Berichten

Het schilderij van oma

Het schilderij van oma

/0 Reacties/in /door
Zeven maanden geleden had ze samen met haar man dit prachtige huis gekocht en vandaag was het zo ver; de overdracht van dit fantastische pand uit 1880, ooit een bankgebouw en door de jaren heen een woonhuis geworden.  De laatste 10 jaar zorgvuldig gerenoveerd door de laatste eigenaren. Al zeven maanden zag ze het voor haar; de langgerekte hal met originele granito vloeren die klonken als een glanzende zwarte concertvleugel, de ornamenten die als engelen het plafond sierden, de werkelijk schitterende glas-in-lood ramen die haar deden denken aan dat kleine kapelletje in Umbrië, ‘en suite’ deuren zoals vroeger bij haar oma thuis in Rotterdam, de diepzwarte schouwen waar ze de warmte die er vanaf gloeide als ze zouden branden al op haar blanke huid kon voelen, de prachtige oude gerenoveerde deuren die roken naar het bos na een regenbui en het absolute pronkstuk van het huis: de statige bordes-trap met de mooiste glas-in- lood ramen er boven die haar tijdens de eerste bezichtiging kriebels in haar buik hadden gegeven. Hier gingen haar gezin en zij het geluk vinden. In de tuin aan de Rijn zag ze haar immer vrolijke cockerspaniël dartelen.

Toch hadden de afgelopen 7 maanden haar ook iets anders gebracht; een hernieuwd verlangen naar een gestolen erfstuk. Ineens had ze zichzelf op marktplaats en veiling websites zien zoeken naar het schilderij wat ze meer dan 18 jaar geleden erfde van haar oma. Het donkere schilderij van de indrukwekkende Laurenskerk in Rotterdam. Als kind staarde ze met grote ogen naar dit schilderij wat boven de klassieke velours bank van haar oma hing. Ze rook de geur van doorgekookte aardappels en gestoofd vlees als ze terugdacht aan dit tafereel. Het schilderij intrigeerde haar alsof ze naar een psychologische thriller keek. Het was donker en groots als een crescendo muziekstuk. De witte pilaren en welvingen van de binnenkant van de kerk sprongen uit de donkere achtergrond en glas en lood ramen als een frisse bries op een te warme zomerdag. De grote zware gouden lijst die het geheel omlijstte wekte de indruk dat dit een heel belangrijk schilderij was.  Haar oma had haar zien staren en zei: hier ben ik met je opa getrouwd kind. De mysterieuze opa die ze nooit gekend had omdat hij overleed toen haar moeder pas vijftien jaar oud was. De opa waarover oma zulke mooie verhalen kon vertellen.

Opa die door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog was meegenomen toen hij eten van hen stal om zijn gezin te voeden. Met veel verve vertelde ze over hoe ze maanden zonder iets van hem te vernemen op hem wachtte en hem dood waande totdat hij op een dag ineens weer voor haar stond. Goede Duitsers, zei oma met opgeheven vinger en haar altijd doordringende blik met haar blauwgrijze ogen, waren er ook in de oorlog en die hadden opa gered door hem een boot te geven en zo was hij bij haar teruggekeerd. Jouw opa had Fries bloed en jij hebt zijn hoge jukbeenderen van hem geërfd zei ze tegen haar.

’s Avonds lag ze dan bij oma in haar krakende tweepersoonsbed en met haar kunstgebit uit fluisterde oma haar toe dat ze haar niet weer moest schoppen zoals ze eerder eens gedaan had in haar slaap. Zonder kunstgebit vond ze oma altijd een beetje eng dus nam ze zich voor om heel rustig te blijven liggen en zo lag ze te dagdromen over die mysterieuze dappere Friese opa. De volgende ochtend maakte oma dan witte boterhammen met basterdsuiker voor haar. Oma was slim en ook een beetje sluw oma wist hoe ze haar, als de slechte eter die ze was, aan het eten kon krijgen. De bruine basterdsuiker knisperde tussen haar tanden en zo kwam de zoete volle smaak vrij op haar tong, het wittebrood vermengde zich en smolt samen met de suiker tot een zanderige sensatie in haar mond. Niet tegen je moeder zeggen he?! zei oma dan met geheimzinnige glimlach maar met die onmiskenbare dwingende ogen. Om vervolgens als haar moeder haar kwam ophalen trots te zeggen dat ze wel twee boterhammen had gegeten die ochtend. Ze hield haar mond wijselijk dicht. Haar moeder zorgde altijd voor gezonde bruine boterhammen met kaas die ze nu eenmaal niet zo lekker vond als die witte kleffe boterhammen met die zalige bruine basterdsuiker en die liet ze zich niet zomaar ontnemen.

Op een dag toen oma haar weer zag staren naar het statige schilderij zei ze dat als zij er niet meer zou zijn het schilderij voor haar zou zijn. Daar schrok ze van; ten eerste wilde ze dat haar oma er altijd zou zijn maar zo’n belangrijk schilderij dat leek haar een veel te grote verantwoording. Haar oma heeft gelukkig nog lang in haar leven mogen blijven. Ze sliep vredig in op haar drieënnegentigste, vier weken nadat haar grootste wens in vervulling was gegaan: overgrootmoeder worden.  Met haar zoon in de maxicosy sprak ze haar laatste woorden tot oma in het crematorium nog niet wetend welk drama zich in de jaren erna zou afspelen in haar leven.

