Berichten

Corona Compassie

/0 Reacties/in , /door

Corona Compassie

Jij die dagelijks leeft met grote angsten, ik zie je. Je zit in mijn spreekkamer meermaals per week. Zonder Corona was je leven al zo zwaar. Nu vrijwel ondoenlijk. De grote angst voor bacteriën, dat je geliefden iets overkomt of dat je op wat voor manier de controle verliest was er al. Maar nu groeit de angst nog groter. Natuurlijk weet je hoofd dat je angsten niet realistisch zijn dat hoeft een ander je niet te vertellen. Maar je hart is zo bang. Nu ga je naar 3 verschillende supermarkten om te hamsteren uit angst voor de oordelen van anderen of durft nergens meer naar toe.

Jij die elke dag het zwarte gat van depressie in moet kijken: ook jou zie ik meermaals per week. Zonder Corona leek de wereld al zo zwart maar nu de tv, radio, krant en social media constant ramp berichten afvuren lijkt alles nog zwarter. Natuurlijk weet je hoofd dat er ook mooie dingen in het leven gebeuren dat hoeft niemand je in te wrijven. Maar je hart kan er gewoon niet bij. Nu sluit je nog meer af en isoleer je je nog meer.

Jij die worstelt met burn-out en volledig opgebrand is, altijd te veel van zichzelf geeist heeft: wekelijks werken we aan het jezelf niet veroordelen omdat je collega’s nu jouw werk moeten doen. Zonder Corona was dit al zo moeilijk maar nu iedereen die een actieve rol heeft in het de maatschappij overeind houden overvraagd wordt vreet het schuldgevoel je haast op.

Jij, kwetsbare oudere, die dagelijks worstelt met de eenzaamheid. Je bent zo dankbaar voor de gesprekken die we wekelijks hebben dat het me telkens ontroert. Zonder Corona was de eenzaamheid al zo groot. Nu word je beschermd door zo weinig mogelijk contact met anderen. Je hoofd weet dat dat voor je gezondheid is maar je hart is zo leeg.

We zijn zo snel met onze oordelen over hamsteren, angstig zijn, het niet licht en positief in kunnen zien, niet kunnen bijdragen in het werk of het toch contact op zoeken terwijl dit afgeraden wordt.

Als we dan elkaars handen niet meer mogen vasthouden kunnen we dan alsjeblieft onze handen op ons eigen hart leggen en tegen de ander zeggen: ik zie je. Ik zie je angst, je worsteling en je pijn. Je mag er zijn. Compassie maakt alles net wat lichter.

Liefs,

Annemarie Braun

Gebroken

/4 Reacties/in /door

Positief denken, een illusie?

Positief denken, het negatieve omdraaien naar het positieve en vooral alles wat negatief is meteen loslaten is nu de trend. Maar ik krijg acuut jeuk van al die “positief denken goeroes” die overal te pas en te onpas opduiken. Wat een onzin: er kan toch geen dag zijn zonder nacht. Geen licht zonder duisternis.

In mijn praktijk zie ik ook zoveel mensen worstelen met die hele “positief denken beweging”. Zich zelfs schuldig voelen als ze zich gewoon rot voelen. Zeker het type mens, waar ik me in gespecialiseerd heb, dat altijd doorgaat. Dit noem ik de harde werkers (zie mijn vorige blog) die overtuigd zijn dat als je maar hard genoeg je best doet dan……. worstelen met dit “mode” verschijnsel dat ook onze Social Media in greep lijkt te hebben.

Het hebben van gevoelens en gedachten is volkomen normaal en natuurlijk. Tegen “negatieve” gevoelens (ook zoiets wie heeft ooit bedacht dat minder fijne gevoelens als pijn, angst, boosheid en verdriet “negatief” zijn) vechten is niet alleen een stukje van jezelf ontzeggen. Maar maakt de relatie met jezelf steeds complexer. Het creëert een innerlijk conflict en dus stress. Het soort stress wat snel chronisch wordt. Hetzelfde geldt voor negatieve gedachten; ook die hebben we allemaal. Het “wegpoetsen” van die gedachten vergt veel energie. Terwijl ze toestaan NIET hetzelfde is als er in geloven en het onderdeel laten zijn van wie je bent.

Gevoelens en gedachten er laten zijn brengt je juist dichter bij wie je bent. In het hier en nu zijn, het leven ontvangen maakt je authentiek, mens en vooral heel. De bonus is dat als je het toelaat er ook weer echte ruimte is voor iets anders. Iets echts, niet iets wat door een of andere “positief denken goeroe” bedacht is. Hoe ik dit zelf op dagelijkse basis ervaar lees je hieronder naar aanleiding van een recent voorbeeld uit mijn eigen leven daarna zal ik het hoe en wat van het toelaten van gevoelens en gedachten uitleggen.

==

Mijn man liet HET GLAS uit zijn handen vallen en het landde het in duizend stukjes op de grond. Mijn blauwe Starbucks thee glas, ruim 20 jaar geleden gekocht in de Verenigde Staten. Het eerste wat ik kocht toen ik geëmigreerd was. Sindsdien drink ik er elke dag thee uit. Het glas was de hele wereld al over geweest; had relaties, mijn remigratie na 5 jaar en heel veel meer doorstaan zonder ook maar een scheurtje of een barstje. Dat glas was een dagelijks ritueel voor mij en hoorde gewoon bij me.

Maar het glas brak niet alleen, ik brak ook. Net als het glas lag ik ineens in duizend scherven op de grond. Terwijl mijn hoofd zei: “het is een glas, het is maar een ding” zei mijn hart iets heel anders. Mijn hart begon me te vertellen dat niet alleen het glas maar ook ik gebroken was. Veel belangrijke dingen in mijn leven waren plotsklaps veranderd, nieuw en voelde kwetsbaar.

