Berichten

Wees oncomfortabel!

/0 Reacties/in /door

Wees oncomfortabel!

Alle processen die mijn cliënten doorlopen laten zo hun “voetafdruk” achter in mij. Sommigen meer dan anderen. Maar het verhaal wat ik je nu ga vertellen is van een cliënt van jaren geleden die een bijzondere “voetafdruk” bij me heeft achtergelaten. De reden waarom zijn verhaal zo bijzonder is omdat ik en ik denk velen met mij, behoorlijk wat van mijzelf erin herkende. Ik pas wat feiten, omstandigheden en zijn naam hieronder aan om zijn privacy te garanderen. Ik noem hem hier John.

John is een succesvolle ondernemer. Zijn bedrijf is binnen een aantal jaren uitgegroeid tot een toonaangevend bedrijf binnen zijn branche. John is zelf zeer actief binnen zijn bedrijf en geeft zelf leiding aan de mensen die voor hem werken. Hij is een echt mensenmens, rechtdoorzee, warm en betrokken. Zijn werknemers zijn dan ook erg gesteld op hem. Hij werkt zelf welllicht het hardst binnen het bedrijf maar heeft altijd tijd voor zijn werknemers en helpt ze niet alleen met werk gerelateerde zaken maar ook op hun privégebied geeft hij hen meer dan eens ondersteuning. Dit is overigens niet iets wat hij mij zelf verteld heeft. Ik leerde hem kennen doordat hij meermaals voor werknemers die dit nodig hadden therapietrajecten en yoga- en meditatie lessen op de werkvloer bij mij af heeft genomen.

Alle werknemers vertelden mij hetzelfde over hem. Ze beschreven hem als warm, betrokken, empathisch en eigenlijk gewoon de “perfecte baas”. In mijn hoofd was hij dan ook met zijn brede glimlach en charmante voorkomen een man die volledig in balans was.

Groot was mijn verbazing toen hij mij op een dag belde dat hij er helemaal doorheen zat en graag een afspraak met me wilde maken. Hij vertelde mij dat hij een enorme fout had gemaakt. Dat hij zichzelf een enorme sukkel vond en al 2 weken niet geslapen had. Hij was nog nauwelijks op kantoor geweest en zat diep in de put. Op mijn vraag wat er gebeurd was begon hij te vertellen. Een aantal maanden daarvoor was hij benaderd door een organisatie die een aanbesteding hadden voor een groot project.

Zijn zakelijk hart ging sneller kloppen. Dit had een mogelijkheid kunnen zijn om de volgende grote stap te kunnen maken en wellicht zelfs marktleider te kunnen worden. Maar terugkijkend had hij eigenlijk ook wel twijfels gehad. Want hij had niet voldoende ervaren werknemers die én aan de aanbesteding én aan alle lopende projecten konden werken. Om nieuw personeel aan te nemen en in te werken was geen tijd. Toch was hij ervoor gegaan.

Zijn werknemers waren super enthousiast over de aanbesteding. Zonder dat hij er echt om hoefde te vragen draaiden zijn projectleiders vele overuren. Hij werkte minstens zo hard met hen mee. Het was lastig om ook de dagelijkse projecten goed draaiende te houden en ze verloren 2 bestaande klanten. Pijnlijk maar alle ogen waren gericht op de aanbesteding.

Hij vertelde me ook over een jonge projectleider wiens prille relatie op de klippen liep vanwege de vele werkuren. Zijn vrouwelijke projectleider, nog maar net terug van zwangerschapsverlof, die door de combinatie van gebroken nachten en de vele uren werk totaal oververmoeid was maar toch alles op alles had gezet. Maar ook de anderen (en hij noemde zichzelf niet) hadden veel moeten opofferen om dit voor elkaar te krijgen.

Op de dag dat de aanbesteding gepresenteerd moest worden vond hij dat hij de eer moest laten aan de projectleiders om te presenteren. Hij vertelde dat hij trots had toegekeken naar 5 opgebrande maar enthousiaste werknemers die een prachtige presentatie gaven over hun product. Maar toen kwamen de kritische vragen van de commissie en werd het deze zeer vermoeide werknemers ontzettend moeilijk gemaakt. De commissie ging echt te ver en er werd zeer respectloos met zijn mensen omgegaan. Het ging zelfs zo ver dat hij besloot een eind aan de presentatie te maken en zijn mensen weg te halen. Totaal gedesillusioneerd ging zijn team naar huis. Toen hij vanuit zijn eigen auto zijn mensen met afhangende schouders naar hun auto zag lopen brak hij. Het enige wat hij nog kon horen, voelen en zien was een innerlijke stem die zei: “dit is mijn schuld”, “ik ben een mislukkeling”, “ik heb mijn werk niet goed gedaan”, “ik heb ze niet beschermd”, “mijn ouders hadden gelijk ik doe nooit iets goed”. Hij schaamde zich diep naar zijn mensen toe en wist niet hoe hij het weer “goed” moest maken.

