Berichten

Corona Compassie

/0 Reacties/in , /door

Corona Compassie

Jij die dagelijks leeft met grote angsten, ik zie je. Je zit in mijn spreekkamer meermaals per week. Zonder Corona was je leven al zo zwaar. Nu vrijwel ondoenlijk. De grote angst voor bacteriën, dat je geliefden iets overkomt of dat je op wat voor manier de controle verliest was er al. Maar nu groeit de angst nog groter. Natuurlijk weet je hoofd dat je angsten niet realistisch zijn dat hoeft een ander je niet te vertellen. Maar je hart is zo bang. Nu ga je naar 3 verschillende supermarkten om te hamsteren uit angst voor de oordelen van anderen of durft nergens meer naar toe.

Jij die elke dag het zwarte gat van depressie in moet kijken: ook jou zie ik meermaals per week. Zonder Corona leek de wereld al zo zwart maar nu de tv, radio, krant en social media constant ramp berichten afvuren lijkt alles nog zwarter. Natuurlijk weet je hoofd dat er ook mooie dingen in het leven gebeuren dat hoeft niemand je in te wrijven. Maar je hart kan er gewoon niet bij. Nu sluit je nog meer af en isoleer je je nog meer.

Jij die worstelt met burn-out en volledig opgebrand is, altijd te veel van zichzelf geeist heeft: wekelijks werken we aan het jezelf niet veroordelen omdat je collega’s nu jouw werk moeten doen. Zonder Corona was dit al zo moeilijk maar nu iedereen die een actieve rol heeft in het de maatschappij overeind houden overvraagd wordt vreet het schuldgevoel je haast op.

Jij, kwetsbare oudere, die dagelijks worstelt met de eenzaamheid. Je bent zo dankbaar voor de gesprekken die we wekelijks hebben dat het me telkens ontroert. Zonder Corona was de eenzaamheid al zo groot. Nu word je beschermd door zo weinig mogelijk contact met anderen. Je hoofd weet dat dat voor je gezondheid is maar je hart is zo leeg.

We zijn zo snel met onze oordelen over hamsteren, angstig zijn, het niet licht en positief in kunnen zien, niet kunnen bijdragen in het werk of het toch contact op zoeken terwijl dit afgeraden wordt.

Als we dan elkaars handen niet meer mogen vasthouden kunnen we dan alsjeblieft onze handen op ons eigen hart leggen en tegen de ander zeggen: ik zie je. Ik zie je angst, je worsteling en je pijn. Je mag er zijn. Compassie maakt alles net wat lichter.

Liefs,

Annemarie Braun

Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan.

/2 Reacties/in /door

Een oneliner vaak uitgesproken door harde werkers. Ik wil het hier niet hebben over of deze uitspraak wel of niet op waarheid berust. Belangrijker vind ik of je oprecht blij wordt van het harde werken dat je doet en dat het je ook lukt om regelmatig NIET HARD TE WERKEN zonder je schuldig te voelen? Ik hoop het zo. Als je hier volmondig JA op kunt zeggen, dan is er ook echt niks mis met jouw harde werken.

Anders wordt het als je merkt dat het een patroon is wat je gevangen houdt. Als je niet goed weet hoe het anders moet. Als je merkt dat je af en toe (bedekt) afgunstig bent naar mensen die heel goed kunnen NIKSEN.

De harde werkers die ik hier bedoel zijn niet per definitie carrière tijgers, maar ze zijn over het algemeen wel goed in wat ze doen. Mensen hebben het vaak over deze harde werkers, maar praten minder vaak écht met ze. Meestal zien mensen harde werkers als krachtig, sterk en zelfstandig. Het zijn mensen waar je op terug kunt vallen, op kunt steunen en die je helpen als je even omhoog zit. Ze kunnen afgunst oproepen. Het lijkt immers of ze altijd de hele wereld aan kunnen.

Deze harde werker kan zich met regelmaat behoorlijk eenzaam, ondergewaardeerd en onzeker voelen. Moe en uitgeblust zichzelf afvragen waarom dit toch allemaal moet? Intens verlangen naar even niets moeten, nergens hoeven te zijn en niets te hoeven oplossen. Maar dit verlangen blijft ongehoord en ongezien want een harde werker gaat altijd door. “Je gaat er toch niet dood van?” zeg je tegen jezelf. Daarnaast: “wie gaat het dan doen?”

