 2: De weg hieruit is dankbaarheid. Dankbaarheid voor wat je allemaal hebt. Iedereen heeft mooie dingen in zijn/haar leven. Wat je aandacht heeft groeit. Schrijf een aantal keren per week op wat voor mooie dingen jij hebt en ervaart in je leven. Echt het verandert hoe je naar de wereld kijkt.

Stap 3: Je bent genoeg

Als je stap 1 en 2 doet kun je niet anders dan tot de conclusie komen dan dat jij volkomen perfect en een perfect leven leidt. Er is niets wat aan jou verandert of verbetert kan worden. Jij bent namelijk volledig jezelf en alleen daarom al perfect.

Wat een ontspanning geeft deze overtuiging. Nu hoef je helemaal niet meer zoveel te doen, meer te willen hebben, te veranderen of hard te werken om jezelf of je leven te verbeteren.

TIP 3: Als je je hierin nog uitgedaagd voelt. Doe dan alsof je volledig geloofd dat je perfect bent en een perfect leven hebt. Maak je beslissingen in het leven alsof je volledig geloofd dat jij perfect bent zoals je nu bent. Echt je zult zien het went!

Lieve groet,

Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut en coach en gelooft dat een gelukkig leven voor iedereen weggelegd is. Klik hier voor meer info over Annemarie

Facebook depressie

/0 Reacties/in /door

De laatste jaren is er heel geleidelijk een nieuw fenomeen in mijn (therapie) praktijk ontstaan. Het is uiteraard geen diagnose en staat als problematiek vrijwel nooit op zichzelf. Maar het kan wel degelijk een zeer grote impact op je leven hebben en bestaande problematiek behoorlijk verergeren. Ik noem het hier, bij gebrek aan een betere benaming, gemakshalve maar even de Facebook depressie.

Het is een verschijnsel waarvan ik durf te stellen dat iedereen die redelijk actief op Facebook is wel eens in meer of mindere mate last van heeft. Wanneer we even niet zo lekker in ons vel zitten (en he die momenten hebben we nu eenmaal allemaal) en we kijken op zo’n moment op Facebook. Dan kan het zomaar binnenkomen alsof iedereen het geweldig naar zijn zin heeft behalve jij. Daar wordt je dipje daar over het algemeen niet beter van. Dat is de milde variant en niet prettig. Maar heb je over het algemeen wel een goed gevoel over jezelf en je leven, dan haal je waarschijnlijk een moment later je schouders op en realiseer je je dat ook jij meestal alleen je leuke momenten post.

Maar worstel je reeds met onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen of voel je je eenzaam dan kan Facebook een worsteling worden van ups and downs en soms zelfs je leven gaan beheersen. Als je je niet zo zeker van jezelf voelt en je post iets op Facebook zal het veel meer gaan om bevestiging. Het nodig hebben om “geliked” (gezien) te worden zodat je je weer even beter voelt over jezelf.

Ik heb heel verdrietige gesprekken met cliënten die ontzettend veel tijd besteden aan Facebook en hieronder lijden. Foto’s leuker/mooier maken, lang nadenken over catchy teksten, bijhouden hoe lang geleden ze iets gepost hebben en steeds het aantal likes checken. Mochten ze dan niet binnen een bepaalde tijd een bepaald aantal “likes” hebben, schamen ze zich en verwijderen ze snel hun post. Dit uit angst dat anderen zien dat ze geen of te weinig “likes” hebben gekregen. En dit ze vertalen ze dan naar zichzelf als: “zie je wel: ik ben niet goed genoeg”. 

Dezelfde cliënten ervaren op andere momenten, als het aantal beoogde “likes” wel behaald is even een geluksmoment. Maar al snel ontstaat er weer de behoefte om dit opnieuw te “moeten” voelen. Waardoor het proces van de juiste post plaatsen, checken en timen voor likes en de onzekerheid die daar aan te pas komt weer helemaal van begin af aan start.

En dan heb ik het nog niet over het sociale aspect. Facebook lijkt op het eerste oog voor mensen die sociaal wat onzeker zijn zoveel makkelijker dan face-to-face contact, maar is dat in werkelijkheid helemaal niet. Je kunt nog zo’n mooie profiel foto hebben en geweldige posts plaatsen, al je onzekerheden blijven. Alle aspecten van sociale onzekerheden worden zelfs onder een vergrootglas gelegd. Al je Facebook “moves” worden immers door iedereen gezien en kunnen door iedereen gedeeld en eventueel zelfs belachelijk gemaakt worden. Je bent zo naakt en kwetsbaar. Kritiek op Facebook is vaak nog harder en publiekelijk dan in het echte leven.