Hij vertelde me dat hij geprobeerd had om in zijn hoofd de schuld bij anderen neer te leggen. Natuurlijk was het een feit dat de commissie niet zo respectloos met zijn mensen om had moeten gaan. Maar hij zei me ook dat hij echt een grote inschattingsfout had gemaakt op personeelsgebied. Deze mensen hadden écht met bloed, zweet en tranen aan het project en de dagelijkse projecten gewerkt. Dit had hij ze nooit aan mogen doen. Hij bleef maar herhalen naar mij: “ik kan dit niet meer goed maken”.

Toen zei ik: “jeetje man wat ontzettend rot voor je dat het zo gegaan is. Ik snap hoe je je voelt.” Ik vertelde hem over de grote fout die ik zelf in mijn leven gemaakt had en wat de impact was op het leven van anderen. Hij keek me verbaasd aan en begon allerlei excuses voor MIJ te maken. “John”, zei ik, “je verontschuldigt mij nu, heb ik geen recht op mijn fouten?”. Hij begreep me niet. Toen ik vertelde ik hem wat ik geleerd had van mijn fout en dat ik mijn fout niet aan anderen toe wilde rekenen. Zei hij: “Oké maar hoe maak je het dan weer goed voor die andere mensen?”. “Niet”, zei ik. “Je zegt sorry”. John vond dat goedkoop en was in eerste instantie boos op mijn antwoord. Ik ging verder: “je kunt dit niet rechtbreien, goedmaken want je hebt geen teletijdmachine. Het enige wat je kunt doen is oprecht zeggen dat je een fout gemaakt hebt en dat je ziet wat dat hen gekost heeft en dat dat je spijt. Je bent nu eenmaal mens, fouten maken is identiek aan menszijn. Fouten is de manier waarop we leren.”. John mompelde nog wat en verliet mijn praktijk misschien nog wel moedelozer dan toen hij binnenkwam.

Twee dagen later belde hij mij, vanaf kantoor. Hij vertelde me dat hij nog lang nagedacht had over wat ik gezegd had en toen besloten had om zijn excuses aan te bieden aan zijn team. Die ochtend had hij zijn team bij elkaar geroepen en precies dat gedaan wat ik geopperd had. Hij vertelde hoe moeilijk het geweest was om te doen. Hij had het gevoel gehad dat hij naakt voor zijn team stond. “Het meest oncomfortabele wat ik ooit gedaan heb in mijn leven” zei hij. Maar hij vertelde ook dat er een diepe collectieve zucht gelaten werd door zijn team. Er werd gehuild, gelachen en veel gesproken en uiteindelijk bedankten ze hem zelfs voor zijn oprechtheid.

Door de yoga- en meditatielessen die ik tot hun verhuizing naar het buitenland bij zijn bedrijf gegeven heb zag ik hoe mensen door deze ervaring groeiden. In hun eigen ontwikkeling maar ook als team. John’s bedrijf is in de jaren erna nog vele malen groter gegroeid en als ik hem af en toe in de wandelgangen zag zei hij mij telkens weer: “dat advies van jou he?! Weet je hoe vaak ik dat al aan anderen doorgegeven heb? Het is zo simpel, zo moeilijk en oncomfortabel, maar zo verschrikkelijk de moeite waard.” Mijn antwoord was; “goed zo, vooral blijven doen”.

Herkende jij jezelf in John? Ik wel. Jaren ben ik geweest zoals hij. Ik voelde net als John aan wat een ander nodig had en paste mijn gedrag hierop aan. Ik vond dat ik nooit genoeg was, deed en gaf. Mijn omgeving zag mij als sterk, vol zelfvertrouwen en krachtig. Anderen kwamen altijd naar mij toe met hun problemen en ik wist die vrijwel altijd op te lossen. Ik had het in de ogen van anderen “goed voor elkaar”, maar was zo bang door de mand te vallen, dat ze zagen dat ik helemaal niet zo goed was.

Daarom streefde ik altijd naar minimaal 200%. Hard werken en aan alle verwachtingen voldoen. De pijn die je dan voelt als het toch onbedoeld fout gaat is enorm. Want je laat het  iets zeggen over wie je bent. Niet over wat je gedaan hebt maar over wie je bent. In mijn geval was dat net als bij John: ik voelde me waardeloos. Het advies dat ik hem gaf kwam dan ook niet ineens bij me omhoog.