Vijf maanden geleden heb ik een operatie ondergaan voor endometriose (zie mijn vorige blog) Het herstel van de operatie verliep moeizaam en langzaam. De operatie bleek complexer dan de artsen hadden verwacht. Het weefsel was door en op veel van mijn organen gegroeid en ook mijn baarmoeder en laatste eierstok konden niet behouden blijven. Diverse complicaties zorgde voor meerdere ziekenhuis opnames en een vertraagd herstel. Tegelijkertijd vierden de opvliegers en stemmingswisselingen vanwege de plotse menopauze hoogtij. Mijn leven lag dus eigenlijk totaal overhoop. Maar mijn eigen zaak moest wel overeind gehouden worden zonder mijn aanwezigheid. Ik stond duidelijk op de overlevingsstand: regelde vanuit het ziekenhuis of thuis in bed vervanging voor de yogalessen, probeerde elke dag of ik al wat yogahoudingen kon doen en stelde doelen voor mezelf. Ik leefde dus in de toekomst en niet in het hier en nu.

Tot ik brak, toen mijn glas brak. Manlief vloog direct op eBay op zoek naar dit glas. Hij wilde zijn meisje weer laten lachen als een ware “positief denken goeroe” en voelde zich schuldig voor iets wat per ongeluk gebeurd was. En wat een geluk: het bleek een limited edition te zijn die rare Amerikanen nog helemaal nieuw in een doos hadden bewaard. Voor wat dollars liet manlief deze zo naar Nederland vliegen. Die Ebay’ers moesten eens weten dat ik al 20 jaar dat limited edition glas elke dag gewoon gebruikt had en (nog erger) zelfs in de vaatwasser zette. Natuurlijk was ik oprecht blij (het is buiten de geschiedenis om gewoon ook een superfijn glas) maar vooral ontroerd door zijn poging. Zoonlief sprak de lieve woorden: “sorry mama dit zijn zoveel scherven die kan ik ook echt niet meer lijmen” toen hij mij zo zag huilen.

Zoonlief sprak de waarheid: voor het glas maar meer nog voor mij. Mijn gevoelens waren niet te lijmen; er was in mij gewoon heel veel verdriet, pijn, angst en boosheid. Dus besloot ik mezelf dit toe te staan om te voelen wat er echt was. Ik ben terug in het hier en nu gestapt door mezelf weer toe te staan te voelen.

Mijn angst voor de toekomst; ik had het gevoel met lege handen te staan; opnieuw te moeten beginnen met een lijf dat ik nog niet ken maar wel van mij is, mag er zijn. Mijn boosheid over dat ik me in de steek gelaten voelde door sommigen en teleurstelling dat er mensen zijn die zakelijk bewust gebruik hebben gemaakt van mijn kwetsbare situatie mag er ook zijn. Mijn verdriet over het verlies van hoe mijn lijf ooit was, mag er zijn. De onzekerheid over of het nu, na 4 operaties in de afgelopen 8 jaar, ook echt klaar is met de endometriose mag er zijn.

Alles mag er weer zijn maar ik koppel geen conclusies, oordelen of betekenissen aan mijn gevoelens en gedachten.

==

Het hebben van gevoelens en gedachten is volkomen normaal en natuurlijk. Tegen gevoelens en gedachten vechten, ontkennen of opleuken door zo het zogenaamd “positief denken” maakt niet dat ze miraculeus verdwijnen. Hiermee creëer je slechts een innerlijk conflict. Het enige wat gevoelens maar ook gedachten echt willen is gezien en erkend worden voor wat ze zijn.

Dit betekent overigens niet dat je je dan voorgoed volledig in de ellende stort en een hekel aan jezelf krijgt. Het gaat erom dat je gedachten en gevoelens leert zien voor wat ze zijn: momentopnames. Onze gevoelens en gedachten bepalen niet onze identiteit, ze zijn niet wie we zijn.

In de yogalessen vergelijk ik onze gevoelens en gedachten vaak met onze ademstroom. Deze komt tot je en gaat weer bij je vandaan. Het leven stroomt letterlijk door je heen. Hetzelfde geldt voor gedachten en gevoelens.

Gedachten en gevoelens zijn dus geen enkel probleem zo lang je er maar geen betekenis, verhaal, oordeel aankoppelt of jouw identiteit eraan ontleent. Je BENT NIET verdriet/boosheid/angst/blijdschap er IS op DIT moment verdriet/boosheid/angst/ blijdschap in jou.

Omdat je negatieve gedachten HEBT wil niet zeggen dat jij ook negatief BENT. Besef dat als je gevoelens en gedachten bevecht/ontkent/beoordeelt/opleukt of ze iets over jou laten zeggen dat je dan vecht tegen de stroom van het leven in jou. Dit is hoe je innerlijke stress creëert en steeds verder bij jezelf vandaan komt te staan.

Ontvang alles wat er op je pad komt; voel wat je voelt, denk wat je denkt, accepteer het volledig zoals het is en zoals het niet is en verander niets. Blijf in het hier en nu door je aandacht bij je adem te houden (je adem gebeurt tenslotte altijd nu) maar laat het daarbij en je zult zien dat de levensstroom je vanzelf weer iets anders brengt.

Besef dat alle verhalen, betekenissen en oordelen die je aan je gedachten en gevoelens koppelt voortkomen uit het verleden of uit angst voor de toekomst. Maar het verleden bestaat niet meer, zelfs het recente verleden, en de toekomst bestaat nog niet, ook al lijkt het heel nabij. Dus is het niet nodig om het verleden of de toekomst ook maar enige waarde te laten geven aan wat er in het hier en nu IS.

