perfect Archieven - Annemarie Braun

Berichten

Tijd is Leven

Tijd is Leven

Waarom investeren we zo weinig in onszelf?

Deze week volgde ik een onlinetraining van een businesscoach en niet veel van wat hij zei deed echt iets met me. Totdat hij zei: “Tijd is leven”. Dat kwam binnen. Ineens realiseerde ik me dat dat is wat ik mensen wil geven: tijd en dus leven.

Want wat me enorm raakt is hoeveel mensen niet in zichzelf investeren. Er wordt geld gestoken in kleding, vakanties, een auto of de meer onschuldig ogende zaken als regelmatig een beker koffie bij een bekende Amerikaanse koffie keten, een terrasje pakken of een lunch kopen in plaats van deze zelf maken en meenemen. Reken vooral die laatste zaken maar eens uit wat die je op maandbasis kosten.

Natuurlijk zijn bovenstaande zaken allemaal prettig en leuk. Ik vind een aantal ervan ook erg plezierig. Maar als je niet lekker in je vel zit: je lijf, je hoofd of je hart je regelmatig signalen geven dat je je leven voorbij aan het rennen bent dan zijn het geen zaken die je een echte permanente oplossing gaan geven. Je kunt het vergelijken met een aspirine nemen terwijl je geopereerd moet worden. Kun je je het allebei veroorloven dan is er niets aan de hand.

Maar als er keuzes gemaakt moeten worden dan wordt er maar weinig echt gekozen voor het eigen duurzame geluk en gezondheid.

Regelmatig doen we vanuit de yogastudio kennismakingsaanbiedingen om zo de drempel te verlagen. Veel mensen reageren hier positief op. Na de lessen vertellen ze me wat het met hun lichaam, hoofd en hart doet. Toch gaat een aantal mensen die wel de positieve effecten ervaren na de aanbieding niet door. Want dat wat hen zoveel brengt kost geld en tijd.

Bij therapiesessies merk ik het soms ook: als de vergoeding door de zorgverzekeraar ophoudt of als ze er vrij voor moeten nemen van hun werk stoppen mensen soms terwijl ze eigenlijk nog niet helemaal klaar zijn. Ze hebben al behoorlijk wat inzichten en opluchting ervaren maar ze zijn nog niet helemaal waar ze graag hadden willen zijn.

Wat dat betekent is dat ze tijd en dus leven verliezen. Want elke week yoga of nog net een paar sessies meer had ze tijd, echte tijd voor zichzelf gegeven. Nu proberen ze het maar zelf weer. Wat ze onnodig veel tijd, moeite en pijn kost. Want mijn kennis en ervaring die graag met ze deel laten ze nu liggen. Het zelf uitzoeken terwijl een ander dat al voor je gedaan heeft kost onnodig veel tijd. Tijd die ze hadden kunnen gebruiken om hun leven met twee handen te kunnen pakken.

Ze missen de bevrijding die een leven met een gezond en energiek lichaam je brengt. Maar ook de rust in je hoofd en een warm, gelukkig en passievol hart als je echt in het leven kan staan zoals je graag zou willen.

Waarom doen we onszelf toch zo tekort? Alle zaken waar de tijd en het geld wel naar toegaan zijn vergankelijk. Je zult ze niet je hele leven bij je dragen. Je wordt er geen gelukkiger mens van en toch vinden we ze vaak belangrijker.

Wat ik vaak hoor: “ja maar de kinderen gaan zo graag naar ………. of mijn partner vindt het zo fijn als …….. of mijn werk vraagt wel dat ………”. Dat zal vast zo zijn maar wiens leven is het precies? Dit leven zoals je het nu leeft, leef je maar één keer en de klok tikt harder dan je denkt. Daarnaast hoe fijn zouden jouw kinderen, partner en zelfs je werkgever het wel niet vinden als je gewoon goed in je vel zit, je gezond voelt en echt aanwezig kunt zijn? Is dat niet veel waardevoller ook voor hen?

Wees je bewust van hoe je je tijd besteed want tijd is je leven en dat leef je maar één keer.