Hoe kom je zo gevangen te zitten in hard werken? Harde werkers hebben het, net als ieder ander mens, nodig om gezien en gehoord te worden. Een manier omdat voor elkaar te krijgen is hard werken, beter dan je best te doen. Vaak niet alleen op het werk maar ook in het privé leven. Ze trekken de kar, nemen het initiatief en zijn een ieders steun en toeverlaat.

Dat maakt dat je niet om ze heen kunt en ze dus gezien en gehoord worden. Vaak is dit ergens in de vroege jeugd al ontstaan. Het is een karakterstructuur of overlevingsmechanisme, gedrag wat ontstaat om behoeftes vervuld te krijgen. Nu kun je zeggen dat er ergere gedragspatronen zijn dan hard werken en dat is absoluut waar. Hard werken kan je ook veel goeds brengen en dat maakt het nu juist nog moeilijker om dingen anders te gaan doen.

Maar wat als je jezelf die kans niet geeft? Dan word je eigenlijk nooit echt gezien of gehoord. Niet door anderen maar vooral niet door jezelf. Wat je andere mensen en jezelf laat zien is slechts de harde werker, maar een deel van jou. Mijn ervaring met deze harde werkers is dat ze niet snel tevreden zijn met hun harde werk. Het kan altijd beter, meer en harder. Dus het is ook nog een ondergewaardeerd deel wat nooit rust krijgt.

Niemand is alleen maar sterk, krachtig, zelfstandig en aardig. Iedereen heeft ook een kant die het wel eens even niet meer ziet zitten, verdrietig en bang is, maar die stopt deze harde werker maar wat graag weg. Simpelweg omdat ze geen idee heeft wat ze er mee moet. Maar echt helpen doet dat niet. Echt weg gaan deze gevoelens niet en met enige regelmaat wordt deze harde werker overstelpt door deze gevoelens waar ze geen raad mee weet. Hoe hard je hieraan ook werkt, ze gaan nooit echt weg.

Een harde werker zal niet gemakkelijk zelf om hulp vragen of over haar/zijn gevoelens spreken. Omdat hij/zij uitstraalt zo sterk te zijn bieden mensen het ook niet snel uit zichzelf hulp aan en vragen ze ook niet door als er als antwoord op de vraag: “Hoe gaat het met je” wederom een “Goed hoor” volgt. Zo komt er nooit erkenning voor jou; voor jouw hele persoon.

Wat als je sterk MAG zijn maar het NIET HOEFT te zijn om te MOGEN zijn wie je bent? Het begint allemaal bij van je ECHTE persoonlijkheid te leren HOUDEN. Dat je voelt diep van binnen dat je niet hard hoeft te werken om gezien en gehoord te worden.

De mooiste ervaringen in het leven zijn die momenten waarin je geen controle hebt. Die momenten waarop het leven gewoon door je heen stroomt en je voelt: “ik ben goed zoals ik ben en daar hoef ik niets voor te doen”.

Warme groet,

Annemarie

schaduwzijde

Mijn schaduwzijde

/0 Reacties/in /door

Jaren geleden tijdens mijn opleiding zei een docent: “ik geef nog geen 5 cent voor iemand die alleen maar aardig is”. En direct dacht ik; “ja dat is exact zoals ik het ervaar”. Niemand is alleen maar leuk, aardig, gezellig, sterk en altijd positief. Een ieder dat wel is, ken ik niet echt.

Een prachtige tekst uit de song: Beneath your beautiful van Labrinth en Emile Sandé die me elke keer raakt is: “Would you let me see beneath your beautiful.  Would you let me see beneath your perfect”. Onder ons “mooi” zitten nog zoveel zaken die we als onze schaduwzijde zien. Dingen die het daglicht niet kunnen of eigenlijk mogen verdragen.

Maar pas als ik jouw “schaduwzijde” mag zien, zie ik jou helemaal en word jij dus helemaal gezien. Mag je er helemaal zijn. Laat me jouw schaduwzijde zien dan weet ik wie je echt bent. Misschien is het je boosheid die je maar niet onder controle kunt krijgen, of een depressie die je zo ver naar beneden trekt dat je het licht met regelmaat niet meer ziet? Of is jouw verlangen naar plezier zo groot dat het een verslaving (welke dan ook) voedt?

Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet echt kende voordat ik diep durfde te graven in mijn schaduwzijde en het oprecht en met compassie in de ogen kon kijken. Want ook ik heb een schaduwzijde. Achter mijn glimlach zit een serieuze, piekerende soms bezorgde kant. Die verlangt naar alleen zijn en stilte. Achter mijn aardige, vriendelijke, begripvolle kant zit verdriet, een gebroken hart en soms depressieve momenten en stress. Achter de rust die ik uitstraal en waar ik elke dag aan werk zit mijn liefde voor mooie dingen en een hang naar materialisme.

Het gaat er in dit leven niet om dat we onze schaduwzijde “wegpoetsen” en niet aan de buitenwereld laten zien. Want dat betekent dat een deel van jou er niet mag zijn, dat een deel van jou niet oké is. Maar dat ben jij ook. En wat een bevrijding als je er helemaal mag zijn. Wat een opluchting als je van jezelf als geheel mag houden. Zoals in dat andere prachtige nummer: “All of Me” van John Legend. Je schaduwzijde is er niet om ooit “vanaf te komen” maar om er vrienden mee te worden en het te accepteren als een deel van wie je bent. Ik ken mijn schaduwzijde, en jij?

Wat Yoga betreft, hier een korte serie op de plek waar ik helemaal mezelf kan zijn: het strand van Texel. In de video met het geluid van de zee en Beneath your Beautiful op de achtergrond!

Laat jezelf helemaal zien!

Annemarie

zeg maar niets

Ik zeg maar niets

/0 Reacties/in /door

Steeds vaker denk ik: “zeg maar niets”. Steeds vaker zeg ik: “denk maar niets”. Daarna ga ik stoeien met de gedachte of dit dan niet slap is dat ik niets denk en zeg. Het maakt dat ik steeds minder vaker “een mening heb” en dat is maatschappelijk gezien niet zo geaccepteerd. Waar ik het over heb? Over: Oordelen.

Nog niet zo lang geleden zag ik op Facebook de volgende uitspraak voorbij komen: “You know my name, but you don’t know my story”. Dit raakte me. Het is namelijk iets wat ik vaak in mijn leven ben tegengekomen. Mensen hebben vaak een oordeel over mij (gehad), een oordeel wat ze baseren over iets wat ze denken te zien. Er zijn periodes dat mijn leven hierdoor allerminst makkelijk te noemen is geweest. Wellicht is dat hetgeen waardoor oordelen voor mij steeds moeilijker wordt. Ik ken de andere kant van de medaille.

We doen het natuurlijk allemaal en vaak ook onbewust. We denken iets te zien bij een ander of in een situatie (let op ik gebruik hier bewust: we denken iets te zien) en hup dat moet in een hokje geplaatst worden. We zien bijvoorbeeld een gezette vrouw ongezond voedsel eten en denken: “ja, zo is het gekomen, daarom ben jij dik”. Dik vinden we dan niet goed of niet mooi of niet gezond of blijken van niet gedisciplineerd genoeg zijn en als we niet uitkijken, gaan we ook nog in veroordelen: “Eigen schuld dus!”

Waarom doen we dat? Want is dat wel zo? We kennen haar niet en wellicht eet de persoon in kwestie al haar hele leven gezond en staat ze zichzelf vandaag even iets ongezonds toe (doen we dat niet allemaal weleens?) of lijdt ze aan een ziekte of is het simpelweg iemands genetische bouw of wellicht is eten de enige troost in haar leven. Iemand dik vinden is ook al zoiets, want dat is erg relatief en subjectief. Objectief gezien kun je eigenlijk alleen maar zeggen dat één dikker of dunner is dan de ander en dat betekent verder niets.

We oordelen omdat het voor ons denken makkelijker is. We hebben bepaalde normen en waarden ooit opgedaan en als iets daar binnen valt dan past het in dat hokje. Maar we doen het ook vanwege de vergelijking met onszelf. Want als je je op een bepaald gebied niet zeker over jezelf voelt dan helpt het om anderen als slechter te zien. Het geeft ons even een beter gevoel over onszelf.