Door mijn eigen jarenlang worsteling met deze problematiek die ik perfectionisme noem, heb ik mijn weg eruit gevonden. Door een goede therapeut, yoga en meditatie heb ik geleerd dat kwetsbaar zijn maakt dat je gelukkig jezelf kunt zijn. In de afgelopen 10 jaar heb ik vele cliënten, waaronder John (die uiteraard echt wel meer sessies dan deze bij mij gedaan heeft) daarin kunnen begeleiden. Graag help ik jou ook. Op 23 april a.s. start ik met het 8 weekse online traject: Van Perfectionisme naar Gelukkig Jezelf. In deze 8 weken combineer ik coaching, yoga en meditatie om jou te leren hoe jij Gelukkig Jezelf kunt zijn.

Doe jij ook mee? Voor meer informatie en inschrijven klik hier

Op dinsdagavond 10/4 om 20:30 en zaterdagmiddag 21/4 16:00 geef ik ook gratis webinars over dit onderwerp om je hiervoor aan te melden klik hier 

Warme groet,

Annemarie 

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Nooit goed genoeg

/0 Reacties/in , /door

Wat doet het met je als je nooit genoeg doet/bent/geeft?

Heb jij ook zo’n irritante stem in je hoofd? Zo eentje die je telkens weer wijst op je missers, dat je te kort schiet dat je gewoon niet genoeg bent/doet/hebt? Zo’n stem dat als het een vriend van je was geweest dat je het contact al heel snel zou hebben laten verwateren. Helaas ben ik in het bezit van zo’n stem en veel van mijn therapiecliënten en yogaleerlingen ook.

Het vervelende aan deze stem is dat het stelselmatig je gevoel van zelfvertrouwen onder je voeten vandaan trekt. Maar nog vervelender is dat je die stem niet uit lijkt te kunnen zetten. Te vaak luisteren we dan ook naar deze stem en gaan we nog beter ons best doen in de hoop dat hij dan verdwijnt.

De stem zegt de meest afschuwelijke, vernederende dingen. Zijn uitspraken zou je zelfs nog niet tegen je ergste vijand zeggen. In de (vaak korte) periodes dat de stem stil is vergeet je vaak dat hij er is. Dan zit je net lekker in je vel en doe je gewoon je ding en dan ineens bam….. daar is hij weer. Wat lokt “die stem” eigenlijk uit?

In mijn ervaring: als zaken net niet liepen zoals ik gehoopt had, als ik niet aan mijn eigen of aan iemand anders zijn/haar verwachtingen voldeed, als ik het gevoel had dat ik meer had kunnen doen/zeggen. Kortom alles wat me het gevoel gaf dat ik niet genoeg deed/was/gaf.

Hierdoor was er een tijd waarin niets mij ooit te gek was. Dit was de tijd dat ik 3 hbo-studies tegelijkertijd deed naast een fulltimebaan terwijl ik thuis een gezin met een heel jong kind had. Daarnaast deed ik zelf intensief aan Yoga, zag ik er elke dag tiptop uit, organiseerde ik leuke uitjes voor ons gezin en verassingsweekendjes voor mijn man en mij samen. Bezocht en belde ik mijn ouders, als enig kind, met regelmaat. Zorgde ik dat ik up-to-date was met alle trends, nieuws, muziek en las ik de boeken die je nu eenmaal gelezen moest hebben. En oh ja, ik vergeet nog te zeggen dat ik een chronische ziekte heb waar ik niemand mee “lastig wilde vallen”.

Mijn omgeving vond het helemaal niet zo bijzonder wat ik allemaal deed, ze waren er immers aan gewend. Dus vond ik het zelf ook niet bijzonder. Dit was gewoon wat er van mij verwacht werd, wat ik van mezelf verwachtte. Wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Hulp/advies/steun voor mezelf vragen kon ik eigenlijk vrijwel niet en als ik het een keer wel deed voelde het ongemakkelijk alsof ik daar zo snel mogelijk iets voor terug moest doen. Als ik het al een keer deed werd er ook vrijwel altijd afwijzend op gereageerd. Jij hebt alles toch zo goed voor elkaar? Jij ben toch zo sterk, een echte doorzetten? Hoezo wil je mijn hulp/advies/steun? De boodschap was helder: ik moest er vooral voor hen zijn. Niet zo gek, dat waren ze toch ook van me gewend? Bij eigenlijk iedereen in mijn omgeving was ik altijd aan het peilen wat hun behoeftes waren en daar probeerde ik aan te voldoen.

Natuurlijk waren er regelmatig momenten dat ik me volledig opgebrand, moe, leeg, onzeker en vreselijk alleen voelde. Maar het enige antwoord wat ik hierop kende was: “doorgaan”. Hier heb ik een hoge prijs voor betaald. Ik raakte het contact met wie ik werkelijk was en nodig had volledig kwijt.