Het was voor mij zo belangrijk dat ik het nog makkelijker voor jou gemaakt heb met een online traject wat maandag 23/4 start. Je kunt het vanuit je eigen huis en in jouw eigen tijd en tempo coaching, yoga en meditatie onder mijn begeleiding volgen. Dus gebruik maken van al mijn kennis, opleidingen, 10 jaar ervaring met het werken met cliënten en yoga- en meditatie lesgeven zonder daar iets voor op te moeten geven. Daarnaast bied ik je ook 24/7 ondersteuning voor die momenten dat je het even niet alleen wilt doen.

Wil je meer weten, alvast (gratis) kennis met mij en mijn manier van werken maken? Schrijf je dan in voor het online webinar a.s. zaterdag 21/4 om 16:00. Zelfs als je er niet live bij kunt zijn. Want als je je inschrijft krijg je de opname in je e-mailbox. Schrijf je hier in

Meer informatie over het online traject wat a.s. maandag 23/4 start vind je hier

Warme groet,

Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

Wees oncomfortabel!

2 april 2018/0 Reacties/in Annemarie Braun /door Braun

Wees oncomfortabel!

Alle processen die mijn cliënten doorlopen laten zo hun “voetafdruk” achter in mij. Sommigen meer dan anderen. Maar het verhaal wat ik je nu ga vertellen is van een cliënt van jaren geleden die een bijzondere “voetafdruk” bij me heeft achtergelaten. De reden waarom zijn verhaal zo bijzonder is omdat ik en ik denk velen met mij, behoorlijk wat van mijzelf erin herkende. Ik pas wat feiten, omstandigheden en zijn naam hieronder aan om zijn privacy te garanderen. Ik noem hem hier John.

John is een succesvolle ondernemer. Zijn bedrijf is binnen een aantal jaren uitgegroeid tot een toonaangevend bedrijf binnen zijn branche. John is zelf zeer actief binnen zijn bedrijf en geeft zelf leiding aan de mensen die voor hem werken. Hij is een echt mensenmens, rechtdoorzee, warm en betrokken. Zijn werknemers zijn dan ook erg gesteld op hem. Hij werkt zelf welllicht het hardst binnen het bedrijf maar heeft altijd tijd voor zijn werknemers en helpt ze niet alleen met werk gerelateerde zaken maar ook op hun privégebied geeft hij hen meer dan eens ondersteuning. Dit is overigens niet iets wat hij mij zelf verteld heeft. Ik leerde hem kennen doordat hij meermaals voor werknemers die dit nodig hadden therapietrajecten en yoga- en meditatie lessen op de werkvloer bij mij af heeft genomen.

Alle werknemers vertelden mij hetzelfde over hem. Ze beschreven hem als warm, betrokken, empathisch en eigenlijk gewoon de “perfecte baas”. In mijn hoofd was hij dan ook met zijn brede glimlach en charmante voorkomen een man die volledig in balans was.

Groot was mijn verbazing toen hij mij op een dag belde dat hij er helemaal doorheen zat en graag een afspraak met me wilde maken. Hij vertelde mij dat hij een enorme fout had gemaakt. Dat hij zichzelf een enorme sukkel vond en al 2 weken niet geslapen had. Hij was nog nauwelijks op kantoor geweest en zat diep in de put. Op mijn vraag wat er gebeurd was begon hij te vertellen. Een aantal maanden daarvoor was hij benaderd door een organisatie die een aanbesteding hadden voor een groot project.

Zijn zakelijk hart ging sneller kloppen. Dit had een mogelijkheid kunnen zijn om de volgende grote stap te kunnen maken en wellicht zelfs marktleider te kunnen worden. Maar terugkijkend had hij eigenlijk ook wel twijfels gehad. Want hij had niet voldoende ervaren werknemers die én aan de aanbesteding én aan alle lopende projecten konden werken. Om nieuw personeel aan te nemen en in te werken was geen tijd. Toch was hij ervoor gegaan.

