Berichten

Wees oncomfortabel!

/0 Reacties/in /door

Wees oncomfortabel!

Alle processen die mijn cliënten doorlopen laten zo hun “voetafdruk” achter in mij. Sommigen meer dan anderen. Maar het verhaal wat ik je nu ga vertellen is van een cliënt van jaren geleden die een bijzondere “voetafdruk” bij me heeft achtergelaten. De reden waarom zijn verhaal zo bijzonder is omdat ik en ik denk velen met mij, behoorlijk wat van mijzelf erin herkende. Ik pas wat feiten, omstandigheden en zijn naam hieronder aan om zijn privacy te garanderen. Ik noem hem hier John.

John is een succesvolle ondernemer. Zijn bedrijf is binnen een aantal jaren uitgegroeid tot een toonaangevend bedrijf binnen zijn branche. John is zelf zeer actief binnen zijn bedrijf en geeft zelf leiding aan de mensen die voor hem werken. Hij is een echt mensenmens, rechtdoorzee, warm en betrokken. Zijn werknemers zijn dan ook erg gesteld op hem. Hij werkt zelf welllicht het hardst binnen het bedrijf maar heeft altijd tijd voor zijn werknemers en helpt ze niet alleen met werk gerelateerde zaken maar ook op hun privégebied geeft hij hen meer dan eens ondersteuning. Dit is overigens niet iets wat hij mij zelf verteld heeft. Ik leerde hem kennen doordat hij meermaals voor werknemers die dit nodig hadden therapietrajecten en yoga- en meditatie lessen op de werkvloer bij mij af heeft genomen.

Alle werknemers vertelden mij hetzelfde over hem. Ze beschreven hem als warm, betrokken, empathisch en eigenlijk gewoon de “perfecte baas”. In mijn hoofd was hij dan ook met zijn brede glimlach en charmante voorkomen een man die volledig in balans was.

Groot was mijn verbazing toen hij mij op een dag belde dat hij er helemaal doorheen zat en graag een afspraak met me wilde maken. Hij vertelde mij dat hij een enorme fout had gemaakt. Dat hij zichzelf een enorme sukkel vond en al 2 weken niet geslapen had. Hij was nog nauwelijks op kantoor geweest en zat diep in de put. Op mijn vraag wat er gebeurd was begon hij te vertellen. Een aantal maanden daarvoor was hij benaderd door een organisatie die een aanbesteding hadden voor een groot project.

Zijn zakelijk hart ging sneller kloppen. Dit had een mogelijkheid kunnen zijn om de volgende grote stap te kunnen maken en wellicht zelfs marktleider te kunnen worden. Maar terugkijkend had hij eigenlijk ook wel twijfels gehad. Want hij had niet voldoende ervaren werknemers die én aan de aanbesteding én aan alle lopende projecten konden werken. Om nieuw personeel aan te nemen en in te werken was geen tijd. Toch was hij ervoor gegaan.

Zijn werknemers waren super enthousiast over de aanbesteding. Zonder dat hij er echt om hoefde te vragen draaiden zijn projectleiders vele overuren. Hij werkte minstens zo hard met hen mee. Het was lastig om ook de dagelijkse projecten goed draaiende te houden en ze verloren 2 bestaande klanten. Pijnlijk maar alle ogen waren gericht op de aanbesteding.

Hij vertelde me ook over een jonge projectleider wiens prille relatie op de klippen liep vanwege de vele werkuren. Zijn vrouwelijke projectleider, nog maar net terug van zwangerschapsverlof, die door de combinatie van gebroken nachten en de vele uren werk totaal oververmoeid was maar toch alles op alles had gezet. Maar ook de anderen (en hij noemde zichzelf niet) hadden veel moeten opofferen om dit voor elkaar te krijgen.