Na de zelfverkozen dood van de vader van haar kind en de afschuwelijke beschuldigingen van haar zwager en stiefzoons dat zij schuldig geweest zou zijn aan zijn dood willigde ze toch het verzoek van haar zwager in om wat spullen van sentimentele waarde uit hun huis te mogen halen voor haar stiefzoons. Niet wetende dat ze met twee vrachtauto’s en acht man haar huis zouden plunderen en alles waarvan ze dachten dat waarde had mee zouden nemen. Dus ook het stukje wat voor haar van emotionele waarde was; het schilderij van oma. Plots een jonge weduwe met een peuter had ze hier destijds niet zo over nagedacht maar nu was er iets veranderd; ineens was het terugvinden van dit schilderij belangrijk geworden. Ze wist niet zo goed waarom. Wellicht kwam het door de rijke historie van hun nieuwe huis. Haar oma in 1910 geboren had dit geweldig gevonden en was zeker ‘groos’ geweest op haar kleindochter. Helemaal omdat oma op haar twaalfde al als dienstmeisje in dit soort huizen voor rijke mensen werkte. Dus nu voelde ze zich eindelijk ‘verantwoordelijk’ genoeg om dit schilderij een waardig nieuw thuis te geven. Maar in die zeven maanden was het haar niet gelukt om het schilderij te vinden en nu ze dan eindelijk de sleutels zouden krijgen voelde het alsof ze oma gefaald had.

Vannacht had ze over oma gedroomd. Oma was in haar nieuwe huis en liep bewonderend rond. Met indringende ogen nam ze alles in haar op en alsof ze Koningin Juliana zelf was schreed oma van de bordestrap waar ze op haar stond te wachten. Kijk meisje ik ben al in jouw nieuwe huis en zie jou, maar dat wist je al he?! Ze keek naar oma en wist dat het waar was. Jij en ik, sprak oma, waren allebei te vroeg weduwe en je hebt net als ik hard gewerkt voor je kind. Je hebt me allesbehalve gefaald en je hebt het schilderij zelf niet nodig om mij en alles wat we samen beleefd hebben te herinneren; dat neemt niemand jou ooit af.

In de badkamer van het huis wat ze binnenkort zou verlaten mijmerde ze nog na over haar droom terwijl ze de ring die ooit van haar oma was en die ze later van haar moeder had gekregen om haar middelvinger schoof. Ze droeg hem eigenlijk nooit, de ring met granaten in een bloemvorm leek altijd wat te overdreven aan haar tengere vinger. Maar vandaag leek het gepast; zo zou oma nog sterker bij de overdracht van haar nieuwe huis aanwezig zijn.

Annemarie Braun

PS wil je meer informatie over mijn boek ‘Monddood-aan een narcist ontsnapt’ ? Klik dan hier

Wees oncomfortabel!

/0 Reacties/in /door

Wees oncomfortabel!

Alle processen die mijn cliënten doorlopen laten zo hun “voetafdruk” achter in mij. Sommigen meer dan anderen. Maar het verhaal wat ik je nu ga vertellen is van een cliënt van jaren geleden die een bijzondere “voetafdruk” bij me heeft achtergelaten. De reden waarom zijn verhaal zo bijzonder is omdat ik en ik denk velen met mij, behoorlijk wat van mijzelf erin herkende. Ik pas wat feiten, omstandigheden en zijn naam hieronder aan om zijn privacy te garanderen. Ik noem hem hier John.

John is een succesvolle ondernemer. Zijn bedrijf is binnen een aantal jaren uitgegroeid tot een toonaangevend bedrijf binnen zijn branche. John is zelf zeer actief binnen zijn bedrijf en geeft zelf leiding aan de mensen die voor hem werken. Hij is een echt mensenmens, rechtdoorzee, warm en betrokken. Zijn werknemers zijn dan ook erg gesteld op hem. Hij werkt zelf welllicht het hardst binnen het bedrijf maar heeft altijd tijd voor zijn werknemers en helpt ze niet alleen met werk gerelateerde zaken maar ook op hun privégebied geeft hij hen meer dan eens ondersteuning. Dit is overigens niet iets wat hij mij zelf verteld heeft. Ik leerde hem kennen doordat hij meermaals voor werknemers die dit nodig hadden therapietrajecten en yoga- en meditatie lessen op de werkvloer bij mij af heeft genomen.

Alle werknemers vertelden mij hetzelfde over hem. Ze beschreven hem als warm, betrokken, empathisch en eigenlijk gewoon de “perfecte baas”. In mijn hoofd was hij dan ook met zijn brede glimlach en charmante voorkomen een man die volledig in balans was.

Groot was mijn verbazing toen hij mij op een dag belde dat hij er helemaal doorheen zat en graag een afspraak met me wilde maken. Hij vertelde mij dat hij een enorme fout had gemaakt. Dat hij zichzelf een enorme sukkel vond en al 2 weken niet geslapen had. Hij was nog nauwelijks op kantoor geweest en zat diep in de put. Op mijn vraag wat er gebeurd was begon hij te vertellen. Een aantal maanden daarvoor was hij benaderd door een organisatie die een aanbesteding hadden voor een groot project.