Zijn werknemers waren super enthousiast over de aanbesteding. Zonder dat hij er echt om hoefde te vragen draaiden zijn projectleiders vele overuren. Hij werkte minstens zo hard met hen mee. Het was lastig om ook de dagelijkse projecten goed draaiende te houden en ze verloren 2 bestaande klanten. Pijnlijk maar alle ogen waren gericht op de aanbesteding.

Hij vertelde me ook over een jonge projectleider wiens prille relatie op de klippen liep vanwege de vele werkuren. Zijn vrouwelijke projectleider, nog maar net terug van zwangerschapsverlof, die door de combinatie van gebroken nachten en de vele uren werk totaal oververmoeid was maar toch alles op alles had gezet. Maar ook de anderen (en hij noemde zichzelf niet) hadden veel moeten opofferen om dit voor elkaar te krijgen.

Op de dag dat de aanbesteding gepresenteerd moest worden vond hij dat hij de eer moest laten aan de projectleiders om te presenteren. Hij vertelde dat hij trots had toegekeken naar 5 opgebrande maar enthousiaste werknemers die een prachtige presentatie gaven over hun product. Maar toen kwamen de kritische vragen van de commissie en werd het deze zeer vermoeide werknemers ontzettend moeilijk gemaakt. De commissie ging echt te ver en er werd zeer respectloos met zijn mensen omgegaan. Het ging zelfs zo ver dat hij besloot een eind aan de presentatie te maken en zijn mensen weg te halen. Totaal gedesillusioneerd ging zijn team naar huis. Toen hij vanuit zijn eigen auto zijn mensen met afhangende schouders naar hun auto zag lopen brak hij. Het enige wat hij nog kon horen, voelen en zien was een innerlijke stem die zei: “dit is mijn schuld”, “ik ben een mislukkeling”, “ik heb mijn werk niet goed gedaan”, “ik heb ze niet beschermd”, “mijn ouders hadden gelijk ik doe nooit iets goed”. Hij schaamde zich diep naar zijn mensen toe en wist niet hoe hij het weer “goed” moest maken.

Hij vertelde me dat hij geprobeerd had om in zijn hoofd de schuld bij anderen neer te leggen. Natuurlijk was het een feit dat de commissie niet zo respectloos met zijn mensen om had moeten gaan. Maar hij zei me ook dat hij echt een grote inschattingsfout had gemaakt op personeelsgebied. Deze mensen hadden écht met bloed, zweet en tranen aan het project en de dagelijkse projecten gewerkt. Dit had hij ze nooit aan mogen doen. Hij bleef maar herhalen naar mij: “ik kan dit niet meer goed maken”.

Toen zei ik: “jeetje man wat ontzettend rot voor je dat het zo gegaan is. Ik snap hoe je je voelt.” Ik vertelde hem over de grote fout die ik zelf in mijn leven gemaakt had en wat de impact was op het leven van anderen. Hij keek me verbaasd aan en begon allerlei excuses voor MIJ te maken. “John”, zei ik, “je verontschuldigt mij nu, heb ik geen recht op mijn fouten?”. Hij begreep me niet. Toen ik vertelde ik hem wat ik geleerd had van mijn fout en dat ik mijn fout niet aan anderen toe wilde rekenen. Zei hij: “Oké maar hoe maak je het dan weer goed voor die andere mensen?”. “Niet”, zei ik. “Je zegt sorry”. John vond dat goedkoop en was in eerste instantie boos op mijn antwoord. Ik ging verder: “je kunt dit niet rechtbreien, goedmaken want je hebt geen teletijdmachine. Het enige wat je kunt doen is oprecht zeggen dat je een fout gemaakt hebt en dat je ziet wat dat hen gekost heeft en dat dat je spijt. Je bent nu eenmaal mens, fouten maken is identiek aan menszijn. Fouten is de manier waarop we leren.”. John mompelde nog wat en verliet mijn praktijk misschien nog wel moedelozer dan toen hij binnenkwam.