De vergelijking met de middelbare school is snel getrokken. Er zijn de populaire Facebook vrienden die bij alles wat ze plaatsen uit het niets tig “likes” krijgen. Dit zijn soms posts die niet perse jouw mening weergeven of die je leuk vindt maar waarvan het als belangrijk voelt om toch te “liken” want anders hoor je er niet bij. Ook zijn er posts die je juist wel leuk/goed vindt maar die je niet durft te liken/delen omdat je vreest dat vrienden die dit zien dit niet kunnen waarderen of (vanuit eigen belang) uit angst dat ze beter zijn dan jouw posts.

En net als op de middelbare school zijn er ook Facebook vrienden die je “moet” hebben om erbij te horen. Maar ook Facebook “vrienden” die je ondanks dat je ze niet aardig vindt niet durft te ontvrienden uit angst voor hun reactie. Net als de meeste echt populaire kinderen uit de klas zijn dit soort Facebook vrienden vaak niet erg vriendelijk als je ze de (virtuele) rug toe keert. Met als gevolg de gevreesde keiharde Facebook sneer.

Naast het bovenstaande hoor ik ook vaak de angst iets te missen. Of het nu een verjaardag of een belangrijk nieuwsitem is, de kans dat we iets missen is beangstigend. Informatie lijkt ons een gevoel van controle te geven. Een soort van “kennis is macht”. Ook hier speelt wederom een sociaal aspect vanuit de angst om uitgelachen te worden, er niet bij te horen omdat je iets niet weet. Of niet aardig gevonden te worden omdat je iemands verjaardag miste.

Aan de zogenaamde Facebook depressie ligt een diep gevoel ten grondslag. De angst er niet bij te mogen horen, niet goed genoeg te zijn, niet gezien te worden en alleen te zijn. Al die tijd dat je zo je best doet op Facebook zou zoveel waardevoller zijn als je die zou gebruiken om te werken aan de enige relatie waarvan je echt 100% zeker weet dat je die je hele leven lang zult hebben: die met jezelf. Je mag jezelf zijn, genieten van wat jij leuk vindt en je bent altijd, echt altijd: goed genoeg!

Dit blog moest ik schrijven. Gewoon omdat ik elke dag weer merk hoe Facebook zo ingrijpend kan zijn in het dagelijks leven van mensen. Tijdens mijn opleiding is dit nooit aan bod gekomen simpelweg omdat Facebook toen nog niet zo aanwezig was in Nederland. Maar inmiddels heb ik mezelf als therapeut en coach aangeleerd om naar het gebruik van social media te vragen. Als je een collega bent en je doet dit nog niet wil ik aanmoedigen dit ook te gaan doen. Het is vaak al een opluchting voor mensen om er simpelweg over te kunnen praten.

Het klinkt hypocriet want ook ik maak rijkelijk gebruik van Facebook, maar toch wil ik jou (en mezelf) bij deze uitdagen om Facebook alleen te gebruiken voor zaken waar je echt blij van wordt en het dan weg te leggen. Valkuilen en struikelblokken genoeg hier. Bij mij zijn dat de momenten dat ik even niets te doen heb. Ik leid een druk leven en die momenten zijn vaak maar kort dus het is echt veel gezonder om dan even helemaal van het hier en nu te genieten. Wat is jouw struikelblok als het om Facebook gaat?

Ik hoor het graag van je!

Liefs, Annemarie

Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan.

/2 Reacties/in /door

Een oneliner vaak uitgesproken door harde werkers. Ik wil het hier niet hebben over of deze uitspraak wel of niet op waarheid berust. Belangrijker vind ik of je oprecht blij wordt van het harde werken dat je doet en dat het je ook lukt om regelmatig NIET HARD TE WERKEN zonder je schuldig te voelen? Ik hoop het zo. Als je hier volmondig JA op kunt zeggen, dan is er ook echt niks mis met jouw harde werken.

Anders wordt het als je merkt dat het een patroon is wat je gevangen houdt. Als je niet goed weet hoe het anders moet. Als je merkt dat je af en toe (bedekt) afgunstig bent naar mensen die heel goed kunnen NIKSEN.

De harde werkers die ik hier bedoel zijn niet per definitie carrière tijgers, maar ze zijn over het algemeen wel goed in wat ze doen. Mensen hebben het vaak over deze harde werkers, maar praten minder vaak écht met ze. Meestal zien mensen harde werkers als krachtig, sterk en zelfstandig. Het zijn mensen waar je op terug kunt vallen, op kunt steunen en die je helpen als je even omhoog zit. Ze kunnen afgunst oproepen. Het lijkt immers of ze altijd de hele wereld aan kunnen.