Het bijzondere is dat als je niet tegen vecht tegen je gevoelens en gedachten of ze ontkent of opleukt er dan ineens momenten zijn waarop er weer ruimte is voor iets anders. Zo kon ik steeds vaker ook weer intense dankbaarheid voelen voor wat er wel was gewoon hier en nu. Bijvoorbeeld de zorg en steun uit mijn directe omgeving en de vele kaartjes, bloemen, berichtjes, bezoekjes en zelfs cadeautjes uit de meest onverwachte hoeken.

Ik mediteer, wandel, doe ademhalingsoefeningen en beoefen yoga om me te helpen gewoon te zijn bij wat er wel en niet is. Zijn bij wat er NU is geeft me ruimte maar geen “instant happiness”. Sommige momentopnames (gevoelens/gedachten) duren nu eenmaal langer dan anderen. En natuurlijk, zoals je ook hebt kunnen lezen in mijn voorbeeld, gebeurt het regelmatig dat we toch weer in een verhaal, betekenis of oordeel stappen. Zodra je dit opmerkt (bij mij was dat in het voorbeeld het moment dat mijn glas brak) wees dan vriendelijk voor jezelf en breng jezelf terug naar het hier en nu.

Geduld is een schone zaak zei mijn oma al en dat is soms nodig met het leven nemen zoals het is. Maar in mijn ogen is dat de enige manier om te zijn wie je werkelijk bent nu. Het helpt mij om mezelf als een journalist te zien die verslag uitbrengt over wat er gebeurt in en met Annemarie. Zo blijf ik nieuwsgierig naar wat er is en hoe het zich ontwikkelt zonder oordeel. Dus ik ben en blijf benieuwd naar wie ik nu ben en word nu dat er zoveel verandert en leeft in mij.

Het leven verandert continue en het leven stroomt in ons dus wij veranderen continue. Geen enkel gevoel of gedachte staat vast of bepaalt je identiteit als je de levensstroom toestaat door je heen te gaan zonder oordelen, betekenissen of verhalen uit het verleden.

Dus in plaats van het veel gebruikte “Let it go” zou ik willen zeggen “Let it flow”.

Liefs,

Annemarie

De moed vinden om alles in liefde te omarmen

/16 Reacties/in /door

Soms kijk je even recht in de spiegel van je eigen valkuil en is het niet makkelijk om de moed te vinden om alles in liefde te omarmen. Als psychodynamisch therapeut heb ik mij gespecialiseerd in het begeleiden van mensen met dezelfde valkuil als waar ik zelf mee worstel in het leven. Dit werkt heel goed. Cliënten voelen direct aan dat je ze niet alleen begrijpt maar ook écht weet waar ze het over hebben.

Mijn doelgroep zijn harde werkers; mensen die als krachtig en sterk gezien worden door de buitenwereld. Ze zijn “nodig” en hebben hun identiteit hieraan ontleend. Maar tegelijkertijd voelen ze zich leeg, eenzaam en moe van al dat sterk en nodig zijn en harde werken maar kunnen hier niet mee naar buiten treden. Ze weten niet meer wie ze diep van binnen zijn zonder al dat harde werken, sterk, nodig en krachtig zijn. Ik ben een zelfbenoemde ONT-moet specialist. Wat ik daarmee bedoel is dat ik je leer om niet meer vanuit “moeten” te leven. Door te ONT-moeten, ontmoet jezelf weer; kom je weer in contact met wie jij werkelijk bent voorbij dat stuk nodig zijn en is er weer ruimte voor jou.

De weg die ik hier zelf in gevonden heb is niet gladjes en zonder mijn valkuil. Want terwijl de maand maart tot Endometriose Awareness maand is uitgeroepen betekent deze maand voor mij dat ik in afwachting ben van mijn vierde endometriose operatie begin april. Ditmaal een behoorlijke complexe en grote operatie waarbij mijn baarmoeder en een stukje van mijn darm verwijderd worden en endometriose weefsel van o.a. urineleiders en darmwand afgehaald worden. Met een verblijf van een week in het ziekenhuis en een totaal herstel van 3 maanden. (Als je niet weet wat endometriose is, kan ik het niet laten om je in deze Endometriose Awareness maand te verwijzen naar: http://endometriose.nl/)

En met “mijn harde werker valkuil” is dit een worsteling waar ik veel van leer. Het leven met deze chronische aandoening is sowieso één groot leerproces voor me. Want omgaan met een aandoening die zo ontzettend veel van je tijd, levensvreugde, energie en aandacht kost roept behoorlijk wat op.

Innerlijk voel ik angst en onzekerheid. Regelmatig (2/3 van de maand heb ik intense pijn) zou ik het liefst als een klein meisje op schoot gaan zitten en iemand me laten vertellen dat alles goed komt. Echter dit komt niet overeen met het beeld wat ik ooit van mezelf gecreëerd heb. Ooit heb ik mezelf verteld dat ik weliswaar fysiek klein ben met mijn krappe 1.60m maar dat ik innerlijk groot en sterk ben. Zeuren en klagen over pijn en angst hoort niet bij het beeld dat ik heb van mezelf. Laat staan het vragen om hulp en steun. Dat betekent dus dat ik mijn aandoening grotendeels verberg.

Boos ben ik vaak op mijn lijf dat het me zo in de steek laat. Vreselijk dat mijn buik zo vaak zo gezwollen is dat het in de weg zit bij het geven van yoga lessen geven of mijn eigen beoefening. En ja, ik schaam me ook regelmatig voor die “4 maanden zwanger buik” en probeer hem te verbergen onder losse shirtjes. Maar voor mij nog belangrijker: door de endometriose voel ik me minder sterk. Mijn lijf maakt me onzeker omdat endometriose zo grillig is. Binnen enkele minuten kan ik ineens krom lopen van de pijn en met heftige darmproblemen kampen. Gewoon zo maar, zonder aanleiding. Het feit dat het ieder moment wel of niet kan gebeuren brengt ook dagelijkse onzekerheid mee.