Zijn zakelijk hart ging sneller kloppen. Dit had een mogelijkheid kunnen zijn om de volgende grote stap te kunnen maken en wellicht zelfs marktleider te kunnen worden. Maar terugkijkend had hij eigenlijk ook wel twijfels gehad. Want hij had niet voldoende ervaren werknemers die én aan de aanbesteding én aan alle lopende projecten konden werken. Om nieuw personeel aan te nemen en in te werken was geen tijd. Toch was hij ervoor gegaan.

Zijn werknemers waren super enthousiast over de aanbesteding. Zonder dat hij er echt om hoefde te vragen draaiden zijn projectleiders vele overuren. Hij werkte minstens zo hard met hen mee. Het was lastig om ook de dagelijkse projecten goed draaiende te houden en ze verloren 2 bestaande klanten. Pijnlijk maar alle ogen waren gericht op de aanbesteding.

Hij vertelde me ook over een jonge projectleider wiens prille relatie op de klippen liep vanwege de vele werkuren. Zijn vrouwelijke projectleider, nog maar net terug van zwangerschapsverlof, die door de combinatie van gebroken nachten en de vele uren werk totaal oververmoeid was maar toch alles op alles had gezet. Maar ook de anderen (en hij noemde zichzelf niet) hadden veel moeten opofferen om dit voor elkaar te krijgen.

Op de dag dat de aanbesteding gepresenteerd moest worden vond hij dat hij de eer moest laten aan de projectleiders om te presenteren. Hij vertelde dat hij trots had toegekeken naar 5 opgebrande maar enthousiaste werknemers die een prachtige presentatie gaven over hun product. Maar toen kwamen de kritische vragen van de commissie en werd het deze zeer vermoeide werknemers ontzettend moeilijk gemaakt. De commissie ging echt te ver en er werd zeer respectloos met zijn mensen omgegaan. Het ging zelfs zo ver dat hij besloot een eind aan de presentatie te maken en zijn mensen weg te halen. Totaal gedesillusioneerd ging zijn team naar huis. Toen hij vanuit zijn eigen auto zijn mensen met afhangende schouders naar hun auto zag lopen brak hij. Het enige wat hij nog kon horen, voelen en zien was een innerlijke stem die zei: “dit is mijn schuld”, “ik ben een mislukkeling”, “ik heb mijn werk niet goed gedaan”, “ik heb ze niet beschermd”, “mijn ouders hadden gelijk ik doe nooit iets goed”. Hij schaamde zich diep naar zijn mensen toe en wist niet hoe hij het weer “goed” moest maken.

Hij vertelde me dat hij geprobeerd had om in zijn hoofd de schuld bij anderen neer te leggen. Natuurlijk was het een feit dat de commissie niet zo respectloos met zijn mensen om had moeten gaan. Maar hij zei me ook dat hij echt een grote inschattingsfout had gemaakt op personeelsgebied. Deze mensen hadden écht met bloed, zweet en tranen aan het project en de dagelijkse projecten gewerkt. Dit had hij ze nooit aan mogen doen. Hij bleef maar herhalen naar mij: “ik kan dit niet meer goed maken”.

Toen zei ik: “jeetje man wat ontzettend rot voor je dat het zo gegaan is. Ik snap hoe je je voelt.” Ik vertelde hem over de grote fout die ik zelf in mijn leven gemaakt had en wat de impact was op het leven van anderen. Hij keek me verbaasd aan en begon allerlei excuses voor MIJ te maken. “John”, zei ik, “je verontschuldigt mij nu, heb ik geen recht op mijn fouten?”. Hij begreep me niet. Toen ik vertelde ik hem wat ik geleerd had van mijn fout en dat ik mijn fout niet aan anderen toe wilde rekenen. Zei hij: “Oké maar hoe maak je het dan weer goed voor die andere mensen?”. “Niet”, zei ik. “Je zegt sorry”. John vond dat goedkoop en was in eerste instantie boos op mijn antwoord. Ik ging verder: “je kunt dit niet rechtbreien, goedmaken want je hebt geen teletijdmachine. Het enige wat je kunt doen is oprecht zeggen dat je een fout gemaakt hebt en dat je ziet wat dat hen gekost heeft en dat dat je spijt. Je bent nu eenmaal mens, fouten maken is identiek aan menszijn. Fouten is de manier waarop we leren.”. John mompelde nog wat en verliet mijn praktijk misschien nog wel moedelozer dan toen hij binnenkwam.

Twee dagen later belde hij mij, vanaf kantoor. Hij vertelde me dat hij nog lang nagedacht had over wat ik gezegd had en toen besloten had om zijn excuses aan te bieden aan zijn team. Die ochtend had hij zijn team bij elkaar geroepen en precies dat gedaan wat ik geopperd had. Hij vertelde hoe moeilijk het geweest was om te doen. Hij had het gevoel gehad dat hij naakt voor zijn team stond. “Het meest oncomfortabele wat ik ooit gedaan heb in mijn leven” zei hij. Maar hij vertelde ook dat er een diepe collectieve zucht gelaten werd door zijn team. Er werd gehuild, gelachen en veel gesproken en uiteindelijk bedankten ze hem zelfs voor zijn oprechtheid.