Deze harde werker kan zich met regelmaat behoorlijk eenzaam, ondergewaardeerd en onzeker voelen. Moe en uitgeblust zichzelf afvragen waarom dit toch allemaal moet? Intens verlangen naar even niets moeten, nergens hoeven te zijn en niets te hoeven oplossen. Maar dit verlangen blijft ongehoord en ongezien want een harde werker gaat altijd door. “Je gaat er toch niet dood van?” zeg je tegen jezelf. Daarnaast: “wie gaat het dan doen?”

Hoe kom je zo gevangen te zitten in hard werken? Harde werkers hebben het, net als ieder ander mens, nodig om gezien en gehoord te worden. Een manier omdat voor elkaar te krijgen is hard werken, beter dan je best te doen. Vaak niet alleen op het werk maar ook in het privé leven. Ze trekken de kar, nemen het initiatief en zijn een ieders steun en toeverlaat.

Dat maakt dat je niet om ze heen kunt en ze dus gezien en gehoord worden. Vaak is dit ergens in de vroege jeugd al ontstaan. Het is een karakterstructuur of overlevingsmechanisme, gedrag wat ontstaat om behoeftes vervuld te krijgen. Nu kun je zeggen dat er ergere gedragspatronen zijn dan hard werken en dat is absoluut waar. Hard werken kan je ook veel goeds brengen en dat maakt het nu juist nog moeilijker om dingen anders te gaan doen.

Maar wat als je jezelf die kans niet geeft? Dan word je eigenlijk nooit echt gezien of gehoord. Niet door anderen maar vooral niet door jezelf. Wat je andere mensen en jezelf laat zien is slechts de harde werker, maar een deel van jou. Mijn ervaring met deze harde werkers is dat ze niet snel tevreden zijn met hun harde werk. Het kan altijd beter, meer en harder. Dus het is ook nog een ondergewaardeerd deel wat nooit rust krijgt.

Niemand is alleen maar sterk, krachtig, zelfstandig en aardig. Iedereen heeft ook een kant die het wel eens even niet meer ziet zitten, verdrietig en bang is, maar die stopt deze harde werker maar wat graag weg. Simpelweg omdat ze geen idee heeft wat ze er mee moet. Maar echt helpen doet dat niet. Echt weg gaan deze gevoelens niet en met enige regelmaat wordt deze harde werker overstelpt door deze gevoelens waar ze geen raad mee weet. Hoe hard je hieraan ook werkt, ze gaan nooit echt weg.

Een harde werker zal niet gemakkelijk zelf om hulp vragen of over haar/zijn gevoelens spreken. Omdat hij/zij uitstraalt zo sterk te zijn bieden mensen het ook niet snel uit zichzelf hulp aan en vragen ze ook niet door als er als antwoord op de vraag: “Hoe gaat het met je” wederom een “Goed hoor” volgt. Zo komt er nooit erkenning voor jou; voor jouw hele persoon.

Wat als je sterk MAG zijn maar het NIET HOEFT te zijn om te MOGEN zijn wie je bent? Het begint allemaal bij van je ECHTE persoonlijkheid te leren HOUDEN. Dat je voelt diep van binnen dat je niet hard hoeft te werken om gezien en gehoord te worden.

De mooiste ervaringen in het leven zijn die momenten waarin je geen controle hebt. Die momenten waarop het leven gewoon door je heen stroomt en je voelt: “ik ben goed zoals ik ben en daar hoef ik niets voor te doen”.

Warme groet,

Annemarie

De slakkentuin

/in /door

De slakkentuin

Mensen die mij kennen denken bij deze titel: “Huh tuin, slakken. Je heb nog nooit iets met tuinieren gehad”. Klopt als een bus. Ik hou van de natuur, ik ben er graag en kijk er vol verwondering naar maar heb nog nooit de behoefte gevoeld om groene vingers te kweken. Daarnaast heb ik al de kriebels als ik aan spinnen en slakken en andere medebewoners van onze tuin denk. Deze hebben (hadden) dan ook een uitstekend en vredig leven in onze tuin want ik ging er met een boog om heen en dacht: “leven en laten leven”.