Want het feit is dat hoeveel je ook (voor iemand) doet, het is op den duur zo gewoon dat niemand het meer merkt. Alleen maar als je het een keer niet (goed) doet. Dan krijg je de deksel flink op je neus. De pijn die je dan ervaart maakt alleen maar dat je nog meer je best gaat doen en nog slechter over jezelf gaat denken.

Een bewuste keuze maken om weer in contact te komen met wie jij bent voorbij al dat nodig zijn is niet makkelijk. Het was voor mij een lange weg van vallen en opstaan. Met regelmaat stap ik nog steeds in de valkuil en ga ik opnieuw voorbij mijn grenzen. Maar ik weet nu de weg terug naar mezelf.

Voor jezelf kiezen maakt je niet populair want de meeste mensen om je heen vinden het niet prettig dat je zo veranderd bent. Dus is een goed supportnetwerk uitermate belangrijk zodat jij leert te ONT-moeten zodat je jezelf weer kunt ontmoeten. Jouw behoeftes weer kunt (h)erkennen en hier positieve actie op kunt nemen. Waardoor je zelfvertrouwen weer kan groeien. Want dit leven leef je maar één keer en ook jij verdient het om Gelukkig Jezelf te kunnen zijn.

Graag help ik je hier mee GRATIS op weg. Aanstaande zaterdag 17/3 start ik met mijn 5-daagse challenge: “Perfectionisme de baas”. Want als je je in bovenstaande herkende ben jij een perfectionist. Klik hier om samen (daar is je supportnetwerk) met mij en meer dan 100 anderen mee te doen!

 

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

perfectionisme

Perfectionisme? Daar kom je nooit meer vanaf

/0 Reacties/in /door

Hoe kwam de titel bij jou binnen: “daar kom je nooit meer vanaf”? Als perfectionisme een onderdeel van je leven is voelde het waarschijnlijk loodzwaar. Perfectionisme is ook een zware last, want perfectie is onhaalbaar en dus begint de strijd elke dag opnieuw. Veel mensen vinden zichzelf de term perfectionist om die reden niet eens waard. Ze beredeneren: “ik doe/ben toch nooit (goed) genoeg dus ben ik ook geen perfectionist”. Laat deze wijze van denken nu juist één van de kenmerken zijn van perfectionisme.

Een perfectionist is niet iemand die alles perfect doet of perfect is. Dat is niemand, dat lukt niemand, dat bestaat gewoon niet. Een perfectionist is iemand die streeft naar perfectie. Dat mislukt elke dag opnieuw en dus moet er morgen weer gestreefd worden naar perfectie en overmorgen en overovermorgen en zo verder. Het houdt niet op. En hoeveel een perfectionist ook bereikt (en dat is vaak heel veel) het kan altijd beter. Een perfectionist voelt zich nooit goed genoeg en heeft nooit genoeg gedaan.

Perfectionisme zit in ons allemaal. We kennen het allemaal tot zekere hoogte. Niemand is hier volledig vrij van. Maar voor de een is het een groter onderdeel van het leven dan voor de ander. Te vaak wordt er dan ook onterecht trots gezegd: “ik ben een perfectionist”. Het lijkt alsof het in deze maatschappij iets is om trots op te zijn. Onze maatschappij moedigt het ook aan. Hoe vaak zie je in (sociale) mediaberichten hoe je nog perfecter kan worden? Mannen en vrouwen worden alsmaar aangemoedigd om nog meer te doen, zichzelf in welk opzicht dan ook te veranderen en worden we enorm beloond met “applaus” als we uitblinken.

Met regelmaat zie je ook op CV ’s mensen zichzelf omschrijven als “perfectionist”. Er wordt vanuit gegaan dat de potentiële werkgever dit wel aan zal spreken. Met de kennis die ik nu heb zou ik het, als werkgever, juist als een grote alarmbel zien. Want ja op de korte termijn ga je echt blij zijn met deze werknemer. Het is een harde werker, met hart voor de zaak. Maar er komt een dag (wellicht duurt dit een aantal jaar) dat deze hardwerkende perfectionist volledig opgebrand is. Niet alleen zakelijk maar ook privé. Vreselijk voor de werkgever die een goede en ervaren kracht kwijt is, maar nog veel afschuwelijker voor de werknemer zelf.

Is het dan echt zo slecht om graag dingen goed te doen? Nee, zeker niet. Graag dingen goed willen doen omdat je dat voor jezelf graag wilt is juist hartstikke goed. Ik noem dat gezonde ambitie. Ten eerste: je wilt het graag “goed” doen, niet perfect. Ten tweede: je doet het om je het graag wil voor jezelf, niet voor anderen. Dus niet om die ander te plezieren, te helpen of bevestiging van die ander te krijgen maar omdat je dit zelf graag wilt bereiken. Het goed willen doen voelt licht, geeft energie. Perfectionisme, het perfect moeten doen voelt zwaar en kost energie.