Door de yoga- en meditatielessen die ik tot hun verhuizing naar het buitenland bij zijn bedrijf gegeven heb zag ik hoe mensen door deze ervaring groeiden. In hun eigen ontwikkeling maar ook als team. John’s bedrijf is in de jaren erna nog vele malen groter gegroeid en als ik hem af en toe in de wandelgangen zag zei hij mij telkens weer: “dat advies van jou he?! Weet je hoe vaak ik dat al aan anderen doorgegeven heb? Het is zo simpel, zo moeilijk en oncomfortabel, maar zo verschrikkelijk de moeite waard.” Mijn antwoord was; “goed zo, vooral blijven doen”.

Herkende jij jezelf in John? Ik wel. Jaren ben ik geweest zoals hij. Ik voelde net als John aan wat een ander nodig had en paste mijn gedrag hierop aan. Ik vond dat ik nooit genoeg was, deed en gaf. Mijn omgeving zag mij als sterk, vol zelfvertrouwen en krachtig. Anderen kwamen altijd naar mij toe met hun problemen en ik wist die vrijwel altijd op te lossen. Ik had het in de ogen van anderen “goed voor elkaar”, maar was zo bang door de mand te vallen, dat ze zagen dat ik helemaal niet zo goed was.

Daarom streefde ik altijd naar minimaal 200%. Hard werken en aan alle verwachtingen voldoen. De pijn die je dan voelt als het toch onbedoeld fout gaat is enorm. Want je laat het  iets zeggen over wie je bent. Niet over wat je gedaan hebt maar over wie je bent. In mijn geval was dat net als bij John: ik voelde me waardeloos. Het advies dat ik hem gaf kwam dan ook niet ineens bij me omhoog.

Door mijn eigen jarenlang worsteling met deze problematiek die ik perfectionisme noem, heb ik mijn weg eruit gevonden. Door een goede therapeut, yoga en meditatie heb ik geleerd dat kwetsbaar zijn maakt dat je gelukkig jezelf kunt zijn. In de afgelopen 10 jaar heb ik vele cliënten, waaronder John (die uiteraard echt wel meer sessies dan deze bij mij gedaan heeft) daarin kunnen begeleiden. Graag help ik jou ook. Op 23 april a.s. start ik met het 8 weekse online traject: Van Perfectionisme naar Gelukkig Jezelf. In deze 8 weken combineer ik coaching, yoga en meditatie om jou te leren hoe jij Gelukkig Jezelf kunt zijn.

Doe jij ook mee? Voor meer informatie en inschrijven klik hier

Op dinsdagavond 10/4 om 20:30 en zaterdagmiddag 21/4 16:00 geef ik ook gratis webinars over dit onderwerp om je hiervoor aan te melden klik hier 

Warme groet,

Annemarie 

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Nooit goed genoeg

/0 Reacties/in , /door

Wat doet het met je als je nooit genoeg doet/bent/geeft?

Heb jij ook zo’n irritante stem in je hoofd? Zo eentje die je telkens weer wijst op je missers, dat je te kort schiet dat je gewoon niet genoeg bent/doet/hebt? Zo’n stem dat als het een vriend van je was geweest dat je het contact al heel snel zou hebben laten verwateren. Helaas ben ik in het bezit van zo’n stem en veel van mijn therapiecliënten en yogaleerlingen ook.

Het vervelende aan deze stem is dat het stelselmatig je gevoel van zelfvertrouwen onder je voeten vandaan trekt. Maar nog vervelender is dat je die stem niet uit lijkt te kunnen zetten. Te vaak luisteren we dan ook naar deze stem en gaan we nog beter ons best doen in de hoop dat hij dan verdwijnt.

De stem zegt de meest afschuwelijke, vernederende dingen. Zijn uitspraken zou je zelfs nog niet tegen je ergste vijand zeggen. In de (vaak korte) periodes dat de stem stil is vergeet je vaak dat hij er is. Dan zit je net lekker in je vel en doe je gewoon je ding en dan ineens bam….. daar is hij weer. Wat lokt “die stem” eigenlijk uit?

In mijn ervaring: als zaken net niet liepen zoals ik gehoopt had, als ik niet aan mijn eigen of aan iemand anders zijn/haar verwachtingen voldeed, als ik het gevoel had dat ik meer had kunnen doen/zeggen. Kortom alles wat me het gevoel gaf dat ik niet genoeg deed/was/gaf.

Hierdoor was er een tijd waarin niets mij ooit te gek was. Dit was de tijd dat ik 3 hbo-studies tegelijkertijd deed naast een fulltimebaan terwijl ik thuis een gezin met een heel jong kind had. Daarnaast deed ik zelf intensief aan Yoga, zag ik er elke dag tiptop uit, organiseerde ik leuke uitjes voor ons gezin en verassingsweekendjes voor mijn man en mij samen. Bezocht en belde ik mijn ouders, als enig kind, met regelmaat. Zorgde ik dat ik up-to-date was met alle trends, nieuws, muziek en las ik de boeken die je nu eenmaal gelezen moest hebben. En oh ja, ik vergeet nog te zeggen dat ik een chronische ziekte heb waar ik niemand mee “lastig wilde vallen”.