Onze voor- en achtertuin zijn dan ook gezellig betegeld en heeft leuke zitjes (want in de tuin zitten doe ik dan weer wel graag). En er is toch ook nog veel groen. Er is geen schutting te zien want volledig begroeid met mooie klimop en de schuur is vrijwel volledig bedekt met een andere mooie klimop die ik altijd uitscheld voor clematis omdat ik niet weet hoe het ding echt heet. Maar deze klimop geeft ons erg mooie bloemen. Verder hebben we veel leuke perkjes met redelijk onderhoudsvrije bloemige struiken. Ik ben gek op de hortensia’s, de rododendrons (ja die wist ik dan weer wel) en de olijfboompjes in de potten. Maar nee, ik doe er niks mee. Zo’n 4x per jaar krijgt manlief een “tuin bui” en snoeit en knipt en plukt hij alles weer op z’n plek.foto slakkentuin

Maar goed ook in huize Braun ontstond er bij zoonlief een drang naar een moestuin. Bedankt grote blauwe supermarktketen! Een schattig kweekbakje in de vensterbank werd op enig moment een soort jungle en dit schijnt te betekenen dat deze biologische groenten in wording naar buiten moeten. Omdat manlief en ik (beiden gezegend met 2 linkerhanden) het niet zagen zitten om de tegels uit de tuin te graven kocht deze stoere mama een houten moestuinbak van 1m2 bij het lokale tuincentrum. De aardige meneer die zoonlief en mij hielp wist me te overtuigen dat er toch echt biologische moestuingrond etc. gekocht diende te worden. Kortom voor het bedrag wat ik moest afrekenen had ik toch aardig wat volledige verantwoorde biologische groenten gekweekt door professionals die er hun boterham mee moeten verdienen kunnen kopen. Maar hé alles voor de juiste educatie van en een gezamenlijk project met zoonlief.

Deze mama zette thuis zelf de postzegel moestuin in elkaar en deed alles precies zoals de aardige tuincentrum meneer had gezegd. Stevig klusje in je eentje want zoonlief kreeg erge buikpijn en verhuisde naar de bank. De buikpijn werd erger en er ontstond een blindedarmontsteking vermoeden. Dus met de aarde nog op mijn gezicht reed ik met zoonlief naar de eerste hulp alwaar alle schoolkinderen die van hun vakantie genoten massaal besloten hadden om op dat moment hun arm of sleutelbeen te breken, snijwonden of hersenschuddingen op te lopen. Vijf uur later, na wat pijnstilling van de aardige assistent arts verdween de “blindedarmontsteking” van zoonlief spontaan.

Dus terug naar huis waar ik trots het project postzegel moestuin aan man en zoonlief toonde. 3 dagen later kreeg ik wat bultjes op mijn onderarmen. 4 dagen later zat ik zelf bij de huisarts met een ernstige uiting van fytofotodermatitis (google het maar, ik had er ook nog nooit van gehoord maar wees gewaarschuwd zeer onsmakelijk en pijnlijk). Mijn natuurlijke “niet tuinieren aard” bleek gewoon mijn instinct te zijn: tuinieren is gewoon erg gevaarlijk voor mij. 10 dagen prednison in mijn lijf voor de biologische postzegel moestuin, heel gezond! Dit had een signaal voor me kunnen zijn dat dit nog wel eens een lastig projectje zou kunnen worden.

Maar wat manlief en ik niet hadden kunnen bedenken gebeurde: het lukte! Ons eigen postzegel moestuintje floreerde. En zo leerden we alledrie hoe broccoli groeit, wauw hoe cool is dat! De tomatenplanten waren in no time grote sterke planten en moesten met stokken ondersteund worden. De broccoli bladeren groeiden en groeiden. Rucola bleek gele bloemetjes te krijgen. De lente ui en prei kwamen goed op en regelmatig een kopje eigen gegroeide munt thee of krulpeterselie in het eten was geen enkel probleem. De voorraad vulde zichzelf steeds aan.

De zonnebloemen die we in een aparte pot hadden geplant groeiden en groeiden ook maar er kwam geen bloemen. Dus ik dacht ik zet ze nog meer in de zon (je snapt het al ik begon het hele gebeuren echt leuk te vinden). En terwijl ik besefte dat ik echt geen idee had of dat het juiste was om te doen voor de zonnebloemen filosofeerde ik er op los dat onze voorouders waarschijnlijk ook geen idee hadden wat ze met de planten en de bloemen moesten en ook maar wat aan rommelde tot het lukte ( ja die dingen kwamen toen nog niet met een leuk plastic blaadje waarop staat waar en wanneer je ze neer moet zetten etc.).

