Mijn leven is tot een jaar of 10 geleden behoorlijk hectisch geweest. Veranderingen, veranderingen en veranderingen; diverse studies, banen, relaties, groot heftig verlies met jarenlange nasleep, van zeer goede financiën naar uiterste krappe, heel veel verhuizingen, 5-jarige emigratie naar de VS, remigratie, het moederschap en nu inmiddels een al redelijk lange bestendige relatie en alweer meer dan 7 jaar een eigen therapie/coaching praktijk en Yogastudio.

Voor sommige veranderingen koos ik zelf omdat ik dacht dat het mijn leven zou verbeteren, maar in veel gevallen werd er voor mij gekozen. Sommige veranderingen waren positief of nauwelijks merkbaar andere dramatisch en zeer ingrijpend. Afscheid nemen, loslaten en opnieuw beginnen ging ook bij mij écht niet vanzelf. Vaak heb ik gedacht dat het nooit meer goed zou komen, maar gelukkig bleek dat uiteindelijk toch het geval te zijn. Ook al was het vaak een anders “goed” maar niet minder goed dan ik waar ik op gehoopt had. Wat ik van al deze jaren en veranderingen geleerd heb is dat ikzelf de constante factor in mijn leven ben. Wat inhoudt dat de relatie met mijzelf de allerbelangrijkste is. Hoewel deze direct gevolgd wordt door de relatie met zoonlief, man, ouders en andere dierbaren blijft het ook voor deze relaties belangrijk dat ik blij ben met mezelf.

In mijn werk als therapeut/coach gaat het ook altijd over veranderingen. Iedere cliënt die ik zie wil iets in zijn leven veranderen. De vraag aan mij is dan ook altijd wat er gedaan moet worden om te veranderen: meer zelfvertrouwen te krijgen, minder te piekeren, van nare dromen af te komen, relatie te verbeteren, van verslaving/depressie/angst/agressie etc. af te komen of gevoelens te leren uiten. Mensen willen graag iets doen. Hard werken om zo hun doel (de verandering) te bereiken. Als ik ze in het intakegesprek vertel dat ik huiswerk geef reageren ze over het algemeen enthousiast. Ze willen dan meteen aan de slag. Ze hebben eindelijk de stap genomen om in therapie te gaan en zijn super gemotiveerd. Nadat ze mij inzicht hebben gegeven in hun leven, ik hen gevraagd heb naar hun gedachten en gevoelens komt dan altijd de reactie naar mij: zeg het maar wat moet ik doen! Soms zie ik mensen letterlijk in elkaar zakken als ik dan antwoord: wat moet je niet meer doen? Wat moet je opgeven?

Tja daar zit je dan. Je wilt wel veranderen en daar wil je best wel iets voor doen maar iets opgeven, loslaten? Het gaat altijd om iets wat heel belangrijk voor je lijkt: aardig gevonden worden, veel geld verdienen, de perfecte ouder/werknemer/partner/vriend(in)/zoon of dochter/grootouder etc. zijn. Dat is groot en heftig. Maar vaak het enige wat je kunt doen om de relatie met jezelf te herstellen.

Een aantal jaar geleden nam ik na lang wikken en wegen een redelijk grote beslissing voor mezelf. Ik haalde twee Yogalessen van mijn lesrooster. Ik was al een tijdje overbelast en mensen die overbelast zijn zien de keuzes die ze hebben vaak niet meer. Het hele scala van overbelast zijn kwam voorbij. Een zware operatie om heftige endometriose te verwijderen en de maanden van pijn vooraf en het half jaar nadien waren niet genoeg om me te laten stoppen met werken. Wat resulteerde in nog meer lichamelijke klachten. Gelukkig herstelde ik hierdoor snel en kon mijn lessen na een half jaar weer met hernieuwde kracht hervatten.

Wat ik op moest geven waren vier aan elkaar gekoppelde overtuigingen: ZZP’ers werken allemaal minstens vijftig tot zestig uur voor een uiterst mager loon, toch? (overtuiging nr. 1) Ook als je wat mankeert is dat je lot als je voor je passie kiest (overtuiging nr. 2). Als ik minder werk blijven mijn leerlingen weg en is alles verloren (oeps overtuiging nr. 3 was heftig). Dan kan ik de hypotheek niet meer betalen en dan moeten we op straat leven, dan ben ik een slechte moeder/partner (overtuiging nr. 4 vierde helemaal hoogtij).

Ondertussen was ik vaak erg moe en humeurig, zodat ik ook niet de moeder en partner was die ik graag wilde zijn. Daar had ik dan ook weer oordelen over en dus ook weer emoties. Gelukkig heb ik uiteindelijk de “gereedschappen” die ik door de jaren heen vergaard heb om anderen te dienen ook op mezelf kunnen toepassen. Afstand genomen, rust genomen en al mijn moed verzameld en alle vier mijn overtuigingen opgegeven. Hoe spannend ook. Toen kwam er op een heel natuurlijk wijze een verandering. Dat was me nooit gelukt zonder deze belangrijke overtuigingen op te geven. En nee de verandering is van buitenaf misschien niet heel groot te noemen maar jeetje wat ruimt het op en wat geeft het me lucht. Het betekende ook dat een aantal leerlingen afscheid nam maar uiteindelijk waren dat er maar een paar.

Zodra het over opgeven gaat in de therapie zakt ook de motivatie van de cliënt. Inmiddels schrik ik daar niet meer van. Ik begrijp het ook wel. Het lijkt ook heel heftig. Wat vaak helpt is dan de vraag te stellen: “Wat als je dit nog 15 jaar zo blijft doen zoals je het nu doet, hoe ziet je leven er dan uit?” Dan schrikken mensen van het beeld wat ze dan voor ogen komt en komt de motivatie vaak weer terug. Dan komt er ruimte om afstand te nemen, rust te nemen zodat de cliënt kan zien wat hij op moet geven om de relatie met zichzelf te herstellen.Dan kan het proces van opgeven beginnen.

All changes, even the most longed for, have their melancholy; for what we leave behind us is a part of ourselves; we must die to one life before we can enter another. -Anatole France-

In Yoga eindigen we de les vaak met een omgekeerde houding zoals de “schouderstand” (Sarvangasana), gevolgd door “de brug” (Setu Bandha Sarvangasana) of “het halve wiel” Chakrasana of Urdhva Dhanurasana) Nadat we in de schouderstand onze wereld op zijn kop hebben gezet is het tijd om je hart te openen en angst los te laten. Fysiek stimuleert de schouderstand de schildklier, opent de schouders en stimuleert de spijsvertering. De brug versterkt de rug en hamstrings en opent de borst. Het halve wiel versterkt de gehele rug en benen en opent de borstkas voor het filmpje! Het filmpje begint met een buikspieroefening want een sterk centrum is altijd een goed idee.

Veel plezier,

Annemarie