Mijn omgeving vond het helemaal niet zo bijzonder wat ik allemaal deed, ze waren er immers aan gewend. Dus vond ik het zelf ook niet bijzonder. Dit was gewoon wat er van mij verwacht werd, wat ik van mezelf verwachtte. Wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Hulp/advies/steun voor mezelf vragen kon ik eigenlijk vrijwel niet en als ik het een keer wel deed voelde het ongemakkelijk alsof ik daar zo snel mogelijk iets voor terug moest doen. Als ik het al een keer deed werd er ook vrijwel altijd afwijzend op gereageerd. Jij hebt alles toch zo goed voor elkaar? Jij ben toch zo sterk, een echte doorzetten? Hoezo wil je mijn hulp/advies/steun? De boodschap was helder: ik moest er vooral voor hen zijn. Niet zo gek, dat waren ze toch ook van me gewend? Bij eigenlijk iedereen in mijn omgeving was ik altijd aan het peilen wat hun behoeftes waren en daar probeerde ik aan te voldoen.

Natuurlijk waren er regelmatig momenten dat ik me volledig opgebrand, moe, leeg, onzeker en vreselijk alleen voelde. Maar het enige antwoord wat ik hierop kende was: “doorgaan”. Hier heb ik een hoge prijs voor betaald. Ik raakte het contact met wie ik werkelijk was en nodig had volledig kwijt.

Want het feit is dat hoeveel je ook (voor iemand) doet, het is op den duur zo gewoon dat niemand het meer merkt. Alleen maar als je het een keer niet (goed) doet. Dan krijg je de deksel flink op je neus. De pijn die je dan ervaart maakt alleen maar dat je nog meer je best gaat doen en nog slechter over jezelf gaat denken.

Een bewuste keuze maken om weer in contact te komen met wie jij bent voorbij al dat nodig zijn is niet makkelijk. Het was voor mij een lange weg van vallen en opstaan. Met regelmaat stap ik nog steeds in de valkuil en ga ik opnieuw voorbij mijn grenzen. Maar ik weet nu de weg terug naar mezelf.

Voor jezelf kiezen maakt je niet populair want de meeste mensen om je heen vinden het niet prettig dat je zo veranderd bent. Dus is een goed supportnetwerk uitermate belangrijk zodat jij leert te ONT-moeten zodat je jezelf weer kunt ontmoeten. Jouw behoeftes weer kunt (h)erkennen en hier positieve actie op kunt nemen. Waardoor je zelfvertrouwen weer kan groeien. Want dit leven leef je maar één keer en ook jij verdient het om Gelukkig Jezelf te kunnen zijn.

Graag help ik je hier mee GRATIS op weg. Aanstaande zaterdag 17/3 start ik met mijn 5-daagse challenge: “Perfectionisme de baas”. Want als je je in bovenstaande herkende ben jij een perfectionist. Klik hier om samen (daar is je supportnetwerk) met mij en meer dan 100 anderen mee te doen!

 

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Perfectionisme? Daar kom je nooit meer vanaf

/0 Reacties/in /door

Hoe kwam de titel bij jou binnen: “daar kom je nooit meer vanaf”? Als perfectionisme een onderdeel van je leven is voelde het waarschijnlijk loodzwaar. Perfectionisme is ook een zware last, want perfectie is onhaalbaar en dus begint de strijd elke dag opnieuw. Veel mensen vinden zichzelf de term perfectionist om die reden niet eens waard. Ze beredeneren: “ik doe/ben toch nooit (goed) genoeg dus ben ik ook geen perfectionist”. Laat deze wijze van denken nu juist één van de kenmerken zijn van perfectionisme.

Een perfectionist is niet iemand die alles perfect doet of perfect is. Dat is niemand, dat lukt niemand, dat bestaat gewoon niet. Een perfectionist is iemand die streeft naar perfectie. Dat mislukt elke dag opnieuw en dus moet er morgen weer gestreefd worden naar perfectie en overmorgen en overovermorgen en zo verder. Het houdt niet op. En hoeveel een perfectionist ook bereikt (en dat is vaak heel veel) het kan altijd beter. Een perfectionist voelt zich nooit goed genoeg en heeft nooit genoeg gedaan.

Perfectionisme zit in ons allemaal. We kennen het allemaal tot zekere hoogte. Niemand is hier volledig vrij van. Maar voor de een is het een groter onderdeel van het leven dan voor de ander. Te vaak wordt er dan ook onterecht trots gezegd: “ik ben een perfectionist”. Het lijkt alsof het in deze maatschappij iets is om trots op te zijn. Onze maatschappij moedigt het ook aan. Hoe vaak zie je in (sociale) mediaberichten hoe je nog perfecter kan worden? Mannen en vrouwen worden alsmaar aangemoedigd om nog meer te doen, zichzelf in welk opzicht dan ook te veranderen en worden we enorm beloond met “applaus” als we uitblinken.

Met regelmaat zie je ook op CV ’s mensen zichzelf omschrijven als “perfectionist”. Er wordt vanuit gegaan dat de potentiële werkgever dit wel aan zal spreken. Met de kennis die ik nu heb zou ik het, als werkgever, juist als een grote alarmbel zien. Want ja op de korte termijn ga je echt blij zijn met deze werknemer. Het is een harde werker, met hart voor de zaak. Maar er komt een dag (wellicht duurt dit een aantal jaar) dat deze hardwerkende perfectionist volledig opgebrand is. Niet alleen zakelijk maar ook privé. Vreselijk voor de werkgever die een goede en ervaren kracht kwijt is, maar nog veel afschuwelijker voor de werknemer zelf.