Ook mijn werk als therapeut maakt dat ik steeds minder vaak een mening heb. De verhalen van een cliënt zijn zo veel interessanter, belangrijker dan een oordeel. Het bijzondere aan mijn werk vind ik dat iedere cliënt een eigen verhaal, een eigen waarom heeft en dat ik daar naar mag luisteren. Mocht ik toch een oordeel over een cliënt hebben die bij me binnenkomt valt deze eigenlijk direct weg als ik zijn of haar verhaal hoor. Dat is precies wat mist bij een oordeel op het eerste gezicht. Het verhaal erachter. Als we dat niet kennen, dan kan ons hoofd er een verhaal van maken en er dus een oordeel over hebben.

ik zeg maar niets blog foto

Is het erg om een oordeel hebben? Dat kan inderdaad heel erg zijn. Mensen die vanuit een oordeel veroordeeld worden hebben het zwaar. Ze worden buiten de groep geplaatst en raken in een isolement. Als je weet dat “erbij horen” een primaire behoefte voor mensen is dan weet je ook dat er niet bij horen diep in iemands ziel raakt.

Kinderen uiten hun oordeel vaak sneller dan wij. We noemen dat dan pesten. Met alle social media van deze tijd kan dit heel grootschalig worden. Steeds meer schrijnende verhalen bereiken ons dan ook via de media. Maar ook die berichten die de media niet halen zijn schrijnend, want opgroeien in een sociaal isolement draag je de rest van je leven bij je. Het vernietigt je zelfbeeld. In mijn praktijk zie ik zo vaak volwassenen die als kind gepest zijn. Soms wel meer dan 30 jaar geleden en daar nog elke dag last van hebben. Alleen maar omdat anderen een oordeel hadden.

Maar ook wij als volwassenen kunnen er wat van. Wij uiten het wellicht niet altijd zo direct als kinderen. We houden het wellicht voor ons, maar wel bij ons. Want hoe klein het (voor-)oordeel ook is, het is een label dat je nu aan die persoon gegeven hebt. De volgende keer dat je die persoon ontmoet reageer je (onbewust) vanuit dit label en kom je zo nooit achter het verhaal van deze persoon en zal het contact zich dus ook nooit verdiepen.

Op internet zijn volwassenen vaak zelfs nog erger dan kinderen. Oordelen over bekende en onbekende mensen die (meestal ongevraagd) in het nieuws terecht komen zijn vaak zo beledigend en mensonterend dat ik al enige tijd de reacties op nieuwsberichten mijd. Zelfs “gewone” posts op social media kunnen hele sterke oordelen opleveren. Kennelijk maakt de anonimiteit van het internet dat mensen zich vrij voelen om anderen openlijk te veroordelen. Mijn gedachte is dan: niet reageren kost minder tijd en energie en laat de ander in zijn waarde.

En wat doet het feit dat we weten dat als wij oordelen over anderen hebben, zij die dus ook over ons hebben met ons? Oordelen waar we geen invloed op hebben, net zo min als de mensen waar wij oordelen over hebben invloed hebben op onze oordelen simpel en alleen omdat we het verhaal niet willen horen? Bij veel mensen zorgt dit er voor dat ze zichzelf niet meer durven zijn. Proberen te voldoen aan het beeld waarvan ze denken dat de ander graag wil zien. Jezelf openstellen en kwetsbaar zijn is net zo moeilijk als het niet (ver-)oordelen van anderen.

Oordelen is niet makkelijk af te leren, zeker niet omdat het vaak onbewust en zo snel gaat. Maar het is zeker niet onmogelijk. Het begint bij het oprecht geïnteresseerd raken in het verhaal achter de mens, diens verhaal aanhoren met een open mind en aanvullende vragen stellen. Dan kun je je eventueel (en uiteraard mag je daarbij ook je onderbuik gevoel , niet je hoofd, mee laten tellen) een mening vormen.

Máár vraag jezelf ook eens af waarom het eigenlijk zo nodig is om altijd een mening te hebben. Daarnaast: wees ook eens aardig voor jezelf. Laat oordelen over jezelf los. Wees wie je bent, niet wie je vindt dat je zou moeten zijn. Wees kwetsbaar, vertel jouw verhaal. Dat lucht op en maakt ruimte. Ruimte voor jou maar ook voor een ander en diens kwetsbaarheid en verhaal.