Op de dag dat de aanbesteding gepresenteerd moest worden vond hij dat hij de eer moest laten aan de projectleiders om te presenteren. Hij vertelde dat hij trots had toegekeken naar 5 opgebrande maar enthousiaste werknemers die een prachtige presentatie gaven over hun product. Maar toen kwamen de kritische vragen van de commissie en werd het deze zeer vermoeide werknemers ontzettend moeilijk gemaakt. De commissie ging echt te ver en er werd zeer respectloos met zijn mensen omgegaan. Het ging zelfs zo ver dat hij besloot een eind aan de presentatie te maken en zijn mensen weg te halen. Totaal gedesillusioneerd ging zijn team naar huis. Toen hij vanuit zijn eigen auto zijn mensen met afhangende schouders naar hun auto zag lopen brak hij. Het enige wat hij nog kon horen, voelen en zien was een innerlijke stem die zei: “dit is mijn schuld”, “ik ben een mislukkeling”, “ik heb mijn werk niet goed gedaan”, “ik heb ze niet beschermd”, “mijn ouders hadden gelijk ik doe nooit iets goed”. Hij schaamde zich diep naar zijn mensen toe en wist niet hoe hij het weer “goed” moest maken.

Hij vertelde me dat hij geprobeerd had om in zijn hoofd de schuld bij anderen neer te leggen. Natuurlijk was het een feit dat de commissie niet zo respectloos met zijn mensen om had moeten gaan. Maar hij zei me ook dat hij echt een grote inschattingsfout had gemaakt op personeelsgebied. Deze mensen hadden écht met bloed, zweet en tranen aan het project en de dagelijkse projecten gewerkt. Dit had hij ze nooit aan mogen doen. Hij bleef maar herhalen naar mij: “ik kan dit niet meer goed maken”.

Toen zei ik: “jeetje man wat ontzettend rot voor je dat het zo gegaan is. Ik snap hoe je je voelt.” Ik vertelde hem over de grote fout die ik zelf in mijn leven gemaakt had en wat de impact was op het leven van anderen. Hij keek me verbaasd aan en begon allerlei excuses voor MIJ te maken. “John”, zei ik, “je verontschuldigt mij nu, heb ik geen recht op mijn fouten?”. Hij begreep me niet. Toen ik vertelde ik hem wat ik geleerd had van mijn fout en dat ik mijn fout niet aan anderen toe wilde rekenen. Zei hij: “Oké maar hoe maak je het dan weer goed voor die andere mensen?”. “Niet”, zei ik. “Je zegt sorry”. John vond dat goedkoop en was in eerste instantie boos op mijn antwoord. Ik ging verder: “je kunt dit niet rechtbreien, goedmaken want je hebt geen teletijdmachine. Het enige wat je kunt doen is oprecht zeggen dat je een fout gemaakt hebt en dat je ziet wat dat hen gekost heeft en dat dat je spijt. Je bent nu eenmaal mens, fouten maken is identiek aan menszijn. Fouten is de manier waarop we leren.”. John mompelde nog wat en verliet mijn praktijk misschien nog wel moedelozer dan toen hij binnenkwam.

Twee dagen later belde hij mij, vanaf kantoor. Hij vertelde me dat hij nog lang nagedacht had over wat ik gezegd had en toen besloten had om zijn excuses aan te bieden aan zijn team. Die ochtend had hij zijn team bij elkaar geroepen en precies dat gedaan wat ik geopperd had. Hij vertelde hoe moeilijk het geweest was om te doen. Hij had het gevoel gehad dat hij naakt voor zijn team stond. “Het meest oncomfortabele wat ik ooit gedaan heb in mijn leven” zei hij. Maar hij vertelde ook dat er een diepe collectieve zucht gelaten werd door zijn team. Er werd gehuild, gelachen en veel gesproken en uiteindelijk bedankten ze hem zelfs voor zijn oprechtheid.

Door de yoga- en meditatielessen die ik tot hun verhuizing naar het buitenland bij zijn bedrijf gegeven heb zag ik hoe mensen door deze ervaring groeiden. In hun eigen ontwikkeling maar ook als team. John’s bedrijf is in de jaren erna nog vele malen groter gegroeid en als ik hem af en toe in de wandelgangen zag zei hij mij telkens weer: “dat advies van jou he?! Weet je hoe vaak ik dat al aan anderen doorgegeven heb? Het is zo simpel, zo moeilijk en oncomfortabel, maar zo verschrikkelijk de moeite waard.” Mijn antwoord was; “goed zo, vooral blijven doen”.