Het voelt ook oneerlijk. Als echte harde werker ben ik zeer gedisciplineerd als het om mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid gaat: ik eet en leef zeer gezond en bewust. Maar (en let op hier komt “mijn harde werker valkuil”) endometriose laat zich niet beheersen. Zelfs eten is een opgave geworden. Omdat mijn darmen door de endometriose zo gevoelig zijn geworden en op alles reageren eet ik “raar”; zo min mogelijk belastend. Als mensen erachter komen hoe ik eet is er altijd commentaar en advies. Dus verberg ik voor velen ook mijn “rare” eetpatroon en voel ik me bezwaard om buiten de deur te moeten vragen om aanpassingen. Voor “mijn valkuil” voelt het dan alsof ik zwak ben en aandacht vraag.

Als het om mijn werkzame leven gaat ben ik met “mijn harde werker valkuil” aan de ene kant gezegend om “eigen baas” te zijn en aan de andere kant “vervloekt”. Want ik heb het geluk te kunnen doen waar mijn hart blij van wordt en kan mijn eigen tijden bepalen. Zo kan ik mijn werkzaamheden om mijn ziekte heen plannen dacht ik (en dus ook stiekem ook: verbergen dat ik “ziek” ben). Maar dat blijkt heel lastig met endometriose omdat het zo grillig is. Meestal weet ik niet wanneer “het” opspeelt en dus wel of niet bepaalde zaken ook écht aankan. En een sessie afzeggen of een les laten vervallen? Grote uitdaging voor mijn “harde werkers” valkuil. Dat doe ik maar zelden.

Yogaleden en cliënten blijven klanten en die betalen mij niet om lastiggevallen te worden met mijn problematiek. Ik ben er voor hen: om ze te laten ontspannen, zich weer goed in hun vel te laten voelen en te laten ONT-moeten. Alle keren dat ik hoorde dat er weer een operatie of onderzoek noodzakelijk was, is mijn eerste gedachte geweest: “maar hoe moet dat dan met mijn werk?”. Harde werkers vind je overal van huisman/vrouw tot topondernemer/manager maar één ding hebben ze gemeen: ze zijn in de ogen van anderen groot en sterk, je kunt op ze leunen en ze lossen altijd alle problemen op.

Dus pas als ik “gezorgd” heb voor mijn klanten door vervanging te regelen etc. kan ik voelen wat het met mij doet. Maar als ik dan alles zakelijk ondervangen heb, is het heel spannend om aan mijn “klanten” te vertellen dat ik er zelf een periode niet ben. Mensen hechten zich nu eenmaal aan iemand bij wie ze even helemaal zichzelf kunnen zijn tijdens een les of sessie. Dat begrijp ik ook echt. Maar mijn angst dat klanten wegblijven, hoe goed en ervaren mijn vervangers ook zijn, is groot. Dat het gebeurt, weet ik vanuit mijn vorige ervaringen. Dat kan ik niet voorkomen en dat maakt mij kwetsbaar.

Dus hoe doe ik dat omgaan met “mijn harde werker valkuil”?. Het klinkt heel simpel maar is voor mij een dagelijkse oefening: door mezelf te (h)erkennen en simpelweg aanwezig te zijn bij wat er is en wat er niet is. Mezelf toe te staan al het bovenstaande wat ik dagelijks voel te mogen voelen en het daarmee aan mijzelf te laten zien en soms ook aan anderen. Mezelf gunnen dat ik er volledig mag zijn zoals ik ben en zoals ik niet ben. Dit blog is daar een goed voorbeeld van. Heel spannend en kwetsbaar en toch helpt het enorm om echt bij mezelf te blijven, eerlijk te zijn, te mogen voelen en me te laten zien. Het haalt de eenzaamheid en de leegte eruit. Het maakt dat ik weer heb kunnen ontdekken wie ik ben voorbij dat stuk nodig zijn. Ik ben zoveel meer dan groot, sterk en nodig. Mijn bestaansrecht hoef ik niet langer uit te ontlenen uit “mijn harde werker valkuil”. Het niet meer te hoeven overleven in plaats van écht te leven is een enorme bevrijding.

Het maakt ook het contact met anderen anders. Want waar ik achter ben gekomen is dat het weliswaar lijkt alsof deze “harde werker valkuil” ontzettend fijn voor anderen is, is dat niet altijd het geval. Het maakt relaties ongelijkwaardig. Anderen hebben het gevoel altijd bij jou aan te kunnen kloppen maar er nooit eens voor jou te kunnen zijn. Op den duur gaat dat wringen. Het lijkt bij jou altijd zo makkelijk en soepel te verlopen terwijl zij dagelijks de strijd met het leven aangaan. Dat dit niet de realiteit is, weten ze niet. Dat jij vaak thuis achter de gesloten gordijnen je leeg, moe en eenzaam voelt en geen idee hebt wie je nu werkelijk bent, blijft buiten schot. Dat creëert op termijn afstand in relaties en vriendschappen. Natuurlijk zijn er ook mensen die het wel prima vinden zo. Maar dat zijn geen vrienden; dat zijn “gebruikers”. Die zullen inderdaad uit je leven verdwijnen. Wat een opluchting en energie geeft dat!