De Yogahouding de Duif, Eka Pada Rajakapotasana kan hier goed bij helpen. Fysiek opent de houding het bekken en de onderrug en stretch je het been en de bilpieren. Omdat het bekken in de Yoga wordt gezien als het huis van onze gevoelens helpt dit je mentaal om oude gevoelens en oordelen los te laten. Laat los en geniet van de ruimte die het je geeft!

Open mind, warm heart!

Annemarie

Los van je verleden

/1 Reactie/in /door

Het begint met iets pijnlijks in ons verleden. Het kan een moeilijk voorval zijn of een groot of klein verlies. Misschien iets wat we nooit als belangrijk hebben gezien. Maar wat het dan ook was, het heeft een effect op ons gehad. We hebben het persoonlijk opgevat. We hebben het een betekenis over onszelf gegeven. Voorbeelden: ik ben niet goed genoeg, slim genoeg, mooi genoeg, dun genoeg, belangrijk genoeg, aantrekkelijk genoeg etc. etc. We hebben deze leugen naar binnen getrokken en het een waarheid gemaakt en dus tot een belangrijke overtuiging gemaakt. Maar dit gaat op een totaal onbewust niveau.

Soms kunnen kleine gebeurtenissen je hele leven bepalen. Bijvoorbeeld: je moeder is te laat bij school om je op te halen. Op dat moment geef je er de betekenis aan: ik ben alleen, ik moet mezelf redden. Als dat je overtuiging wordt kun je je leven er op richten om zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Als dat lukt geeft dat enerzijds een prettig gevoel maar anderzijds voel je je nog steeds alleen van binnen. Dan ga je proberen iets op te lossen dat niet aan de buitenkant opgelost kan worden want het is een leugen vanaf het begin. Als je nu om je heen kijkt ben je niet alleen, het is een overtuiging die je ooit zelf verzonnen hebt en er onbewust voor gekozen hebt er in te blijven geloven.

Voor mijzelf heeft de scheiding tussen mijn ouders mij een rare overtuiging opgeleverd. De overtuiging: ik heb gefaald, ik ben niet goed genoeg. Als 15-jarige was ik er namelijk van overtuigd dat ik hun problemen kon oplossen. Niet omdat mijn ouders vonden of gezegd hebben dat ik hun problemen op moest lossen. Dat was wat ik zelf was gaan geloven. Dat deze overtuiging een mission impossible was zag ik later als volwassene natuurlijk ook wel in, maar toch bleef ik maar mijn best doen om problemen tussen/van mensen om te lossen. Onbewust wilde ik bewijzen dat ik het wel kon en dat ik dus goed genoeg was. Dat leverde me tijdelijk een goed gevoel op als het lukte maar als het niet lukt voelde ik me knap waardeloos. Daarnaast droeg ik ook verantwoording die niet van mij was. Gelukkig heb ik dit inzicht tijdens mijn opleiding tot therapeut gekregen en  mijn overtuiging kunnen omkeren. Een dergelijke overtuiging is namelijk een hele lastige, helemaal voor een therapeut.

Soms gaat het om een zeer traumatische gebeurtenis. Bijvoorbeeld: je ziet op 8-jarige leeftijd hoe je moeder aangevallen wordt. Dat is traumatisch en dat zoiets impact heeft is logisch. Echter als je er vervolgens de betekenis aangeeft dat je niet veilig bent kun je je hele leven verraden, bedondert en verlaten voelen.

Ik heb in de afgelopen jaren de meest vreselijke verhalen van cliënten gehoord, die de meest afschuwelijke dingen meegemaakt hebben. Dat is natuurlijk verschrikkelijk en mijn sympathie gaat naar hen uit, maar het is belangrijk dat je de rest van je leven weer gelukkig kunt zijn. Ik probeer ze dus in te laten zien dat wat ze meegemaakt hebben niet meer bestaat. Het is in het verleden en heeft geen betekenis meer in het hier en nu. Het enige wat het nu nog over jou zegt is dat je het overleefd hebt.