Herkende jij jezelf in John? Ik wel. Jaren ben ik geweest zoals hij. Ik voelde net als John aan wat een ander nodig had en paste mijn gedrag hierop aan. Ik vond dat ik nooit genoeg was, deed en gaf. Mijn omgeving zag mij als sterk, vol zelfvertrouwen en krachtig. Anderen kwamen altijd naar mij toe met hun problemen en ik wist die vrijwel altijd op te lossen. Ik had het in de ogen van anderen “goed voor elkaar”, maar was zo bang door de mand te vallen, dat ze zagen dat ik helemaal niet zo goed was.

Daarom streefde ik altijd naar minimaal 200%. Hard werken en aan alle verwachtingen voldoen. De pijn die je dan voelt als het toch onbedoeld fout gaat is enorm. Want je laat het  iets zeggen over wie je bent. Niet over wat je gedaan hebt maar over wie je bent. In mijn geval was dat net als bij John: ik voelde me waardeloos. Het advies dat ik hem gaf kwam dan ook niet ineens bij me omhoog.

Door mijn eigen jarenlang worsteling met deze problematiek die ik perfectionisme noem, heb ik mijn weg eruit gevonden. Door een goede therapeut, yoga en meditatie heb ik geleerd dat kwetsbaar zijn maakt dat je gelukkig jezelf kunt zijn. In de afgelopen 10 jaar heb ik vele cliënten, waaronder John (die uiteraard echt wel meer sessies dan deze bij mij gedaan heeft) daarin kunnen begeleiden. Graag help ik jou ook. Op 23 april a.s. start ik met het 8 weekse online traject: Van Perfectionisme naar Gelukkig Jezelf. In deze 8 weken combineer ik coaching, yoga en meditatie om jou te leren hoe jij Gelukkig Jezelf kunt zijn.

Doe jij ook mee? Voor meer informatie en inschrijven klik hier

Op dinsdagavond 10/4 om 20:30 en zaterdagmiddag 21/4 16:00 geef ik ook gratis webinars over dit onderwerp om je hiervoor aan te melden klik hier 

Warme groet,

Annemarie 

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Perfectionisme? Daar kom je nooit meer vanaf

/0 Reacties/in /door

Hoe kwam de titel bij jou binnen: “daar kom je nooit meer vanaf”? Als perfectionisme een onderdeel van je leven is voelde het waarschijnlijk loodzwaar. Perfectionisme is ook een zware last, want perfectie is onhaalbaar en dus begint de strijd elke dag opnieuw. Veel mensen vinden zichzelf de term perfectionist om die reden niet eens waard. Ze beredeneren: “ik doe/ben toch nooit (goed) genoeg dus ben ik ook geen perfectionist”. Laat deze wijze van denken nu juist één van de kenmerken zijn van perfectionisme.

Een perfectionist is niet iemand die alles perfect doet of perfect is. Dat is niemand, dat lukt niemand, dat bestaat gewoon niet. Een perfectionist is iemand die streeft naar perfectie. Dat mislukt elke dag opnieuw en dus moet er morgen weer gestreefd worden naar perfectie en overmorgen en overovermorgen en zo verder. Het houdt niet op. En hoeveel een perfectionist ook bereikt (en dat is vaak heel veel) het kan altijd beter. Een perfectionist voelt zich nooit goed genoeg en heeft nooit genoeg gedaan.

Perfectionisme zit in ons allemaal. We kennen het allemaal tot zekere hoogte. Niemand is hier volledig vrij van. Maar voor de een is het een groter onderdeel van het leven dan voor de ander. Te vaak wordt er dan ook onterecht trots gezegd: “ik ben een perfectionist”. Het lijkt alsof het in deze maatschappij iets is om trots op te zijn. Onze maatschappij moedigt het ook aan. Hoe vaak zie je in (sociale) mediaberichten hoe je nog perfecter kan worden? Mannen en vrouwen worden alsmaar aangemoedigd om nog meer te doen, zichzelf in welk opzicht dan ook te veranderen en worden we enorm beloond met “applaus” als we uitblinken.

