Berichten

De slakkentuin

De slakkentuin

Mensen die mij kennen denken bij deze titel: “Huh tuin, slakken. Je heb nog nooit iets met tuinieren gehad”. Klopt als een bus. Ik hou van de natuur, ik ben er graag en kijk er vol verwondering naar maar heb nog nooit de behoefte gevoeld om groene vingers te kweken. Daarnaast heb ik al de kriebels als ik aan spinnen en slakken en andere medebewoners van onze tuin denk. Deze hebben (hadden) dan ook een uitstekend en vredig leven in onze tuin want ik ging er met een boog om heen en dacht: “leven en laten leven”.

Onze voor- en achtertuin zijn dan ook gezellig betegeld en heeft leuke zitjes (want in de tuin zitten doe ik dan weer wel graag). En er is toch ook nog veel groen. Er is geen schutting te zien want volledig begroeid met mooie klimop en de schuur is vrijwel volledig bedekt met een andere mooie klimop die ik altijd uitscheld voor clematis omdat ik niet weet hoe het ding echt heet. Maar deze klimop geeft ons erg mooie bloemen. Verder hebben we veel leuke perkjes met redelijk onderhoudsvrije bloemige struiken. Ik ben gek op de hortensia’s, de rododendrons (ja die wist ik dan weer wel) en de olijfboompjes in de potten. Maar nee, ik doe er niks mee. Zo’n 4x per jaar krijgt manlief een “tuin bui” en snoeit en knipt en plukt hij alles weer op z’n plek.foto slakkentuin

Maar goed ook in huize Braun ontstond er bij zoonlief een drang naar een moestuin. Bedankt grote blauwe supermarktketen! Een schattig kweekbakje in de vensterbank werd op enig moment een soort jungle en dit schijnt te betekenen dat deze biologische groenten in wording naar buiten moeten. Omdat manlief en ik (beiden gezegend met 2 linkerhanden) het niet zagen zitten om de tegels uit de tuin te graven kocht deze stoere mama een houten moestuinbak van 1m2 bij het lokale tuincentrum. De aardige meneer die zoonlief en mij hielp wist me te overtuigen dat er toch echt biologische moestuingrond etc. gekocht diende te worden. Kortom voor het bedrag wat ik moest afrekenen had ik toch aardig wat volledige verantwoorde biologische groenten gekweekt door professionals die er hun boterham mee moeten verdienen kunnen kopen. Maar hé alles voor de juiste educatie van en een gezamenlijk project met zoonlief.

Deze mama zette thuis zelf de postzegel moestuin in elkaar en deed alles precies zoals de aardige tuincentrum meneer had gezegd. Stevig klusje in je eentje want zoonlief kreeg erge buikpijn en verhuisde naar de bank. De buikpijn werd erger en er ontstond een blindedarmontsteking vermoeden. Dus met de aarde nog op mijn gezicht reed ik met zoonlief naar de eerste hulp alwaar alle schoolkinderen die van hun vakantie genoten massaal besloten hadden om op dat moment hun arm of sleutelbeen te breken, snijwonden of hersenschuddingen op te lopen. Vijf uur later, na wat pijnstilling van de aardige assistent arts verdween de “blindedarmontsteking” van zoonlief spontaan.

Dus terug naar huis waar ik trots het project postzegel moestuin aan man en zoonlief toonde. 3 dagen later kreeg ik wat bultjes op mijn onderarmen. 4 dagen later zat ik zelf bij de huisarts met een ernstige uiting van fytofotodermatitis (google het maar, ik had er ook nog nooit van gehoord maar wees gewaarschuwd zeer onsmakelijk en pijnlijk). Mijn natuurlijke “niet tuinieren aard” bleek gewoon mijn instinct te zijn: tuinieren is gewoon erg gevaarlijk voor mij. 10 dagen prednison in mijn lijf voor de biologische postzegel moestuin, heel gezond! Dit had een signaal voor me kunnen zijn dat dit nog wel eens een lastig projectje zou kunnen worden.

Maar wat manlief en ik niet hadden kunnen bedenken gebeurde: het lukte! Ons eigen postzegel moestuintje floreerde. En zo leerden we alledrie hoe broccoli groeit, wauw hoe cool is dat! De tomatenplanten waren in no time grote sterke planten en moesten met stokken ondersteund worden. De broccoli bladeren groeiden en groeiden. Rucola bleek gele bloemetjes te krijgen. De lente ui en prei kwamen goed op en regelmatig een kopje eigen gegroeide munt thee of krulpeterselie in het eten was geen enkel probleem. De voorraad vulde zichzelf steeds aan.

De zonnebloemen die we in een aparte pot hadden geplant groeiden en groeiden ook maar er kwam geen bloemen. Dus ik dacht ik zet ze nog meer in de zon (je snapt het al ik begon het hele gebeuren echt leuk te vinden). En terwijl ik besefte dat ik echt geen idee had of dat het juiste was om te doen voor de zonnebloemen filosofeerde ik er op los dat onze voorouders waarschijnlijk ook geen idee hadden wat ze met de planten en de bloemen moesten en ook maar wat aan rommelde tot het lukte ( ja die dingen kwamen toen nog niet met een leuk plastic blaadje waarop staat waar en wanneer je ze neer moet zetten etc.).