Overigens maakt mijn nieuwe manier van omgaan met mijn valkuil mijn angst voor de komende operatie niet minder. Een endometriose operatie is erg onvoorspelbaar. Omdat endometriose niet zichtbaar is op een echo en maar moeilijk op een MRI weten de gynaecoloog en chirurg pas echt wat er moet gebeuren als ze aan het opereren zijn. Mijn vorige operatie zou oorspronkelijk een kwartier duren maar duurde uiteindelijk 3,5 uur. Ze vonden ongelooflijk veel endometriose weefsel wat niet vooraf zichtbaar was geweest en bovendien waren ook mijn beide eileiders en 1,5 eierstok verwijderd omdat ook die “besmet” bleken tijdens de operatie. Voor mij een hele andere operatie en herstel dan ik verwacht had. Dus ik weet dat ik nu niet weet hoe ik wakker word en hoe mijn herstel verloopt, dat zal ik echt moeten afwachten en dat vind ik super eng en maakt me kwetsbaar.

Maar ik omarm mijn kwetsbaarheid, angst, boosheid en onzekerheid inmiddels in liefde. Dat maakt het lijden echt zachter. Het betekent voor mij overigens niet dat ik de endometriose als een cadeau zie waardoor ik nu beter in het leven sta. Het mag wat mij betreft zijn zoals het is: een rot aandoening. Het is simpelweg zoals het is en ik hoef het niet als cadeau te ervaren om mezelf te zien en erkennen.

Ben jij ook zo’n harde werker? Hoe ga jij er mee om? Ik zou het super moedig van je vinden om dit met me te delen. Of het nu hieronder in een reactie is of in een persoonlijk berichtje. Delen helpt, dus gun het jezelf.

Deed dit blog iets met jou?  mag ik dan vragen dit blog te delen? Door te delen kun je misschien nog iemand bereiken die wat aan dit blog heeft. Alvast mijn dank.

Liefs, Annemarie (lees hier meer over mij)

Ik eindig met een stukje van Jeff Foster:

 Genezen, vertrouw op het proces

Soms moet je toelaten dat je je slechter voelt om je beter te kunnen voelen. Soms moet je de hoop verliezen dat je ooit nog beter wordt; dan begin je je beter te voelen. Soms vraagt genezing erom heel alert te blijven als krachtige energiegolven door je lichaam gaan. Soms schudt het lichaam, schokt het, rilt het, doet het pijn, zweet het, brandt het terwijl het zich bevrijdt van giftige stoffen of opgekropte spanningen loslaat.

  Het denken zegt: “Het gaat slechter met me” Het hart weet dat het helemaal goed zit.

Werkelijk genezen is niet het verwijderen van symptomen die aan de oppervlakte zijn gekomen, maar moed en vertrouwen in het lichaam en verbinding met de ademhaling en weten dat symptomen heviger kunnen worden voordat ze verdwijnen. En het kan zijn dat ze nooit verdwijnen.

Toch kun je dan nog steeds verliefd op jezelf worden zoals je bent, ondanks de toekomst en kun je op je knieën vallen uit dankbaarheid omdat je weer een dag gekregen hebt op de kostbare aarde.

  Misschien was het feit dat je je slechter ging voelen wel het beste wat je ooit is overkomen. Want nooit heb je de aanwezigheid van de liefde zo helder gevoeld en is je weg zo duidelijk geweest en heb je je zo levend gevoeld.

Het is jouw schuld!

/0 Reacties/in /door

Waarom is de schuldvraag toch zo belangrijk voor ons?

Afgelopen week had ik een ontzettend fijn en inspirerend gesprek met een geweldig leuke jonge vrouw. Ze vroeg me: “Annemarie, hoe komt dat nou dat mensen zo graag iemand de schuld van iets willen geven?”. Deze vraag kwam naar aanleiding van een vreselijk ongeluk nog niet zo lang geleden in de omgeving waar wij beiden wonen. Nu bleek dat in dit geval de schuld lag bij een machine. Maar het was een groot onderwerp van gesprek geweest in onze omgeving.

De politie was expres zo snel mogelijk naar buiten gekomen met het feit dat dit vreselijke ongeval toch echt door de machine en niet door een persoon kwam. Het leek wel of iedereen het nog belangrijker vond te benadrukken dat het niet de schuld was van een persoon verwikkeld in het ongeluk, dan hoe verdrietig de hele situatie was voor alle betrokkenen.

“Want we maken toch allemaal fouten?” vroeg ze verder. Ik vertelde haar dat dit inderdaad het geval is. Op dagelijkse basis maken we allemaal “fouten”, zijn we verminderd alert, doen we iets wat eigenlijk niet mag of trappen we in paniek op het gaspedaal in plaats van op de rem. Dat doen we allemaal, dat maakt ons mens. Het is ook over het algemeen geen probleem. Totdat onze verminderde alertheid, fout, paniek of iets wat niet mag desastreuze gevolgen heeft. Als iemand of meerdere personen het leven er door verliest, de fysieke of geestelijke gezondheid van een ander er onder lijdt, de ander of jijzelf op wat voor manier ook grote schade lijdt dan komt er ineens een grote “zoek de boef” hetze op gang.

We lijken dan massaal vergeten te zijn dat we allemaal wel eens een auto in het verkeer niet zien, ons rot schrikken omdat er ineens een kind de weg op komt rennen, dat we even afgeleid zijn, de verkeerde knop indrukken of per ongeluk iets doen of zeggen wat die ander enorm raakt. Dat wij echter op die momenten gewoon stomweg geluk hebben omdat het geen desastreuze gevolgen heeft.

Ik heb het hier niet over bewust onverantwoord gedrag. Maar over die “oeps momenten”. De gevolgen kunnen groot zijn en je moet er de rest van je leven mee leren leven. Maar het gebeurt ons allemaal. Niemand uitgezonderd. En toch, als het een ander gebeurt en het gevolg is desastreus dan voelen we ineens een enorme behoefte om met onze vinger te gaan wijzen. Het is jouw schuld. Hoe kun je nou zo dom zijn. Dat doe je toch niet. Lees alleen maar eens de afschuwelijke reacties op sommigen nieuwsberichten. Zo ben je als je even niet oplet op z’n minst een ongeschikte moeder/vader/mens en dan druk ik het nog heel subtiel uit. Internet gebruikers gebruiken vaak hele andere taal en uiten zelfs de vreselijkste verwensingen.