Met regelmaat zie je ook op CV ’s mensen zichzelf omschrijven als “perfectionist”. Er wordt vanuit gegaan dat de potentiële werkgever dit wel aan zal spreken. Met de kennis die ik nu heb zou ik het, als werkgever, juist als een grote alarmbel zien. Want ja op de korte termijn ga je echt blij zijn met deze werknemer. Het is een harde werker, met hart voor de zaak. Maar er komt een dag (wellicht duurt dit een aantal jaar) dat deze hardwerkende perfectionist volledig opgebrand is. Niet alleen zakelijk maar ook privé. Vreselijk voor de werkgever die een goede en ervaren kracht kwijt is, maar nog veel afschuwelijker voor de werknemer zelf.

Is het dan echt zo slecht om graag dingen goed te doen? Nee, zeker niet. Graag dingen goed willen doen omdat je dat voor jezelf graag wilt is juist hartstikke goed. Ik noem dat gezonde ambitie. Ten eerste: je wilt het graag “goed” doen, niet perfect. Ten tweede: je doet het om je het graag wil voor jezelf, niet voor anderen. Dus niet om die ander te plezieren, te helpen of bevestiging van die ander te krijgen maar omdat je dit zelf graag wilt bereiken. Het goed willen doen voelt licht, geeft energie. Perfectionisme, het perfect moeten doen voelt zwaar en kost energie.

Wellicht wacht je nu in spanning af of ik denk dat je inderdaad nooit van perfectionisme afkomt. Er volledig “afkomen” nee dat geloof ik niet. Maar ik weet wel dat er een weg is om het niet langer je leven te laten beheersen. Een weg die leidt naar wat ik gezonde ambitie noem. Die weg heb ik zelf belopen en beloop ik nog elke dag. Inmiddels heb ik gelukkig in de afgelopen 10 jaar ook veel cliënten geholpen deze weg te vinden en te belopen. Het was voor mij geen gemakkelijke weg om te vinden en de weg ernaar toe was voor mij lang. Maar ik heb hem gevonden en ik deel hem graag met anderen zodat zij niet die lange zware zoektocht hoeven te belopen.

Graag help ik ook jou. Daarom start ik 17/3 met een gratis 5-daagse online challenge: “Perfectionisme de baas”. Ga je mee op weg? Schrijf je hier in

“Many people think of perfectionism as striving to be your best, but it is not about self-improvement; it’s about earning approval and acceptance.” -Brene Brown-

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

De moed vinden om alles in liefde te omarmen

/16 Reacties/in /door

Soms kijk je even recht in de spiegel van je eigen valkuil en is het niet makkelijk om de moed te vinden om alles in liefde te omarmen. Als psychodynamisch therapeut heb ik mij gespecialiseerd in het begeleiden van mensen met dezelfde valkuil als waar ik zelf mee worstel in het leven. Dit werkt heel goed. Cliënten voelen direct aan dat je ze niet alleen begrijpt maar ook écht weet waar ze het over hebben.

Mijn doelgroep zijn harde werkers; mensen die als krachtig en sterk gezien worden door de buitenwereld. Ze zijn “nodig” en hebben hun identiteit hieraan ontleend. Maar tegelijkertijd voelen ze zich leeg, eenzaam en moe van al dat sterk en nodig zijn en harde werken maar kunnen hier niet mee naar buiten treden. Ze weten niet meer wie ze diep van binnen zijn zonder al dat harde werken, sterk, nodig en krachtig zijn. Ik ben een zelfbenoemde ONT-moet specialist. Wat ik daarmee bedoel is dat ik je leer om niet meer vanuit “moeten” te leven. Door te ONT-moeten, ontmoet jezelf weer; kom je weer in contact met wie jij werkelijk bent voorbij dat stuk nodig zijn en is er weer ruimte voor jou.