Wellicht wacht je nu in spanning af of ik denk dat je inderdaad nooit van perfectionisme afkomt. Er volledig “afkomen” nee dat geloof ik niet. Maar ik weet wel dat er een weg is om het niet langer je leven te laten beheersen. Een weg die leidt naar wat ik gezonde ambitie noem. Die weg heb ik zelf belopen en beloop ik nog elke dag. Inmiddels heb ik gelukkig in de afgelopen 10 jaar ook veel cliënten geholpen deze weg te vinden en te belopen. Het was voor mij geen gemakkelijke weg om te vinden en de weg ernaar toe was voor mij lang. Maar ik heb hem gevonden en ik deel hem graag met anderen zodat zij niet die lange zware zoektocht hoeven te belopen.

Graag help ik ook jou. Daarom start ik 17/3 met een gratis 5-daagse online challenge: “Perfectionisme de baas”. Ga je mee op weg? Schrijf je hier in

“Many people think of perfectionism as striving to be your best, but it is not about self-improvement; it’s about earning approval and acceptance.” -Brene Brown-

Warme groet, Annemarie

Annemarie Braun is psychodynamisch therapeut, coach en yogadocent. Meer over Annemarie? Klik hier

Hier vind je Annemarie op: Facebook, LinkedIn, Instagram en Twitter

Gebroken

/4 Reacties/in /door

Positief denken, een illusie?

Positief denken, het negatieve omdraaien naar het positieve en vooral alles wat negatief is meteen loslaten is nu de trend. Maar ik krijg acuut jeuk van al die “positief denken goeroes” die overal te pas en te onpas opduiken. Wat een onzin: er kan toch geen dag zijn zonder nacht. Geen licht zonder duisternis.

In mijn praktijk zie ik ook zoveel mensen worstelen met die hele “positief denken beweging”. Zich zelfs schuldig voelen als ze zich gewoon rot voelen. Zeker het type mens, waar ik me in gespecialiseerd heb, dat altijd doorgaat. Dit noem ik de harde werkers (zie mijn vorige blog) die overtuigd zijn dat als je maar hard genoeg je best doet dan……. worstelen met dit “mode” verschijnsel dat ook onze Social Media in greep lijkt te hebben.

Het hebben van gevoelens en gedachten is volkomen normaal en natuurlijk. Tegen “negatieve” gevoelens (ook zoiets wie heeft ooit bedacht dat minder fijne gevoelens als pijn, angst, boosheid en verdriet “negatief” zijn) vechten is niet alleen een stukje van jezelf ontzeggen. Maar maakt de relatie met jezelf steeds complexer. Het creëert een innerlijk conflict en dus stress. Het soort stress wat snel chronisch wordt. Hetzelfde geldt voor negatieve gedachten; ook die hebben we allemaal. Het “wegpoetsen” van die gedachten vergt veel energie. Terwijl ze toestaan NIET hetzelfde is als er in geloven en het onderdeel laten zijn van wie je bent.

Gevoelens en gedachten er laten zijn brengt je juist dichter bij wie je bent. In het hier en nu zijn, het leven ontvangen maakt je authentiek, mens en vooral heel. De bonus is dat als je het toelaat er ook weer echte ruimte is voor iets anders. Iets echts, niet iets wat door een of andere “positief denken goeroe” bedacht is. Hoe ik dit zelf op dagelijkse basis ervaar lees je hieronder naar aanleiding van een recent voorbeeld uit mijn eigen leven daarna zal ik het hoe en wat van het toelaten van gevoelens en gedachten uitleggen.

==

Mijn man liet HET GLAS uit zijn handen vallen en het landde het in duizend stukjes op de grond. Mijn blauwe Starbucks thee glas, ruim 20 jaar geleden gekocht in de Verenigde Staten. Het eerste wat ik kocht toen ik geëmigreerd was. Sindsdien drink ik er elke dag thee uit. Het glas was de hele wereld al over geweest; had relaties, mijn remigratie na 5 jaar en heel veel meer doorstaan zonder ook maar een scheurtje of een barstje. Dat glas was een dagelijks ritueel voor mij en hoorde gewoon bij me.

Maar het glas brak niet alleen, ik brak ook. Net als het glas lag ik ineens in duizend scherven op de grond. Terwijl mijn hoofd zei: “het is een glas, het is maar een ding” zei mijn hart iets heel anders. Mijn hart begon me te vertellen dat niet alleen het glas maar ook ik gebroken was. Veel belangrijke dingen in mijn leven waren plotsklaps veranderd, nieuw en voelde kwetsbaar.