Is het dan echt zo slecht om graag dingen goed te doen? Nee, zeker niet. Graag dingen goed willen doen omdat je dat voor jezelf graag wilt is juist hartstikke goed. Ik noem dat gezonde ambitie. Ten eerste: je wilt het graag “goed” doen, niet perfect. Ten tweede: je doet het om je het graag wil voor jezelf, niet voor anderen. Dus niet om die ander te plezieren, te helpen of bevestiging van die ander te krijgen maar omdat je dit zelf graag wilt bereiken. Het goed willen doen voelt licht, geeft energie. Perfectionisme, het perfect moeten doen voelt zwaar en kost energie.

Wellicht wacht je nu in spanning af of ik denk dat je inderdaad nooit van perfectionisme afkomt. Er volledig “afkomen” nee dat geloof ik niet. Maar ik weet wel dat er een weg is om het niet langer je leven te laten beheersen. Een weg die leidt naar wat ik gezonde ambitie noem. Die weg heb ik zelf belopen en beloop ik nog elke dag. Inmiddels heb ik gelukkig in de afgelopen 10 jaar ook veel cliënten geholpen deze weg te vinden en te belopen. Het was voor mij geen gemakkelijke weg om te vinden en de weg ernaar toe was voor mij lang. Maar ik heb hem gevonden en ik deel hem graag met anderen zodat zij niet die lange zware zoektocht hoeven te belopen.

Graag help ik ook jou. Daarom start ik 17/3 met een gratis 5-daagse online challenge: “Perfectionisme de baas”. Ga je mee op weg? Schrijf je hier in

“Many people think of perfectionism as striving to be your best, but it is not about self-improvement; it’s about earning approval and acceptance.” -Brene Brown-

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

Het is jouw schuld!

/0 Reacties/in /door

Waarom is de schuldvraag toch zo belangrijk voor ons?

Afgelopen week had ik een ontzettend fijn en inspirerend gesprek met een geweldig leuke jonge vrouw. Ze vroeg me: “Annemarie, hoe komt dat nou dat mensen zo graag iemand de schuld van iets willen geven?”. Deze vraag kwam naar aanleiding van een vreselijk ongeluk nog niet zo lang geleden in de omgeving waar wij beiden wonen. Nu bleek dat in dit geval de schuld lag bij een machine. Maar het was een groot onderwerp van gesprek geweest in onze omgeving.

De politie was expres zo snel mogelijk naar buiten gekomen met het feit dat dit vreselijke ongeval toch echt door de machine en niet door een persoon kwam. Het leek wel of iedereen het nog belangrijker vond te benadrukken dat het niet de schuld was van een persoon verwikkeld in het ongeluk, dan hoe verdrietig de hele situatie was voor alle betrokkenen.

“Want we maken toch allemaal fouten?” vroeg ze verder. Ik vertelde haar dat dit inderdaad het geval is. Op dagelijkse basis maken we allemaal “fouten”, zijn we verminderd alert, doen we iets wat eigenlijk niet mag of trappen we in paniek op het gaspedaal in plaats van op de rem. Dat doen we allemaal, dat maakt ons mens. Het is ook over het algemeen geen probleem. Totdat onze verminderde alertheid, fout, paniek of iets wat niet mag desastreuze gevolgen heeft. Als iemand of meerdere personen het leven er door verliest, de fysieke of geestelijke gezondheid van een ander er onder lijdt, de ander of jijzelf op wat voor manier ook grote schade lijdt dan komt er ineens een grote “zoek de boef” hetze op gang.

We lijken dan massaal vergeten te zijn dat we allemaal wel eens een auto in het verkeer niet zien, ons rot schrikken omdat er ineens een kind de weg op komt rennen, dat we even afgeleid zijn, de verkeerde knop indrukken of per ongeluk iets doen of zeggen wat die ander enorm raakt. Dat wij echter op die momenten gewoon stomweg geluk hebben omdat het geen desastreuze gevolgen heeft.

Ik heb het hier niet over bewust onverantwoord gedrag. Maar over die “oeps momenten”. De gevolgen kunnen groot zijn en je moet er de rest van je leven mee leren leven. Maar het gebeurt ons allemaal. Niemand uitgezonderd. En toch, als het een ander gebeurt en het gevolg is desastreus dan voelen we ineens een enorme behoefte om met onze vinger te gaan wijzen. Het is jouw schuld. Hoe kun je nou zo dom zijn. Dat doe je toch niet. Lees alleen maar eens de afschuwelijke reacties op sommigen nieuwsberichten. Zo ben je als je even niet oplet op z’n minst een ongeschikte moeder/vader/mens en dan druk ik het nog heel subtiel uit. Internet gebruikers gebruiken vaak hele andere taal en uiten zelfs de vreselijkste verwensingen.

De reden waarom we dit doen, vertelde ik de jonge vrouw, is om weer het gevoel te krijgen dat we controle hebben over het leven. Het moeilijkste in het leven is om te accepteren dat we allen sterfelijk zijn en we absoluut geen enkele controle hebben. Iedere controle die we denken te hebben is totaal gefingeerd. Dat is moeilijk om te accepteren. Het is moeilijk om te accepteren dat diegenen die wij het meest liefhebben in dit leven ineens van ons weggerukt kunnen worden, dat we en onze geliefden ernstig ziek kunnen worden, dat we werkeloos worden of er alleen voor kunnen komen te staan. Als we werkelijk onder ogen moeten zien dat ons dat iedere dag, de gehele dag door “zo maar” iets vreselijks kan gebeuren is dat haast niet te verteren. Daarom geven we graag iemand of iets de schuld. Dan hebben we zogenaamd de controle terug, dat kan het ons niet gebeuren. Want wij maken dat soort fouten niet, toch?