Twee dagen later belde hij mij, vanaf kantoor. Hij vertelde me dat hij nog lang nagedacht had over wat ik gezegd had en toen besloten had om zijn excuses aan te bieden aan zijn team. Die ochtend had hij zijn team bij elkaar geroepen en precies dat gedaan wat ik geopperd had. Hij vertelde hoe moeilijk het geweest was om te doen. Hij had het gevoel gehad dat hij naakt voor zijn team stond. “Het meest oncomfortabele wat ik ooit gedaan heb in mijn leven” zei hij. Maar hij vertelde ook dat er een diepe collectieve zucht gelaten werd door zijn team. Er werd gehuild, gelachen en veel gesproken en uiteindelijk bedankten ze hem zelfs voor zijn oprechtheid.

Door de yoga- en meditatielessen die ik tot hun verhuizing naar het buitenland bij zijn bedrijf gegeven heb zag ik hoe mensen door deze ervaring groeiden. In hun eigen ontwikkeling maar ook als team. John’s bedrijf is in de jaren erna nog vele malen groter gegroeid en als ik hem af en toe in de wandelgangen zag zei hij mij telkens weer: “dat advies van jou he?! Weet je hoe vaak ik dat al aan anderen doorgegeven heb? Het is zo simpel, zo moeilijk en oncomfortabel, maar zo verschrikkelijk de moeite waard.” Mijn antwoord was; “goed zo, vooral blijven doen”.

Herkende jij jezelf in John? Ik wel. Jaren ben ik geweest zoals hij. Ik voelde net als John aan wat een ander nodig had en paste mijn gedrag hierop aan. Ik vond dat ik nooit genoeg was, deed en gaf. Mijn omgeving zag mij als sterk, vol zelfvertrouwen en krachtig. Anderen kwamen altijd naar mij toe met hun problemen en ik wist die vrijwel altijd op te lossen. Ik had het in de ogen van anderen “goed voor elkaar”, maar was zo bang door de mand te vallen, dat ze zagen dat ik helemaal niet zo goed was.

Daarom streefde ik altijd naar minimaal 200%. Hard werken en aan alle verwachtingen voldoen. De pijn die je dan voelt als het toch onbedoeld fout gaat is enorm. Want je laat het iets zeggen over wie je bent. Niet over wat je gedaan hebt maar over wie je bent. In mijn geval was dat net als bij John: ik voelde me waardeloos. Het advies dat ik hem gaf kwam dan ook niet ineens bij me omhoog.

Door mijn eigen jarenlang worsteling met deze problematiek die ik perfectionisme noem, heb ik mijn weg eruit gevonden. Door een goede therapeut, yoga en meditatie heb ik geleerd dat kwetsbaar zijn maakt dat je gelukkig jezelf kunt zijn. In de afgelopen 10 jaar heb ik vele cliënten, waaronder John (die uiteraard echt wel meer sessies dan deze bij mij gedaan heeft) daarin kunnen begeleiden. Graag help ik jou ook. Op 23 april a.s. start ik met het 8 weekse online traject: Van Perfectionisme naar Gelukkig Jezelf. In deze 8 weken combineer ik coaching, yoga en meditatie om jou te leren hoe jij Gelukkig Jezelf kunt zijn.

Doe jij ook mee? Voor meer informatie en inschrijven klik hier

Op dinsdagavond 10/4 om 20:30 en zaterdagmiddag 21/4 16:00 geef ik ook gratis webinars over dit onderwerp om je hiervoor aan te melden klik hier

Warme groet,

Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

Nooit goed genoeg

15 maart 2018/0 Reacties/in Annemarie Braun, kiezen voor jezelf /door Braun

Wat doet het met je als je nooit genoeg doet/bent/geeft?

Heb jij ook zo’n irritante stem in je hoofd? Zo eentje die je telkens weer wijst op je missers, dat je te kort schiet dat je gewoon niet genoeg bent/doet/hebt? Zo’n stem dat als het een vriend van je was geweest dat je het contact al heel snel zou hebben laten verwateren. Helaas ben ik in het bezit van zo’n stem en veel van mijn therapiecliënten en yogaleerlingen ook.

Het vervelende aan deze stem is dat het stelselmatig je gevoel van zelfvertrouwen onder je voeten vandaan trekt. Maar nog vervelender is dat je die stem niet uit lijkt te kunnen zetten. Te vaak luisteren we dan ook naar deze stem en gaan we nog beter ons best doen in de hoop dat hij dan verdwijnt.