De weg die ik hier zelf in gevonden heb is niet gladjes en zonder mijn valkuil. Want terwijl de maand maart tot Endometriose Awareness maand is uitgeroepen betekent deze maand voor mij dat ik in afwachting ben van mijn vierde endometriose operatie begin april. Ditmaal een behoorlijke complexe en grote operatie waarbij mijn baarmoeder en een stukje van mijn darm verwijderd worden en endometriose weefsel van o.a. urineleiders en darmwand afgehaald worden. Met een verblijf van een week in het ziekenhuis en een totaal herstel van 3 maanden. (Als je niet weet wat endometriose is, kan ik het niet laten om je in deze Endometriose Awareness maand te verwijzen naar: http://endometriose.nl/)

En met “mijn harde werker valkuil” is dit een worsteling waar ik veel van leer. Het leven met deze chronische aandoening is sowieso één groot leerproces voor me. Want omgaan met een aandoening die zo ontzettend veel van je tijd, levensvreugde, energie en aandacht kost roept behoorlijk wat op.

Innerlijk voel ik angst en onzekerheid. Regelmatig (2/3 van de maand heb ik intense pijn) zou ik het liefst als een klein meisje op schoot gaan zitten en iemand me laten vertellen dat alles goed komt. Echter dit komt niet overeen met het beeld wat ik ooit van mezelf gecreëerd heb. Ooit heb ik mezelf verteld dat ik weliswaar fysiek klein ben met mijn krappe 1.60m maar dat ik innerlijk groot en sterk ben. Zeuren en klagen over pijn en angst hoort niet bij het beeld dat ik heb van mezelf. Laat staan het vragen om hulp en steun. Dat betekent dus dat ik mijn aandoening grotendeels verberg.

Boos ben ik vaak op mijn lijf dat het me zo in de steek laat. Vreselijk dat mijn buik zo vaak zo gezwollen is dat het in de weg zit bij het geven van yoga lessen geven of mijn eigen beoefening. En ja, ik schaam me ook regelmatig voor die “4 maanden zwanger buik” en probeer hem te verbergen onder losse shirtjes. Maar voor mij nog belangrijker: door de endometriose voel ik me minder sterk. Mijn lijf maakt me onzeker omdat endometriose zo grillig is. Binnen enkele minuten kan ik ineens krom lopen van de pijn en met heftige darmproblemen kampen. Gewoon zo maar, zonder aanleiding. Het feit dat het ieder moment wel of niet kan gebeuren brengt ook dagelijkse onzekerheid mee.

Het voelt ook oneerlijk. Als echte harde werker ben ik zeer gedisciplineerd als het om mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid gaat: ik eet en leef zeer gezond en bewust. Maar (en let op hier komt “mijn harde werker valkuil”) endometriose laat zich niet beheersen. Zelfs eten is een opgave geworden. Omdat mijn darmen door de endometriose zo gevoelig zijn geworden en op alles reageren eet ik “raar”; zo min mogelijk belastend. Als mensen erachter komen hoe ik eet is er altijd commentaar en advies. Dus verberg ik voor velen ook mijn “rare” eetpatroon en voel ik me bezwaard om buiten de deur te moeten vragen om aanpassingen. Voor “mijn valkuil” voelt het dan alsof ik zwak ben en aandacht vraag.

Als het om mijn werkzame leven gaat ben ik met “mijn harde werker valkuil” aan de ene kant gezegend om “eigen baas” te zijn en aan de andere kant “vervloekt”. Want ik heb het geluk te kunnen doen waar mijn hart blij van wordt en kan mijn eigen tijden bepalen. Zo kan ik mijn werkzaamheden om mijn ziekte heen plannen dacht ik (en dus ook stiekem ook: verbergen dat ik “ziek” ben). Maar dat blijkt heel lastig met endometriose omdat het zo grillig is. Meestal weet ik niet wanneer “het” opspeelt en dus wel of niet bepaalde zaken ook écht aankan. En een sessie afzeggen of een les laten vervallen? Grote uitdaging voor mijn “harde werkers” valkuil. Dat doe ik maar zelden.