Vijf maanden geleden heb ik een operatie ondergaan voor endometriose (zie mijn vorige blog) Het herstel van de operatie verliep moeizaam en langzaam. De operatie bleek complexer dan de artsen hadden verwacht. Het weefsel was door en op veel van mijn organen gegroeid en ook mijn baarmoeder en laatste eierstok konden niet behouden blijven. Diverse complicaties zorgde voor meerdere ziekenhuis opnames en een vertraagd herstel. Tegelijkertijd vierden de opvliegers en stemmingswisselingen vanwege de plotse menopauze hoogtij. Mijn leven lag dus eigenlijk totaal overhoop. Maar mijn eigen zaak moest wel overeind gehouden worden zonder mijn aanwezigheid. Ik stond duidelijk op de overlevingsstand: regelde vanuit het ziekenhuis of thuis in bed vervanging voor de yogalessen, probeerde elke dag of ik al wat yogahoudingen kon doen en stelde doelen voor mezelf. Ik leefde dus in de toekomst en niet in het hier en nu.

Tot ik brak, toen mijn glas brak. Manlief vloog direct op eBay op zoek naar dit glas. Hij wilde zijn meisje weer laten lachen als een ware “positief denken goeroe” en voelde zich schuldig voor iets wat per ongeluk gebeurd was. En wat een geluk: het bleek een limited edition te zijn die rare Amerikanen nog helemaal nieuw in een doos hadden bewaard. Voor wat dollars liet manlief deze zo naar Nederland vliegen. Die Ebay’ers moesten eens weten dat ik al 20 jaar dat limited edition glas elke dag gewoon gebruikt had en (nog erger) zelfs in de vaatwasser zette. Natuurlijk was ik oprecht blij (het is buiten de geschiedenis om gewoon ook een superfijn glas) maar vooral ontroerd door zijn poging. Zoonlief sprak de lieve woorden: “sorry mama dit zijn zoveel scherven die kan ik ook echt niet meer lijmen” toen hij mij zo zag huilen.

Zoonlief sprak de waarheid: voor het glas maar meer nog voor mij. Mijn gevoelens waren niet te lijmen; er was in mij gewoon heel veel verdriet, pijn, angst en boosheid. Dus besloot ik mezelf dit toe te staan om te voelen wat er echt was. Ik ben terug in het hier en nu gestapt door mezelf weer toe te staan te voelen.

Mijn angst voor de toekomst; ik had het gevoel met lege handen te staan; opnieuw te moeten beginnen met een lijf dat ik nog niet ken maar wel van mij is, mag er zijn. Mijn boosheid over dat ik me in de steek gelaten voelde door sommigen en teleurstelling dat er mensen zijn die zakelijk bewust gebruik hebben gemaakt van mijn kwetsbare situatie mag er ook zijn. Mijn verdriet over het verlies van hoe mijn lijf ooit was, mag er zijn. De onzekerheid over of het nu, na 4 operaties in de afgelopen 8 jaar, ook echt klaar is met de endometriose mag er zijn.

Alles mag er weer zijn maar ik koppel geen conclusies, oordelen of betekenissen aan mijn gevoelens en gedachten.

==

Het hebben van gevoelens en gedachten is volkomen normaal en natuurlijk. Tegen gevoelens en gedachten vechten, ontkennen of opleuken door zo het zogenaamd “positief denken” maakt niet dat ze miraculeus verdwijnen. Hiermee creëer je slechts een innerlijk conflict. Het enige wat gevoelens maar ook gedachten echt willen is gezien en erkend worden voor wat ze zijn.

Dit betekent overigens niet dat je je dan voorgoed volledig in de ellende stort en een hekel aan jezelf krijgt. Het gaat erom dat je gedachten en gevoelens leert zien voor wat ze zijn: momentopnames. Onze gevoelens en gedachten bepalen niet onze identiteit, ze zijn niet wie we zijn.

In de yogalessen vergelijk ik onze gevoelens en gedachten vaak met onze ademstroom. Deze komt tot je en gaat weer bij je vandaan. Het leven stroomt letterlijk door je heen. Hetzelfde geldt voor gedachten en gevoelens.

Gedachten en gevoelens zijn dus geen enkel probleem zo lang je er maar geen betekenis, verhaal, oordeel aankoppelt of jouw identiteit eraan ontleent. Je BENT NIET verdriet/boosheid/angst/blijdschap er IS op DIT moment verdriet/boosheid/angst/ blijdschap in jou.

Omdat je negatieve gedachten HEBT wil niet zeggen dat jij ook negatief BENT. Besef dat als je gevoelens en gedachten bevecht/ontkent/beoordeelt/opleukt of ze iets over jou laten zeggen dat je dan vecht tegen de stroom van het leven in jou. Dit is hoe je innerlijke stress creëert en steeds verder bij jezelf vandaan komt te staan.