Maar die overtuiging brengt ook (faal)angst met zich mee en stress en een hang naar perfectionisme. Alles goed doen want dat gaat het niet fout. Dat maakt dat we in een soort kramp kunnen leven. Het kan zelfs zo ver gaan dat het je hele leven beheerst. De angst dat je kinderen iets overkomt, je partner, jezelf of naasten. Dat maakt het leven allesbehalve leuk. Het allermoeilijkste in het leven bevrijdt ons het meest: ACCEPTATIE. Accepteren dat je feilbaar bent, kwetsbaar bent en geen enkele controle hebt anders dan hoe je op situaties reageert. En zelfs dat is lastig als je intens veel pijn hebt, in paniek bent of gewoon moe. Wellicht nog lastiger is het om te accepteren dat anderen net zo feilbaar zijn als jijzelf. Dat de één niet minder fouten maakt dan de ander. Maar dat sommigen van ons de ongelooflijke dikke pech hebben dat het desastreus afloopt.

Hoe mooi zou het zijn als we ook compassie konden voelen voor hen die net als wij dagelijks even niet alert zijn, in paniek raken, afgeleid zijn en daar een ongelooflijk afschuwelijke prijs voor moeten betalen? Een die ze de rest van hun leven bij zich dragen. Als we daar compassie voor kunnen voelen, kunnen we dat ook naar onszelf. Volgens mij is er geen groter geschenk dan dat.

 

Veel liefs, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

 

schaduwzijde

Mijn schaduwzijde

/0 Reacties/in /door

Jaren geleden tijdens mijn opleiding zei een docent: “ik geef nog geen 5 cent voor iemand die alleen maar aardig is”. En direct dacht ik; “ja dat is exact zoals ik het ervaar”. Niemand is alleen maar leuk, aardig, gezellig, sterk en altijd positief. Een ieder dat wel is, ken ik niet echt.

Een prachtige tekst uit de song: Beneath your beautiful van Labrinth en Emile Sandé die me elke keer raakt is: “Would you let me see beneath your beautiful.  Would you let me see beneath your perfect”. Onder ons “mooi” zitten nog zoveel zaken die we als onze schaduwzijde zien. Dingen die het daglicht niet kunnen of eigenlijk mogen verdragen.

Maar pas als ik jouw “schaduwzijde” mag zien, zie ik jou helemaal en word jij dus helemaal gezien. Mag je er helemaal zijn. Laat me jouw schaduwzijde zien dan weet ik wie je echt bent. Misschien is het je boosheid die je maar niet onder controle kunt krijgen, of een depressie die je zo ver naar beneden trekt dat je het licht met regelmaat niet meer ziet? Of is jouw verlangen naar plezier zo groot dat het een verslaving (welke dan ook) voedt?

Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet echt kende voordat ik diep durfde te graven in mijn schaduwzijde en het oprecht en met compassie in de ogen kon kijken. Want ook ik heb een schaduwzijde. Achter mijn glimlach zit een serieuze, piekerende soms bezorgde kant. Die verlangt naar alleen zijn en stilte. Achter mijn aardige, vriendelijke, begripvolle kant zit verdriet, een gebroken hart en soms depressieve momenten en stress. Achter de rust die ik uitstraal en waar ik elke dag aan werk zit mijn liefde voor mooie dingen en een hang naar materialisme.

Het gaat er in dit leven niet om dat we onze schaduwzijde “wegpoetsen” en niet aan de buitenwereld laten zien. Want dat betekent dat een deel van jou er niet mag zijn, dat een deel van jou niet oké is. Maar dat ben jij ook. En wat een bevrijding als je er helemaal mag zijn. Wat een opluchting als je van jezelf als geheel mag houden. Zoals in dat andere prachtige nummer: “All of Me” van John Legend. Je schaduwzijde is er niet om ooit “vanaf te komen” maar om er vrienden mee te worden en het te accepteren als een deel van wie je bent. Ik ken mijn schaduwzijde, en jij?

Wat Yoga betreft, hier een korte serie op de plek waar ik helemaal mezelf kan zijn: het strand van Texel. In de video met het geluid van de zee en Beneath your Beautiful op de achtergrond!

Laat jezelf helemaal zien!

Annemarie

Fouten maken mag

“Vouten” maken om krachtig te zijn!

/in /door

De meesten van ons hebben geen training in hoe ze met falen om moeten gaan. Dat wat onbekend is voelt daarom bedreigend. Als je falen opzoekt in het woordenboek is dit ongeveer de betekenis: “zijn/haar beoogde doel niet behalen”. Hoe bedreigend is dat? Niet echt. Toch? Ja, dat is eigenlijk alles wat het is, maar voor ons mensen is het zo emotioneel beladen.

Voor ons gaat falen niet over een niet behaald doel, een relatie die niet bleek te werken of een niet goed uitgevoerde opdracht. Nee, wij worden de mislukking. Er mankeert iets aan ons. We voelen ons niet goed genoeg. Daarmee komt ook de angst hoe anderen ons zien. Er is maar één ding erger dan: “ik heb gefaald” en dat is: “ik ben een mislukkeling”.Ik “ben” maakt dat het over ons “zijn” gaat en niet over wat we niet goed gedaan hebben. Dat maakt dat we geen risico’s durven te nemen, niet durven te focussen om de dingen te doen zoals ze goed voelen en niet durven om iets helemaal niet te doen.