Wat gebeurd is, is absoluut gebeurd. Het was echt. Het heeft echter geen betekenis meer in het hier en nu. Het enige wat nu nog bestaat is de omschrijving ervan en de betekenis die je er aan gegeven hebt. Zelfs als het je lichamelijk beschadigd heeft, je lichaam wordt uiteindelijk weer neutraal. Je cellen regenereren en het lichaam vindt zichzelf opnieuw uit. Dit gebeurt ongeveer elke zeven jaar. Maar ons hoofd, de betekenis die we aan het trauma gegeven hebben, houdt het trauma in stand.

Op enig moment hebben we allemaal een keer gedacht: ik ben helemaal alleen, ik ben niet veilig, ik ben raar, ik ben geen liefde waardig, ik ben stom etc. Je hebt jezelf beoordeeld en sinds die tijd geleefd met de overtuiging: dat is wie ik ben. Maar dat is niet wie je bent, dat is wat je zelf verzonnen hebt.

Op enig moment in mijn leven realiseerde ik me (toen ik me weer eens midden in een mission impossible bevond) waar ik deze overtuiging vandaan had gehaald en dat mijn overtuiging totale onzin was. Wat een bevrijding! Ik hoefde niet ieders problemen meer op te lossen

Begin je leugen uit te dagen door het verhaal wat je onderuit haalt onder ogen te zien. Misschien heb je er al een idee bij wat het voor jou is nu we het er zo over hebben. Het ligt in een gebied van je leven waarin je je vreugdeloos en zonder kracht voelt, waarin je je berust hebt: dit is gewoon zoals het is. Je hoeft niet ver te zoeken, want het ligt voor je neus. Je moet het alleen willen zien. Als je zegt dat je niet weet wat de oorsprong van het verhaal is…. Je weet het wel!  Het kan iets ogenschijnlijk onbenulligs zijn zoals je ouders die tegen je schreeuwden omdat je iets verkeerd deed of een kind wat een opmerking plaatste dat er toe geleid heeft dat je een oordeel over jezelf geveld hebt.

De tweede stap is een nieuwe manier van “zijn” te verklaren. Door voor jezelf uit te spreken wat je vanaf nu over jezelf wilt geloven. Bijvoorbeeld: “mijn nieuwe manier van in het leven staan is dat ik alles mag proberen”. Of voor mijzelf: “mijn nieuw manier van in het leven staan is dat ieders probleem zijn of haar eigen verantwoording is”.

In de Yoga video zie je de Zittende Twist (Ardha Matsyendrasana). In deze houding masseer en ontgift je al je buikorganen, vergroot je de flexibiliteit van de wervelkolom en versterk je je buikspieren. Laat het ontgiften doorwerken in je hoofd en ontdoe je van het verleden.

Creëer je eigen leven!

Annemarie

relatietherapie

Ik mis je zo!

/0 Reacties/in /door

De vakantie is weer in zicht en op sommigen plaatsen reeds begonnen. Mijn ervaring is dat tijdens en net na de vakantie (net als in januari overigens) het aantal relatietherapie aanvragen stijgt. Tijdens de vakantie, als we letterlijk dichter bij elkaar zijn voor een aantal dagen of weken, wordt de problematiek die er al is vaak uitvergroot en gaan stellen de noodzaak tot relatietherapie ervaren.

Mijn respect en waardering voor ieder stel dat relatietherapie aangaat is erg groot. Daarmee zeggen ze onbewust tegen elkaar: “Wat wij samen hebben is belangrijk voor me. Ook al gaat het nu niet goed ik ben bereid er voor te vechten”. Chapeau!

Veel mensen denken dat relatietherapie toch niets uithaalt en helaas is dat in veel gevallen zo. Meestal wordt tijdens relatietherapie gekeken hoe een stel met elkaar communiceert en hoe ze dat kunnen veranderen. Deze techniek werkt vaak prima als je op de bedrijfsvloer een team beter wilt laten samenwerken (hoewel er ook hier vaak meer speelt). Maar als binnen relatietherapie de diepgaande emoties die onder de communicatie liggen niet geadresseerd worden dan verandert er weinig en voel je je nog steeds in de kou staan. Anders met elkaar communiceren, zal hierdoor dan ook maar van korte duur zijn.