De reden waarom we dit doen, vertelde ik de jonge vrouw, is om weer het gevoel te krijgen dat we controle hebben over het leven. Het moeilijkste in het leven is om te accepteren dat we allen sterfelijk zijn en we absoluut geen enkele controle hebben. Iedere controle die we denken te hebben is totaal gefingeerd. Dat is moeilijk om te accepteren. Het is moeilijk om te accepteren dat diegenen die wij het meest liefhebben in dit leven ineens van ons weggerukt kunnen worden, dat we en onze geliefden ernstig ziek kunnen worden, dat we werkeloos worden of er alleen voor kunnen komen te staan. Als we werkelijk onder ogen moeten zien dat ons dat iedere dag, de gehele dag door “zo maar” iets vreselijks kan gebeuren is dat haast niet te verteren. Daarom geven we graag iemand of iets de schuld. Dan hebben we zogenaamd de controle terug, dat kan het ons niet gebeuren. Want wij maken dat soort fouten niet, toch?

Maar die overtuiging brengt ook (faal)angst met zich mee en stress en een hang naar perfectionisme. Alles goed doen want dat gaat het niet fout. Dat maakt dat we in een soort kramp kunnen leven. Het kan zelfs zo ver gaan dat het je hele leven beheerst. De angst dat je kinderen iets overkomt, je partner, jezelf of naasten. Dat maakt het leven allesbehalve leuk. Het allermoeilijkste in het leven bevrijdt ons het meest: ACCEPTATIE. Accepteren dat je feilbaar bent, kwetsbaar bent en geen enkele controle hebt anders dan hoe je op situaties reageert. En zelfs dat is lastig als je intens veel pijn hebt, in paniek bent of gewoon moe. Wellicht nog lastiger is het om te accepteren dat anderen net zo feilbaar zijn als jijzelf. Dat de één niet minder fouten maakt dan de ander. Maar dat sommigen van ons de ongelooflijke dikke pech hebben dat het desastreus afloopt.

Hoe mooi zou het zijn als we ook compassie konden voelen voor hen die net als wij dagelijks even niet alert zijn, in paniek raken, afgeleid zijn en daar een ongelooflijk afschuwelijke prijs voor moeten betalen? Een die ze de rest van hun leven bij zich dragen. Als we daar compassie voor kunnen voelen, kunnen we dat ook naar onszelf. Volgens mij is er geen groter geschenk dan dat.

 

Veel liefs, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

 

Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan.

/2 Reacties/in /door

Een oneliner vaak uitgesproken door harde werkers. Ik wil het hier niet hebben over of deze uitspraak wel of niet op waarheid berust. Belangrijker vind ik of je oprecht blij wordt van het harde werken dat je doet en dat het je ook lukt om regelmatig NIET HARD TE WERKEN zonder je schuldig te voelen? Ik hoop het zo. Als je hier volmondig JA op kunt zeggen, dan is er ook echt niks mis met jouw harde werken.

Anders wordt het als je merkt dat het een patroon is wat je gevangen houdt. Als je niet goed weet hoe het anders moet. Als je merkt dat je af en toe (bedekt) afgunstig bent naar mensen die heel goed kunnen NIKSEN.

De harde werkers die ik hier bedoel zijn niet per definitie carrière tijgers, maar ze zijn over het algemeen wel goed in wat ze doen. Mensen hebben het vaak over deze harde werkers, maar praten minder vaak écht met ze. Meestal zien mensen harde werkers als krachtig, sterk en zelfstandig. Het zijn mensen waar je op terug kunt vallen, op kunt steunen en die je helpen als je even omhoog zit. Ze kunnen afgunst oproepen. Het lijkt immers of ze altijd de hele wereld aan kunnen.

Deze harde werker kan zich met regelmaat behoorlijk eenzaam, ondergewaardeerd en onzeker voelen. Moe en uitgeblust zichzelf afvragen waarom dit toch allemaal moet? Intens verlangen naar even niets moeten, nergens hoeven te zijn en niets te hoeven oplossen. Maar dit verlangen blijft ongehoord en ongezien want een harde werker gaat altijd door. “Je gaat er toch niet dood van?” zeg je tegen jezelf. Daarnaast: “wie gaat het dan doen?”

Hoe kom je zo gevangen te zitten in hard werken? Harde werkers hebben het, net als ieder ander mens, nodig om gezien en gehoord te worden. Een manier omdat voor elkaar te krijgen is hard werken, beter dan je best te doen. Vaak niet alleen op het werk maar ook in het privé leven. Ze trekken de kar, nemen het initiatief en zijn een ieders steun en toeverlaat.

Dat maakt dat je niet om ze heen kunt en ze dus gezien en gehoord worden. Vaak is dit ergens in de vroege jeugd al ontstaan. Het is een karakterstructuur of overlevingsmechanisme, gedrag wat ontstaat om behoeftes vervuld te krijgen. Nu kun je zeggen dat er ergere gedragspatronen zijn dan hard werken en dat is absoluut waar. Hard werken kan je ook veel goeds brengen en dat maakt het nu juist nog moeilijker om dingen anders te gaan doen.

Maar wat als je jezelf die kans niet geeft? Dan word je eigenlijk nooit echt gezien of gehoord. Niet door anderen maar vooral niet door jezelf. Wat je andere mensen en jezelf laat zien is slechts de harde werker, maar een deel van jou. Mijn ervaring met deze harde werkers is dat ze niet snel tevreden zijn met hun harde werk. Het kan altijd beter, meer en harder. Dus het is ook nog een ondergewaardeerd deel wat nooit rust krijgt.