De stem zegt de meest afschuwelijke, vernederende dingen. Zijn uitspraken zou je zelfs nog niet tegen je ergste vijand zeggen. In de (vaak korte) periodes dat de stem stil is vergeet je vaak dat hij er is. Dan zit je net lekker in je vel en doe je gewoon je ding en dan ineens bam….. daar is hij weer. Wat lokt “die stem” eigenlijk uit?

In mijn ervaring: als zaken net niet liepen zoals ik gehoopt had, als ik niet aan mijn eigen of aan iemand anders zijn/haar verwachtingen voldeed, als ik het gevoel had dat ik meer had kunnen doen/zeggen. Kortom alles wat me het gevoel gaf dat ik niet genoeg deed/was/gaf.

Hierdoor was er een tijd waarin niets mij ooit te gek was. Dit was de tijd dat ik 3 hbo-studies tegelijkertijd deed naast een fulltimebaan terwijl ik thuis een gezin met een heel jong kind had. Daarnaast deed ik zelf intensief aan Yoga, zag ik er elke dag tiptop uit, organiseerde ik leuke uitjes voor ons gezin en verassingsweekendjes voor mijn man en mij samen. Bezocht en belde ik mijn ouders, als enig kind, met regelmaat. Zorgde ik dat ik up-to-date was met alle trends, nieuws, muziek en las ik de boeken die je nu eenmaal gelezen moest hebben. En oh ja, ik vergeet nog te zeggen dat ik een chronische ziekte heb waar ik niemand mee “lastig wilde vallen”.

Mijn omgeving vond het helemaal niet zo bijzonder wat ik allemaal deed, ze waren er immers aan gewend. Dus vond ik het zelf ook niet bijzonder. Dit was gewoon wat er van mij verwacht werd, wat ik van mezelf verwachtte. Wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Hulp/advies/steun voor mezelf vragen kon ik eigenlijk vrijwel niet en als ik het een keer wel deed voelde het ongemakkelijk alsof ik daar zo snel mogelijk iets voor terug moest doen. Als ik het al een keer deed werd er ook vrijwel altijd afwijzend op gereageerd. Jij hebt alles toch zo goed voor elkaar? Jij ben toch zo sterk, een echte doorzetten? Hoezo wil je mijn hulp/advies/steun? De boodschap was helder: ik moest er vooral voor hen zijn. Niet zo gek, dat waren ze toch ook van me gewend? Bij eigenlijk iedereen in mijn omgeving was ik altijd aan het peilen wat hun behoeftes waren en daar probeerde ik aan te voldoen.

Natuurlijk waren er regelmatig momenten dat ik me volledig opgebrand, moe, leeg, onzeker en vreselijk alleen voelde. Maar het enige antwoord wat ik hierop kende was: “doorgaan”. Hier heb ik een hoge prijs voor betaald. Ik raakte het contact met wie ik werkelijk was en nodig had volledig kwijt.

Want het feit is dat hoeveel je ook (voor iemand) doet, het is op den duur zo gewoon dat niemand het meer merkt. Alleen maar als je het een keer niet (goed) doet. Dan krijg je de deksel flink op je neus. De pijn die je dan ervaart maakt alleen maar dat je nog meer je best gaat doen en nog slechter over jezelf gaat denken.

Een bewuste keuze maken om weer in contact te komen met wie jij bent voorbij al dat nodig zijn is niet makkelijk. Het was voor mij een lange weg van vallen en opstaan. Met regelmaat stap ik nog steeds in de valkuil en ga ik opnieuw voorbij mijn grenzen. Maar ik weet nu de weg terug naar mezelf.

Voor jezelf kiezen maakt je niet populair want de meeste mensen om je heen vinden het niet prettig dat je zo veranderd bent. Dus is een goed supportnetwerk uitermate belangrijk zodat jij leert te ONT-moeten zodat je jezelf weer kunt ontmoeten. Jouw behoeftes weer kunt (h)erkennen en hier positieve actie op kunt nemen. Waardoor je zelfvertrouwen weer kan groeien. Want dit leven leef je maar één keer en ook jij verdient het om Gelukkig Jezelf te kunnen zijn.