Kortom we (zoonlief en ik) vonden dat we goed en verantwoord bezig waren. Ik was echt een soort van in mijn nopjes. Het was leerzaam, verantwoord en bracht ons dichter bij de natuur. Ondanks mijn episode met die nare aandoening met die moeilijke naam ging ik zo af en toe (volledig gekleed en bedekt om te voorkomen dat ik weer last kreeg van die ellende) op onze m2 “tuinieren”. Wat eigenlijk meer inhield: de boel een beetje in goede banen leiden.

Totdat ik op een dag dacht: “wat liggen er toch veel bruine bladeren in mijn postzegeltje”. Yep, naaktslakken: 14 stuks op 1m2!!! In mijn totale naïviteit (lees angst om de beesten aan te raken) dacht ik: “ach die kleine beestjes, er is genoeg voor ons allemaal laat maar”. Resultaat: onze prachtige weelderige broccoli planten (waar net een heus baby broccolietje in gekomen was), de mooie rucola met de schattige gele bloemetjes, de krulpeterselie en de munt totaal weggevreten in nog geen 5 dagen! Alleen nog maar lege bruingroene steeltjes steken er uit de grond. Het is een triest gezicht. Wat ik geleerd heb? Slakken klimmen soms meters omhoog, eten waanzinnig veel, houden van broccoli maar niet zo van tomaten kennelijk. De tomaten zijn eigenlijk de enigen die er nog fantastisch trots en gezond bij staan. Gelukkig maar, ze moeten nog rijpen.

De slakken moesten dus aangepakt worden. En daar wringt nu net de schoen. Het is een biologisch moestuintje, dus écht geen bestrijdingsmiddelen (zijn die er überhaupt voor slakken?). Dus ze moeten eruit gehaald worden (lieve help). En toen ik die angst overwonnen had zat ik met het volgende dilemma. Waar breng ik ze dan naar toe? Door de WC spoelen zei de één. Ach…. wat zielig, nee dat kan het niet zijn. Zout erop gooien zei de ander, maar dan gaan ze toch dood? Nee dat kan ook niet. Dus breng ik (ja ik, die griezelt elke keer als ze heel voorzichtig het beestje met een schepje in een teiltje legt) ze een eind verderop in het plantsoen.

Maar ja: ten eerste heeft het geen zin. Ik weet niet wie ooit bedacht heeft dat slakken langzaam zijn maar als ik ze s’ ochtends naar het plantsoen (niet door het huis heen, zoals ik doe, toch zo’n 300m verderop) verhuisd heb liggen ze s’ avonds al weer in mijn snoezelige postzegeltje (ja het zijn echt dezelfde). Ten tweede roept ook dit ethische vragen bij me op waar ik niet uit kom. Want de plant is niet van mij/ons en dus moet ik hem eigenlijk delen met de slakken, toch? Hoe wel “delen” bij slakken toch een ander ding is. Ze vreten gewoon alles op, dus hoezo delen? En dus is het zielig voor de slakken als ik ze weghaal. Maar als ik het niet doe maken ze die mooie planten kapot, dat is zielig voor de planten. En ja, dat is het ook als wij ze voor onszelf houden en zelf opeten of niet? We doen het in ieder geval een stuk subtieler en dusdanig dat de plant het (hopelijk) overleeft.

En dan ga ik reflecteren. Ik zie mijn worsteling met de slakken weerspiegelt in mijn “please gedrag” buiten mijn postzegeltuintje. Iedereen gelukkig maken gaat echt niet, ervaar ik dagelijks. Dat vind ik regelmatig ook echt een worsteling. Ik hou zo van harmonie, liefde en geluk en zie mezelf graag omringd daarmee. Maar als dat mijn levensdoel moet zijn dan zal ik zelf nooit gelukkig zijn en kan ik het dus ook niet doorgeven. Je kunt het in het leven nooit 100% goed doen, dat is erg jammer voor de perfectionist in mij (die baalt daar stevig van) maar wel een waarheid als een koe. Kiezen voor geluk betekent dus soms ook een ander kwetsen zonder dat je die intentie hebt. Anders gaat ons innerlijke tuintje er net zo verdrietig uitzien als mijn postzegeltuintje nu. Leeg en kaalgevreten. Sorry slakken en voor hen die dit lot ten deel valt buiten mijn postzegeltje maar ik kies voor mijn eigen geluk. (overigens zijn dier/natuurvriendelijke anti-slakken tips nog steeds van harte welkom)

P.S. de zonnebloemen hebben nu toch eindelijk bloemknoppen, zie de foto!

Groeten vanuit de postzegel moestuin,

Annemarie