Niemand is alleen maar sterk, krachtig, zelfstandig en aardig. Iedereen heeft ook een kant die het wel eens even niet meer ziet zitten, verdrietig en bang is, maar die stopt deze harde werker maar wat graag weg. Simpelweg omdat ze geen idee heeft wat ze er mee moet. Maar echt helpen doet dat niet. Echt weg gaan deze gevoelens niet en met enige regelmaat wordt deze harde werker overstelpt door deze gevoelens waar ze geen raad mee weet. Hoe hard je hieraan ook werkt, ze gaan nooit echt weg.

Een harde werker zal niet gemakkelijk zelf om hulp vragen of over haar/zijn gevoelens spreken. Omdat hij/zij uitstraalt zo sterk te zijn bieden mensen het ook niet snel uit zichzelf hulp aan en vragen ze ook niet door als er als antwoord op de vraag: “Hoe gaat het met je” wederom een “Goed hoor” volgt. Zo komt er nooit erkenning voor jou; voor jouw hele persoon.

Wat als je sterk MAG zijn maar het NIET HOEFT te zijn om te MOGEN zijn wie je bent? Het begint allemaal bij van je ECHTE persoonlijkheid te leren HOUDEN. Dat je voelt diep van binnen dat je niet hard hoeft te werken om gezien en gehoord te worden.

De mooiste ervaringen in het leven zijn die momenten waarin je geen controle hebt. Die momenten waarop het leven gewoon door je heen stroomt en je voelt: “ik ben goed zoals ik ben en daar hoef ik niets voor te doen”.

Warme groet,

Annemarie

De slakkentuin

/in /door

De slakkentuin

Mensen die mij kennen denken bij deze titel: “Huh tuin, slakken. Je heb nog nooit iets met tuinieren gehad”. Klopt als een bus. Ik hou van de natuur, ik ben er graag en kijk er vol verwondering naar maar heb nog nooit de behoefte gevoeld om groene vingers te kweken. Daarnaast heb ik al de kriebels als ik aan spinnen en slakken en andere medebewoners van onze tuin denk. Deze hebben (hadden) dan ook een uitstekend en vredig leven in onze tuin want ik ging er met een boog om heen en dacht: “leven en laten leven”.

Onze voor- en achtertuin zijn dan ook gezellig betegeld en heeft leuke zitjes (want in de tuin zitten doe ik dan weer wel graag). En er is toch ook nog veel groen. Er is geen schutting te zien want volledig begroeid met mooie klimop en de schuur is vrijwel volledig bedekt met een andere mooie klimop die ik altijd uitscheld voor clematis omdat ik niet weet hoe het ding echt heet. Maar deze klimop geeft ons erg mooie bloemen. Verder hebben we veel leuke perkjes met redelijk onderhoudsvrije bloemige struiken. Ik ben gek op de hortensia’s, de rododendrons (ja die wist ik dan weer wel) en de olijfboompjes in de potten. Maar nee, ik doe er niks mee. Zo’n 4x per jaar krijgt manlief een “tuin bui” en snoeit en knipt en plukt hij alles weer op z’n plek.foto slakkentuin

Maar goed ook in huize Braun ontstond er bij zoonlief een drang naar een moestuin. Bedankt grote blauwe supermarktketen! Een schattig kweekbakje in de vensterbank werd op enig moment een soort jungle en dit schijnt te betekenen dat deze biologische groenten in wording naar buiten moeten. Omdat manlief en ik (beiden gezegend met 2 linkerhanden) het niet zagen zitten om de tegels uit de tuin te graven kocht deze stoere mama een houten moestuinbak van 1m2 bij het lokale tuincentrum. De aardige meneer die zoonlief en mij hielp wist me te overtuigen dat er toch echt biologische moestuingrond etc. gekocht diende te worden. Kortom voor het bedrag wat ik moest afrekenen had ik toch aardig wat volledige verantwoorde biologische groenten gekweekt door professionals die er hun boterham mee moeten verdienen kunnen kopen. Maar hé alles voor de juiste educatie van en een gezamenlijk project met zoonlief.

Deze mama zette thuis zelf de postzegel moestuin in elkaar en deed alles precies zoals de aardige tuincentrum meneer had gezegd. Stevig klusje in je eentje want zoonlief kreeg erge buikpijn en verhuisde naar de bank. De buikpijn werd erger en er ontstond een blindedarmontsteking vermoeden. Dus met de aarde nog op mijn gezicht reed ik met zoonlief naar de eerste hulp alwaar alle schoolkinderen die van hun vakantie genoten massaal besloten hadden om op dat moment hun arm of sleutelbeen te breken, snijwonden of hersenschuddingen op te lopen. Vijf uur later, na wat pijnstilling van de aardige assistent arts verdween de “blindedarmontsteking” van zoonlief spontaan.

Dus terug naar huis waar ik trots het project postzegel moestuin aan man en zoonlief toonde. 3 dagen later kreeg ik wat bultjes op mijn onderarmen. 4 dagen later zat ik zelf bij de huisarts met een ernstige uiting van fytofotodermatitis (google het maar, ik had er ook nog nooit van gehoord maar wees gewaarschuwd zeer onsmakelijk en pijnlijk). Mijn natuurlijke “niet tuinieren aard” bleek gewoon mijn instinct te zijn: tuinieren is gewoon erg gevaarlijk voor mij. 10 dagen prednison in mijn lijf voor de biologische postzegel moestuin, heel gezond! Dit had een signaal voor me kunnen zijn dat dit nog wel eens een lastig projectje zou kunnen worden.