Ontvang alles wat er op je pad komt; voel wat je voelt, denk wat je denkt, accepteer het volledig zoals het is en zoals het niet is en verander niets. Blijf in het hier en nu door je aandacht bij je adem te houden (je adem gebeurt tenslotte altijd nu) maar laat het daarbij en je zult zien dat de levensstroom je vanzelf weer iets anders brengt.

Besef dat alle verhalen, betekenissen en oordelen die je aan je gedachten en gevoelens koppelt voortkomen uit het verleden of uit angst voor de toekomst. Maar het verleden bestaat niet meer, zelfs het recente verleden, en de toekomst bestaat nog niet, ook al lijkt het heel nabij. Dus is het niet nodig om het verleden of de toekomst ook maar enige waarde te laten geven aan wat er in het hier en nu IS.

Het bijzondere is dat als je niet tegen vecht tegen je gevoelens en gedachten of ze ontkent of opleukt er dan ineens momenten zijn waarop er weer ruimte is voor iets anders. Zo kon ik steeds vaker ook weer intense dankbaarheid voelen voor wat er wel was gewoon hier en nu. Bijvoorbeeld de zorg en steun uit mijn directe omgeving en de vele kaartjes, bloemen, berichtjes, bezoekjes en zelfs cadeautjes uit de meest onverwachte hoeken.

Ik mediteer, wandel, doe ademhalingsoefeningen en beoefen yoga om me te helpen gewoon te zijn bij wat er wel en niet is. Zijn bij wat er NU is geeft me ruimte maar geen “instant happiness”. Sommige momentopnames (gevoelens/gedachten) duren nu eenmaal langer dan anderen. En natuurlijk, zoals je ook hebt kunnen lezen in mijn voorbeeld, gebeurt het regelmatig dat we toch weer in een verhaal, betekenis of oordeel stappen. Zodra je dit opmerkt (bij mij was dat in het voorbeeld het moment dat mijn glas brak) wees dan vriendelijk voor jezelf en breng jezelf terug naar het hier en nu.

Geduld is een schone zaak zei mijn oma al en dat is soms nodig met het leven nemen zoals het is. Maar in mijn ogen is dat de enige manier om te zijn wie je werkelijk bent nu. Het helpt mij om mezelf als een journalist te zien die verslag uitbrengt over wat er gebeurt in en met Annemarie. Zo blijf ik nieuwsgierig naar wat er is en hoe het zich ontwikkelt zonder oordeel. Dus ik ben en blijf benieuwd naar wie ik nu ben en word nu dat er zoveel verandert en leeft in mij.

Het leven verandert continue en het leven stroomt in ons dus wij veranderen continue. Geen enkel gevoel of gedachte staat vast of bepaalt je identiteit als je de levensstroom toestaat door je heen te gaan zonder oordelen, betekenissen of verhalen uit het verleden.

Dus in plaats van het veel gebruikte “Let it go” zou ik willen zeggen “Let it flow”.

Liefs,

Annemarie

Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan.

/2 Reacties/in /door

Een oneliner vaak uitgesproken door harde werkers. Ik wil het hier niet hebben over of deze uitspraak wel of niet op waarheid berust. Belangrijker vind ik of je oprecht blij wordt van het harde werken dat je doet en dat het je ook lukt om regelmatig NIET HARD TE WERKEN zonder je schuldig te voelen? Ik hoop het zo. Als je hier volmondig JA op kunt zeggen, dan is er ook echt niks mis met jouw harde werken.

Anders wordt het als je merkt dat het een patroon is wat je gevangen houdt. Als je niet goed weet hoe het anders moet. Als je merkt dat je af en toe (bedekt) afgunstig bent naar mensen die heel goed kunnen NIKSEN.

De harde werkers die ik hier bedoel zijn niet per definitie carrière tijgers, maar ze zijn over het algemeen wel goed in wat ze doen. Mensen hebben het vaak over deze harde werkers, maar praten minder vaak écht met ze. Meestal zien mensen harde werkers als krachtig, sterk en zelfstandig. Het zijn mensen waar je op terug kunt vallen, op kunt steunen en die je helpen als je even omhoog zit. Ze kunnen afgunst oproepen. Het lijkt immers of ze altijd de hele wereld aan kunnen.

Deze harde werker kan zich met regelmaat behoorlijk eenzaam, ondergewaardeerd en onzeker voelen. Moe en uitgeblust zichzelf afvragen waarom dit toch allemaal moet? Intens verlangen naar even niets moeten, nergens hoeven te zijn en niets te hoeven oplossen. Maar dit verlangen blijft ongehoord en ongezien want een harde werker gaat altijd door. “Je gaat er toch niet dood van?” zeg je tegen jezelf. Daarnaast: “wie gaat het dan doen?”