Yogaleden en cliënten blijven klanten en die betalen mij niet om lastiggevallen te worden met mijn problematiek. Ik ben er voor hen: om ze te laten ontspannen, zich weer goed in hun vel te laten voelen en te laten ONT-moeten. Alle keren dat ik hoorde dat er weer een operatie of onderzoek noodzakelijk was, is mijn eerste gedachte geweest: “maar hoe moet dat dan met mijn werk?”. Harde werkers vind je overal van huisman/vrouw tot topondernemer/manager maar één ding hebben ze gemeen: ze zijn in de ogen van anderen groot en sterk, je kunt op ze leunen en ze lossen altijd alle problemen op.

Dus pas als ik “gezorgd” heb voor mijn klanten door vervanging te regelen etc. kan ik voelen wat het met mij doet. Maar als ik dan alles zakelijk ondervangen heb, is het heel spannend om aan mijn “klanten” te vertellen dat ik er zelf een periode niet ben. Mensen hechten zich nu eenmaal aan iemand bij wie ze even helemaal zichzelf kunnen zijn tijdens een les of sessie. Dat begrijp ik ook echt. Maar mijn angst dat klanten wegblijven, hoe goed en ervaren mijn vervangers ook zijn, is groot. Dat het gebeurt, weet ik vanuit mijn vorige ervaringen. Dat kan ik niet voorkomen en dat maakt mij kwetsbaar.

Dus hoe doe ik dat omgaan met “mijn harde werker valkuil”?. Het klinkt heel simpel maar is voor mij een dagelijkse oefening: door mezelf te (h)erkennen en simpelweg aanwezig te zijn bij wat er is en wat er niet is. Mezelf toe te staan al het bovenstaande wat ik dagelijks voel te mogen voelen en het daarmee aan mijzelf te laten zien en soms ook aan anderen. Mezelf gunnen dat ik er volledig mag zijn zoals ik ben en zoals ik niet ben. Dit blog is daar een goed voorbeeld van. Heel spannend en kwetsbaar en toch helpt het enorm om echt bij mezelf te blijven, eerlijk te zijn, te mogen voelen en me te laten zien. Het haalt de eenzaamheid en de leegte eruit. Het maakt dat ik weer heb kunnen ontdekken wie ik ben voorbij dat stuk nodig zijn. Ik ben zoveel meer dan groot, sterk en nodig. Mijn bestaansrecht hoef ik niet langer uit te ontlenen uit “mijn harde werker valkuil”. Het niet meer te hoeven overleven in plaats van écht te leven is een enorme bevrijding.

Het maakt ook het contact met anderen anders. Want waar ik achter ben gekomen is dat het weliswaar lijkt alsof deze “harde werker valkuil” ontzettend fijn voor anderen is, is dat niet altijd het geval. Het maakt relaties ongelijkwaardig. Anderen hebben het gevoel altijd bij jou aan te kunnen kloppen maar er nooit eens voor jou te kunnen zijn. Op den duur gaat dat wringen. Het lijkt bij jou altijd zo makkelijk en soepel te verlopen terwijl zij dagelijks de strijd met het leven aangaan. Dat dit niet de realiteit is, weten ze niet. Dat jij vaak thuis achter de gesloten gordijnen je leeg, moe en eenzaam voelt en geen idee hebt wie je nu werkelijk bent, blijft buiten schot. Dat creëert op termijn afstand in relaties en vriendschappen. Natuurlijk zijn er ook mensen die het wel prima vinden zo. Maar dat zijn geen vrienden; dat zijn “gebruikers”. Die zullen inderdaad uit je leven verdwijnen. Wat een opluchting en energie geeft dat!