Jaren geleden werkte ik in loondienst. Wat ik eigenlijk heel graag wilde was om voor mezelf te beginnen, maar dat deed ik niet. Simpelweg omdat ik het niet durfde. Ik was bang om te falen. Wat als er geen cliënten zouden komen? Bang om ZZP-er te zijn. Niemand in mijn familie is ondernemer; we waren toch ook van mijn inkomen afhankelijk. Eigenlijk was ik bang dat ik niet goed genoeg was. Ik werd uiteindelijk een handje geholpen door het begin van de financiële crisis; het bedrijf waar ik voor werkte ging failliet. In eerste instantie ging ik solliciteren als een bezetene en had het ene sollicitatiegesprek na het andere. Bij iedere sollicitatie voelde ik dat het eigenlijk niet was wat ik wilde.

Om los te komen van de angst om te falen moeten we ons falen omarmen. We moeten het zien als een verrijkend leerproces en vertrouwen, dat elk falen leidt tot een doorbraak en tot nieuwe manieren om te handelen. De angst om te falen loslaten geeft een enorme vrijheid en daarin ligt juist kracht.

Uiteindelijk besloot ik mijn angst in de ogen te kijken en de stap te wagen. Stap voor stap; de praktijk aan huis, voor de yogalessen huurde ik zaaltjes om de kosten zo laag mogelijk te houden en het risico te beperken. Maar wat heb ik veel fouten gemaakt als startende ondernemer! Dure advertenties waar niemand op reageerde, veel te goedkope sessies zodat het me geld kostte in plaats van opleverde, BTW verkeerd (ten nadele van mezelf haha) afgedragen. Zo bang zijn dat cliënten niet zouden komen dat ik ze op zondag liet komen als hen dat beter uitkwam, waardoor we geen gezinstijd meer hadden en ga zo maar door. Het waren heftige jaren waarin ook ons gezin soms heftig onder druk kwam te staan.

Het is onmogelijk om te groeien zonder rommel te maken. Als je jezelf kwetsbaar opstelt zal je absoluut moeilijke momenten hebben. Er zit natuurlijk geen risico in je verstoppen en het op safe te spelen, maar er is dan ook geen levenskracht.

Uiteindelijk heb ik en gelukkig ook ons gezin 😉 het overleefd. Door iedere keer weer naar de fouten en mijn falen te kijken en daardoor weliswaar te balen maar ook door te lachen en vooral door te leren. Ja, er waren en zijn nog steeds wel eens momenten dat ik dit falen iets over mijn “zijn” liet of laat zeggen. Ik ben geen goede ondernemer/therapeut/docent, maar dan hoor ik een innerlijke alarmbel; HO, ik heb alleen maar een fout gemaakt! Hoe kan ik het volgende keer anders doen?

Ondertussen ben ik heel erg blij dat ik de stap gemaakt heb. Sinds vier jaar heb ik een prachtige eigen praktijkruimte op fietsafstand en kan privé en zakelijk makkelijker gescheiden blijven. Nee, het leven als ZZP-er gaat niet over rozen en daagt me dagelijks uit. Het daagt me uit om keuzes te maken voor mezelf. Ik moet leren leven met een stukje onzekerheid waar het gaat om mijn inkomen. Het is veel uren werk voor relatief weinig geld, geen verzekeringen, geen pensioen en niemand om op terug te vallen als je ziek bent. Maar meer dan dat nog, het daagt me elke dag uit om te dealen met mijn angst om te falen. Maar wat het me oplevert is dat ik ook iedere dag de levenskracht in mijn lijf en hoofd voel. Ik kan mijn werk nu doen op een manier waar ik volledig achtersta. Ik geniet van mijn werk, iedere sessie en iedere Yoga les opnieuw. De administratie blijf ik echter vreselijk vinden 🙁  haha…. maar het is het zeker waard.

Nu maakte ik een redelijke drastische keuze. Maar in je kracht staan is ook verantwoording nemen voor hoe je je opstelt in je huidige situatie. Je hoeft niet per se je baan op te zeggen, want je kunt zeggen: “mijn baan is een nachtmerrie en levert een berg stress op”. Maar je kunt bijvoorbeeld ook zeggen: “ik ben gefrustreerd door mijn relatie met mijn baas. Ik voel me niet gehoord.” Dit is nl. wat er echt aan de hand is; dit is concreet. Je kunt dan nieuwe mogelijkheden creëren om te communiceren, over jezelf nadenken en jezelf versterken voor nu en in de toekomst in plaats van je hulpeloos en machteloos te voelen.

Bij dit thema  heb ik Yogahouding De Zijwaartse Plank (Vasisthasana) gekozen zie het filmpje hieronder. De zijwaartse plank laat je je eigen kracht goed voelen en laat je misschien wel omkukelen, maar lach en probeer het gewoon opnieuw! Zoals David Swenson (Amerikaanse Yoga docent) ooit zei: ”Falling down is so underrated!” Fysiek versterkt de zijwaartse plank je polsen, armen, buik en beenspieren. In het filmpje zie je 3 opties, kies degene die bij jou past.

Maak fouten, lach, huil, stamp met je voeten en begin opnieuw!

Annemarie