Maar wat manlief en ik niet hadden kunnen bedenken gebeurde: het lukte! Ons eigen postzegel moestuintje floreerde. En zo leerden we alledrie hoe broccoli groeit, wauw hoe cool is dat! De tomatenplanten waren in no time grote sterke planten en moesten met stokken ondersteund worden. De broccoli bladeren groeiden en groeiden. Rucola bleek gele bloemetjes te krijgen. De lente ui en prei kwamen goed op en regelmatig een kopje eigen gegroeide munt thee of krulpeterselie in het eten was geen enkel probleem. De voorraad vulde zichzelf steeds aan.

De zonnebloemen die we in een aparte pot hadden geplant groeiden en groeiden ook maar er kwam geen bloemen. Dus ik dacht ik zet ze nog meer in de zon (je snapt het al ik begon het hele gebeuren echt leuk te vinden). En terwijl ik besefte dat ik echt geen idee had of dat het juiste was om te doen voor de zonnebloemen filosofeerde ik er op los dat onze voorouders waarschijnlijk ook geen idee hadden wat ze met de planten en de bloemen moesten en ook maar wat aan rommelde tot het lukte ( ja die dingen kwamen toen nog niet met een leuk plastic blaadje waarop staat waar en wanneer je ze neer moet zetten etc.).

Kortom we (zoonlief en ik) vonden dat we goed en verantwoord bezig waren. Ik was echt een soort van in mijn nopjes. Het was leerzaam, verantwoord en bracht ons dichter bij de natuur. Ondanks mijn episode met die nare aandoening met die moeilijke naam ging ik zo af en toe (volledig gekleed en bedekt om te voorkomen dat ik weer last kreeg van die ellende) op onze m2 “tuinieren”. Wat eigenlijk meer inhield: de boel een beetje in goede banen leiden.

Totdat ik op een dag dacht: “wat liggen er toch veel bruine bladeren in mijn postzegeltje”. Yep, naaktslakken: 14 stuks op 1m2!!! In mijn totale naïviteit (lees angst om de beesten aan te raken) dacht ik: “ach die kleine beestjes, er is genoeg voor ons allemaal laat maar”. Resultaat: onze prachtige weelderige broccoli planten (waar net een heus baby broccolietje in gekomen was), de mooie rucola met de schattige gele bloemetjes, de krulpeterselie en de munt totaal weggevreten in nog geen 5 dagen! Alleen nog maar lege bruingroene steeltjes steken er uit de grond. Het is een triest gezicht. Wat ik geleerd heb? Slakken klimmen soms meters omhoog, eten waanzinnig veel, houden van broccoli maar niet zo van tomaten kennelijk. De tomaten zijn eigenlijk de enigen die er nog fantastisch trots en gezond bij staan. Gelukkig maar, ze moeten nog rijpen.

De slakken moesten dus aangepakt worden. En daar wringt nu net de schoen. Het is een biologisch moestuintje, dus écht geen bestrijdingsmiddelen (zijn die er überhaupt voor slakken?). Dus ze moeten eruit gehaald worden (lieve help). En toen ik die angst overwonnen had zat ik met het volgende dilemma. Waar breng ik ze dan naar toe? Door de WC spoelen zei de één. Ach…. wat zielig, nee dat kan het niet zijn. Zout erop gooien zei de ander, maar dan gaan ze toch dood? Nee dat kan ook niet. Dus breng ik (ja ik, die griezelt elke keer als ze heel voorzichtig het beestje met een schepje in een teiltje legt) ze een eind verderop in het plantsoen.

Maar ja: ten eerste heeft het geen zin. Ik weet niet wie ooit bedacht heeft dat slakken langzaam zijn maar als ik ze s’ ochtends naar het plantsoen (niet door het huis heen, zoals ik doe, toch zo’n 300m verderop) verhuisd heb liggen ze s’ avonds al weer in mijn snoezelige postzegeltje (ja het zijn echt dezelfde). Ten tweede roept ook dit ethische vragen bij me op waar ik niet uit kom. Want de plant is niet van mij/ons en dus moet ik hem eigenlijk delen met de slakken, toch? Hoe wel “delen” bij slakken toch een ander ding is. Ze vreten gewoon alles op, dus hoezo delen? En dus is het zielig voor de slakken als ik ze weghaal. Maar als ik het niet doe maken ze die mooie planten kapot, dat is zielig voor de planten. En ja, dat is het ook als wij ze voor onszelf houden en zelf opeten of niet? We doen het in ieder geval een stuk subtieler en dusdanig dat de plant het (hopelijk) overleeft.

En dan ga ik reflecteren. Ik zie mijn worsteling met de slakken weerspiegelt in mijn “please gedrag” buiten mijn postzegeltuintje. Iedereen gelukkig maken gaat echt niet, ervaar ik dagelijks. Dat vind ik regelmatig ook echt een worsteling. Ik hou zo van harmonie, liefde en geluk en zie mezelf graag omringd daarmee. Maar als dat mijn levensdoel moet zijn dan zal ik zelf nooit gelukkig zijn en kan ik het dus ook niet doorgeven. Je kunt het in het leven nooit 100% goed doen, dat is erg jammer voor de perfectionist in mij (die baalt daar stevig van) maar wel een waarheid als een koe. Kiezen voor geluk betekent dus soms ook een ander kwetsen zonder dat je die intentie hebt. Anders gaat ons innerlijke tuintje er net zo verdrietig uitzien als mijn postzegeltuintje nu. Leeg en kaalgevreten. Sorry slakken en voor hen die dit lot ten deel valt buiten mijn postzegeltje maar ik kies voor mijn eigen geluk. (overigens zijn dier/natuurvriendelijke anti-slakken tips nog steeds van harte welkom)

P.S. de zonnebloemen hebben nu toch eindelijk bloemknoppen, zie de foto!

Groeten vanuit de postzegel moestuin,

Annemarie