Overigens maakt mijn nieuwe manier van omgaan met mijn valkuil mijn angst voor de komende operatie niet minder. Een endometriose operatie is erg onvoorspelbaar. Omdat endometriose niet zichtbaar is op een echo en maar moeilijk op een MRI weten de gynaecoloog en chirurg pas echt wat er moet gebeuren als ze aan het opereren zijn. Mijn vorige operatie zou oorspronkelijk een kwartier duren maar duurde uiteindelijk 3,5 uur. Ze vonden ongelooflijk veel endometriose weefsel wat niet vooraf zichtbaar was geweest en bovendien waren ook mijn beide eileiders en 1,5 eierstok verwijderd omdat ook die “besmet” bleken tijdens de operatie. Voor mij een hele andere operatie en herstel dan ik verwacht had. Dus ik weet dat ik nu niet weet hoe ik wakker word en hoe mijn herstel verloopt, dat zal ik echt moeten afwachten en dat vind ik super eng en maakt me kwetsbaar.

Maar ik omarm mijn kwetsbaarheid, angst, boosheid en onzekerheid inmiddels in liefde. Dat maakt het lijden echt zachter. Het betekent voor mij overigens niet dat ik de endometriose als een cadeau zie waardoor ik nu beter in het leven sta. Het mag wat mij betreft zijn zoals het is: een rot aandoening. Het is simpelweg zoals het is en ik hoef het niet als cadeau te ervaren om mezelf te zien en erkennen.

Ben jij ook zo’n harde werker? Hoe ga jij er mee om? Ik zou het super moedig van je vinden om dit met me te delen. Of het nu hieronder in een reactie is of in een persoonlijk berichtje. Delen helpt, dus gun het jezelf.

Deed dit blog iets met jou?  mag ik dan vragen dit blog te delen? Door te delen kun je misschien nog iemand bereiken die wat aan dit blog heeft. Alvast mijn dank.

Liefs, Annemarie (lees hier meer over mij)

Ik eindig met een stukje van Jeff Foster:

 Genezen, vertrouw op het proces

Soms moet je toelaten dat je je slechter voelt om je beter te kunnen voelen. Soms moet je de hoop verliezen dat je ooit nog beter wordt; dan begin je je beter te voelen. Soms vraagt genezing erom heel alert te blijven als krachtige energiegolven door je lichaam gaan. Soms schudt het lichaam, schokt het, rilt het, doet het pijn, zweet het, brandt het terwijl het zich bevrijdt van giftige stoffen of opgekropte spanningen loslaat.

  Het denken zegt: “Het gaat slechter met me” Het hart weet dat het helemaal goed zit.

Werkelijk genezen is niet het verwijderen van symptomen die aan de oppervlakte zijn gekomen, maar moed en vertrouwen in het lichaam en verbinding met de ademhaling en weten dat symptomen heviger kunnen worden voordat ze verdwijnen. En het kan zijn dat ze nooit verdwijnen.

Toch kun je dan nog steeds verliefd op jezelf worden zoals je bent, ondanks de toekomst en kun je op je knieën vallen uit dankbaarheid omdat je weer een dag gekregen hebt op de kostbare aarde.

  Misschien was het feit dat je je slechter ging voelen wel het beste wat je ooit is overkomen. Want nooit heb je de aanwezigheid van de liefde zo helder gevoeld en is je weg zo duidelijk geweest en heb je je zo levend gevoeld.

Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan.

/2 Reacties/in /door

Een oneliner vaak uitgesproken door harde werkers. Ik wil het hier niet hebben over of deze uitspraak wel of niet op waarheid berust. Belangrijker vind ik of je oprecht blij wordt van het harde werken dat je doet en dat het je ook lukt om regelmatig NIET HARD TE WERKEN zonder je schuldig te voelen? Ik hoop het zo. Als je hier volmondig JA op kunt zeggen, dan is er ook echt niks mis met jouw harde werken.

Anders wordt het als je merkt dat het een patroon is wat je gevangen houdt. Als je niet goed weet hoe het anders moet. Als je merkt dat je af en toe (bedekt) afgunstig bent naar mensen die heel goed kunnen NIKSEN.