Graag help ik je hier mee GRATIS op weg. Aanstaande zaterdag 17/3 start ik met mijn 5-daagse challenge: “Perfectionisme de baas”. Want als je je in bovenstaande herkende ben jij een perfectionist. Klik hier om samen (daar is je supportnetwerk) met mij en meer dan 100 anderen mee te doen!

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

In 3 stappen een perfect leven

26 juni 2016/0 Reacties/in Annemarie Braun /door Braun

In 3 Stappen een Perfect Leven

Een perfect leven, wat is dat?

Dat is een leven waarin je moeiteloos volledig jezelf kunt zijn. Je de dingen doet waar jouw hart blij van wordt en je meer dan genoeg hebt in je leven. Een leven waarin je van jezelf houdt, je zelf genoeg vindt ongeacht de situatie. Klinkt goed, toch? Als jij jezelf dit ook gunt, begin dan met de volgende stappen:

Stap 1: Je doet genoeg

We leren al vroeg dat we dingen moeten doen, iets moeten presteren om iets waard te zijn. Dat kost enorm veel energie, energie die je eigenlijk veel liever zou besteden aan de dingen die je echt leuk vindt, toch? Want de dingen die je leuk vindt, die geven je energie en daarom voel je je lekkerder.

Wat nou als ik je zeg dat je meer dan genoeg doet? En dat je alle tijd en ruimte hebt om gewoon jezelf te zijn? Heb vertrouwen dat je genoeg doet. Je hoeft niet meer te doen, doe maar minder en geniet van het hier en nu. En doe wat je doet vanuit je hart, vanuit wie jij bent. Zeg eens wat vaker “nee” tegen een ander/verplichtingen en “ja” tegen jezelf.

TIP 1: Begin je to do lijstje elke week met 5 dingen die jij leuk vindt en doe ze ook echt. Leuke dingen krijgen voorrang! Geef het kind in jou alle ruimte en laat hem of haar kiezen waar het zin in heeft.

Stap 2: Je hebt genoeg

We hebben geleerd te leven vanuit de schaarste gedachte. Het is in onze maatschappij eigenlijk nooit genoeg. We ontlenen massaal onze identiteit aan succes, bezit en uiterlijk. Als je naar de (social) media kijkt is dat waar het vooral om draait. We worden constant geconfronteerd met plaatjes van zogenaamde perfectie.

Dit maakt dat we ons leven, relatie, gezin en samenleving vaak vergelijken met deze onhaalbare ingegeven beelden van hoe “goed genoeg” eruit zou moeten zien. Waardoor we het gevoel krijgen nooit genoeg te hebben, altijd meer te moeten hebben.

TIP 2: De weg hieruit is dankbaarheid. Dankbaarheid voor wat je allemaal hebt. Iedereen heeft mooie dingen in zijn/haar leven. Wat je aandacht heeft groeit. Schrijf een aantal keren per week op wat voor mooie dingen jij hebt en ervaart in je leven. Echt het verandert hoe je naar de wereld kijkt.

Stap 3: Je bent genoeg

Als je stap 1 en 2 doet kun je niet anders dan tot de conclusie komen dan dat jij volkomen perfect en een perfect leven leidt. Er is niets wat aan jou verandert of verbetert kan worden. Jij bent namelijk volledig jezelf en alleen daarom al perfect.

Wat een ontspanning geeft deze overtuiging. Nu hoef je helemaal niet meer zoveel te doen, meer te willen hebben, te veranderen of hard te werken om jezelf of je leven te verbeteren.

TIP 3: Als je je hierin nog uitgedaagd voelt. Doe dan alsof je volledig geloofd dat je perfect bent en een perfect leven hebt. Maak je beslissingen in het leven alsof je volledig geloofd dat jij perfect bent zoals je nu bent. Echt je zult zien het went!

Lieve groet,

Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut en coach en gelooft dat een gelukkig leven voor iedereen weggelegd is. Klik hier voor meer info over Annemarie