Koud van binnen voel ik me als ik naar ze kijk. Wat zou ik ze allebei graag een dikke knuffel geven en ze zeggen dat alles goed komt. Zoveel pijn, zoveel verdriet en zoveel eenzaamheid. De stellen die tegenover mij plaatsnamen in de afgelopen jaren waren ooit zo verliefd, hadden gepassioneerde seks, vertelden elkaar wat ze in elkaar bewonderde en knuffelden veel. Nu lijkt dit alles weg en lijkt er alleen nog maar pijn te zijn. Als ik ze zeg dat ik hun pijn zie en voel kijken ze mij en elkaar verbaasd aan. Ze lijken mij te zeggen: “heeft mijn partner ook zo’n pijn dan?”.

In de romantische liefde draait alles om hechting en emoties. Het gaat mis in relaties wanneer we ons niet meer veilig voelen bij die ander. Als onze geliefde niet langer de schuilplaats in ons leven is, omdat het lijkt dat die ander emotioneel niet meer beschikbaar is. Je wordt dan in het diepst van je ziel geraakt. Dan ontstaat er paniekvoetbal in de vorm van verwijten over en weer of het terugtrekken van één of beide partners.

Aan de buitenkant lijken ze alleen nog maar boos of afgesloten, maar hun pijn en vooral ook hun angst zijn bijna tastbaar. Hun uiterlijke boosheid en afgeslotenheid maakt de relatie nog onveiliger en versterkt de verwijdering. Stellen doen hun best om elkaars bedoelingen en narigheid te begrijpen, maar de woorden die ze kiezen gaan voorbij aan wat er werkelijk speelt. Waar het werkelijk om gaat is dat ze zich niet meer veilig voelen bij elkaar.

Wat ik zie is dat beide partners hetzelfde willen. Ze willen terug naar die veiligheid, die koestering die ze ooit voelden. Eigenlijk hoor ik ze roepen: “ik mis je zo!” en willen ze elkaar vragen: “kan ik nog op je rekenen en je vertrouwen? Ben je er voor mij, ben ik belangrijk voor je” en “heb je mij nog nodig en vertrouw je mij?”

Woede, kritiek, eisen of terugtrekken het zijn eigenlijk allemaal noodkreten naar die ander. Een roep om weer dichtbij te komen. Al die “gevaar” signalen maken wel dat ze allebei zó bang zijn dat de echte boodschap niet aankomt.

Vanaf dat moment wordt mijn doel de partners zich weer veilig bij elkaar te laten voelen, zodat zij zich opnieuw kunnen koesteren in elkaars liefde. Als we ons veilig voelen kunnen we beter omgaan met de onvermijdelijke wonden die onze partner onbedoeld veroorzaakt en hebben we minder de neiging om ons agressief en vijandig op te stellen als we pijn ervaren.

We ervaren allemaal wel een vorm van angst als we een meningsverschil of botsing hebben met diegene die zo belangrijk voor ons is. Als je je veilig voelt in de relatie is dat maar een tijdelijk dipje. Dan ebt de angst makkelijk weg omdat we beseffen dat er geen bedreiging is en onze partner ons gerust stelt als we daarom vragen. Hoe veiliger we ons bij elkaar voelen, hoe beter we op onszelf en onafhankelijk kunnen zijn.

Maar hoe reik je dan wel uit naar je partner als hij/zij zo ver weg of zo boos lijkt? Als ik ze vraag om mij over hun begintijd te vertellen, hoe ze elkaar ontmoetten en hoe ze verliefd werden komt er ineens weer zachtheid en liefde op hun gezichten. Ze zijn in gedachten allebei in een tijd waar ze zich heel goed en veilig bij elkaar voelden. Dan weet ik daar de reis terug begint naar elkaar. Hun harten mogen zich weer voor elkaar openen.

De Yoga “hart opener” Anahatasana (Anahata betekent onbeschadigd/ongekwetst) geeft je weer ruimte in het hart van je hart. Deze houding wordt ook wel het smeltende hart genoemd. Fysiek stretcht het de borst, schouders en rug en geeft ruimte aan je fysieke hart. In de video (met instructies dit keer) een korte hart openende serie.

Liefs, Annemarie