De harde werkers die ik hier bedoel zijn niet per definitie carrière tijgers, maar ze zijn over het algemeen wel goed in wat ze doen. Mensen hebben het vaak over deze harde werkers, maar praten minder vaak écht met ze. Meestal zien mensen harde werkers als krachtig, sterk en zelfstandig. Het zijn mensen waar je op terug kunt vallen, op kunt steunen en die je helpen als je even omhoog zit. Ze kunnen afgunst oproepen. Het lijkt immers of ze altijd de hele wereld aan kunnen.

Deze harde werker kan zich met regelmaat behoorlijk eenzaam, ondergewaardeerd en onzeker voelen. Moe en uitgeblust zichzelf afvragen waarom dit toch allemaal moet? Intens verlangen naar even niets moeten, nergens hoeven te zijn en niets te hoeven oplossen. Maar dit verlangen blijft ongehoord en ongezien want een harde werker gaat altijd door. “Je gaat er toch niet dood van?” zeg je tegen jezelf. Daarnaast: “wie gaat het dan doen?”

Hoe kom je zo gevangen te zitten in hard werken? Harde werkers hebben het, net als ieder ander mens, nodig om gezien en gehoord te worden. Een manier omdat voor elkaar te krijgen is hard werken, beter dan je best te doen. Vaak niet alleen op het werk maar ook in het privé leven. Ze trekken de kar, nemen het initiatief en zijn een ieders steun en toeverlaat.

Dat maakt dat je niet om ze heen kunt en ze dus gezien en gehoord worden. Vaak is dit ergens in de vroege jeugd al ontstaan. Het is een karakterstructuur of overlevingsmechanisme, gedrag wat ontstaat om behoeftes vervuld te krijgen. Nu kun je zeggen dat er ergere gedragspatronen zijn dan hard werken en dat is absoluut waar. Hard werken kan je ook veel goeds brengen en dat maakt het nu juist nog moeilijker om dingen anders te gaan doen.

Maar wat als je jezelf die kans niet geeft? Dan word je eigenlijk nooit echt gezien of gehoord. Niet door anderen maar vooral niet door jezelf. Wat je andere mensen en jezelf laat zien is slechts de harde werker, maar een deel van jou. Mijn ervaring met deze harde werkers is dat ze niet snel tevreden zijn met hun harde werk. Het kan altijd beter, meer en harder. Dus het is ook nog een ondergewaardeerd deel wat nooit rust krijgt.

Niemand is alleen maar sterk, krachtig, zelfstandig en aardig. Iedereen heeft ook een kant die het wel eens even niet meer ziet zitten, verdrietig en bang is, maar die stopt deze harde werker maar wat graag weg. Simpelweg omdat ze geen idee heeft wat ze er mee moet. Maar echt helpen doet dat niet. Echt weg gaan deze gevoelens niet en met enige regelmaat wordt deze harde werker overstelpt door deze gevoelens waar ze geen raad mee weet. Hoe hard je hieraan ook werkt, ze gaan nooit echt weg.

Een harde werker zal niet gemakkelijk zelf om hulp vragen of over haar/zijn gevoelens spreken. Omdat hij/zij uitstraalt zo sterk te zijn bieden mensen het ook niet snel uit zichzelf hulp aan en vragen ze ook niet door als er als antwoord op de vraag: “Hoe gaat het met je” wederom een “Goed hoor” volgt. Zo komt er nooit erkenning voor jou; voor jouw hele persoon.

Wat als je sterk MAG zijn maar het NIET HOEFT te zijn om te MOGEN zijn wie je bent? Het begint allemaal bij van je ECHTE persoonlijkheid te leren HOUDEN. Dat je voelt diep van binnen dat je niet hard hoeft te werken om gezien en gehoord te worden.

De mooiste ervaringen in het leven zijn die momenten waarin je geen controle hebt. Die momenten waarop het leven gewoon door je heen stroomt en je voelt: “ik ben goed zoals ik ben en daar hoef ik niets voor te doen”.

Warme groet,

Annemarie