Kortom we (zoonlief en ik) vonden dat we goed en verantwoord bezig waren. Ik was echt een soort van in mijn nopjes. Het was leerzaam, verantwoord en bracht ons dichter bij de natuur. Ondanks mijn episode met die nare aandoening met die moeilijke naam ging ik zo af en toe (volledig gekleed en bedekt om te voorkomen dat ik weer last kreeg van die ellende) op onze m2 “tuinieren”. Wat eigenlijk meer inhield: de boel een beetje in goede banen leiden.

Totdat ik op een dag dacht: “wat liggen er toch veel bruine bladeren in mijn postzegeltje”. Yep, naaktslakken: 14 stuks op 1m2!!! In mijn totale naïviteit (lees angst om de beesten aan te raken) dacht ik: “ach die kleine beestjes, er is genoeg voor ons allemaal laat maar”. Resultaat: onze prachtige weelderige broccoli planten (waar net een heus baby broccolietje in gekomen was), de mooie rucola met de schattige gele bloemetjes, de krulpeterselie en de munt totaal weggevreten in nog geen 5 dagen! Alleen nog maar lege bruingroene steeltjes steken er uit de grond. Het is een triest gezicht. Wat ik geleerd heb? Slakken klimmen soms meters omhoog, eten waanzinnig veel, houden van broccoli maar niet zo van tomaten kennelijk. De tomaten zijn eigenlijk de enigen die er nog fantastisch trots en gezond bij staan. Gelukkig maar, ze moeten nog rijpen.

De slakken moesten dus aangepakt worden. En daar wringt nu net de schoen. Het is een biologisch moestuintje, dus écht geen bestrijdingsmiddelen (zijn die er überhaupt voor slakken?). Dus ze moeten eruit gehaald worden (lieve help). En toen ik die angst overwonnen had zat ik met het volgende dilemma. Waar breng ik ze dan naar toe? Door de WC spoelen zei de één. Ach…. wat zielig, nee dat kan het niet zijn. Zout erop gooien zei de ander, maar dan gaan ze toch dood? Nee dat kan ook niet. Dus breng ik (ja ik, die griezelt elke keer als ze heel voorzichtig het beestje met een schepje in een teiltje legt) ze een eind verderop in het plantsoen.

Maar ja: ten eerste heeft het geen zin. Ik weet niet wie ooit bedacht heeft dat slakken langzaam zijn maar als ik ze s’ ochtends naar het plantsoen (niet door het huis heen, zoals ik doe, toch zo’n 300m verderop) verhuisd heb liggen ze s’ avonds al weer in mijn snoezelige postzegeltje (ja het zijn echt dezelfde). Ten tweede roept ook dit ethische vragen bij me op waar ik niet uit kom. Want de plant is niet van mij/ons en dus moet ik hem eigenlijk delen met de slakken, toch? Hoe wel “delen” bij slakken toch een ander ding is. Ze vreten gewoon alles op, dus hoezo delen? En dus is het zielig voor de slakken als ik ze weghaal. Maar als ik het niet doe maken ze die mooie planten kapot, dat is zielig voor de planten. En ja, dat is het ook als wij ze voor onszelf houden en zelf opeten of niet? We doen het in ieder geval een stuk subtieler en dusdanig dat de plant het (hopelijk) overleeft.

En dan ga ik reflecteren. Ik zie mijn worsteling met de slakken weerspiegelt in mijn “please gedrag” buiten mijn postzegeltuintje. Iedereen gelukkig maken gaat echt niet, ervaar ik dagelijks. Dat vind ik regelmatig ook echt een worsteling. Ik hou zo van harmonie, liefde en geluk en zie mezelf graag omringd daarmee. Maar als dat mijn levensdoel moet zijn dan zal ik zelf nooit gelukkig zijn en kan ik het dus ook niet doorgeven. Je kunt het in het leven nooit 100% goed doen, dat is erg jammer voor de perfectionist in mij (die baalt daar stevig van) maar wel een waarheid als een koe. Kiezen voor geluk betekent dus soms ook een ander kwetsen zonder dat je die intentie hebt. Anders gaat ons innerlijke tuintje er net zo verdrietig uitzien als mijn postzegeltuintje nu. Leeg en kaalgevreten. Sorry slakken en voor hen die dit lot ten deel valt buiten mijn postzegeltje maar ik kies voor mijn eigen geluk. (overigens zijn dier/natuurvriendelijke anti-slakken tips nog steeds van harte welkom)

P.S. de zonnebloemen hebben nu toch eindelijk bloemknoppen, zie de foto!

Groeten vanuit de postzegel moestuin,

Annemarie