Hoe kom je zo gevangen te zitten in hard werken? Harde werkers hebben het, net als ieder ander mens, nodig om gezien en gehoord te worden. Een manier omdat voor elkaar te krijgen is hard werken, beter dan je best te doen. Vaak niet alleen op het werk maar ook in het privé leven. Ze trekken de kar, nemen het initiatief en zijn een ieders steun en toeverlaat.

Dat maakt dat je niet om ze heen kunt en ze dus gezien en gehoord worden. Vaak is dit ergens in de vroege jeugd al ontstaan. Het is een karakterstructuur of overlevingsmechanisme, gedrag wat ontstaat om behoeftes vervuld te krijgen. Nu kun je zeggen dat er ergere gedragspatronen zijn dan hard werken en dat is absoluut waar. Hard werken kan je ook veel goeds brengen en dat maakt het nu juist nog moeilijker om dingen anders te gaan doen.

Maar wat als je jezelf die kans niet geeft? Dan word je eigenlijk nooit echt gezien of gehoord. Niet door anderen maar vooral niet door jezelf. Wat je andere mensen en jezelf laat zien is slechts de harde werker, maar een deel van jou. Mijn ervaring met deze harde werkers is dat ze niet snel tevreden zijn met hun harde werk. Het kan altijd beter, meer en harder. Dus het is ook nog een ondergewaardeerd deel wat nooit rust krijgt.

Niemand is alleen maar sterk, krachtig, zelfstandig en aardig. Iedereen heeft ook een kant die het wel eens even niet meer ziet zitten, verdrietig en bang is, maar die stopt deze harde werker maar wat graag weg. Simpelweg omdat ze geen idee heeft wat ze er mee moet. Maar echt helpen doet dat niet. Echt weg gaan deze gevoelens niet en met enige regelmaat wordt deze harde werker overstelpt door deze gevoelens waar ze geen raad mee weet. Hoe hard je hieraan ook werkt, ze gaan nooit echt weg.

Een harde werker zal niet gemakkelijk zelf om hulp vragen of over haar/zijn gevoelens spreken. Omdat hij/zij uitstraalt zo sterk te zijn bieden mensen het ook niet snel uit zichzelf hulp aan en vragen ze ook niet door als er als antwoord op de vraag: “Hoe gaat het met je” wederom een “Goed hoor” volgt. Zo komt er nooit erkenning voor jou; voor jouw hele persoon.

Wat als je sterk MAG zijn maar het NIET HOEFT te zijn om te MOGEN zijn wie je bent? Het begint allemaal bij van je ECHTE persoonlijkheid te leren HOUDEN. Dat je voelt diep van binnen dat je niet hard hoeft te werken om gezien en gehoord te worden.

De mooiste ervaringen in het leven zijn die momenten waarin je geen controle hebt. Die momenten waarop het leven gewoon door je heen stroomt en je voelt: “ik ben goed zoals ik ben en daar hoef ik niets voor te doen”.

Warme groet,

Annemarie

schaduwzijde

Mijn schaduwzijde

/0 Reacties/in /door

Jaren geleden tijdens mijn opleiding zei een docent: “ik geef nog geen 5 cent voor iemand die alleen maar aardig is”. En direct dacht ik; “ja dat is exact zoals ik het ervaar”. Niemand is alleen maar leuk, aardig, gezellig, sterk en altijd positief. Een ieder dat wel is, ken ik niet echt.

Een prachtige tekst uit de song: Beneath your beautiful van Labrinth en Emile Sandé die me elke keer raakt is: “Would you let me see beneath your beautiful.  Would you let me see beneath your perfect”. Onder ons “mooi” zitten nog zoveel zaken die we als onze schaduwzijde zien. Dingen die het daglicht niet kunnen of eigenlijk mogen verdragen.

Maar pas als ik jouw “schaduwzijde” mag zien, zie ik jou helemaal en word jij dus helemaal gezien. Mag je er helemaal zijn. Laat me jouw schaduwzijde zien dan weet ik wie je echt bent. Misschien is het je boosheid die je maar niet onder controle kunt krijgen, of een depressie die je zo ver naar beneden trekt dat je het licht met regelmaat niet meer ziet? Of is jouw verlangen naar plezier zo groot dat het een verslaving (welke dan ook) voedt?

Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet echt kende voordat ik diep durfde te graven in mijn schaduwzijde en het oprecht en met compassie in de ogen kon kijken. Want ook ik heb een schaduwzijde. Achter mijn glimlach zit een serieuze, piekerende soms bezorgde kant. Die verlangt naar alleen zijn en stilte. Achter mijn aardige, vriendelijke, begripvolle kant zit verdriet, een gebroken hart en soms depressieve momenten en stress. Achter de rust die ik uitstraal en waar ik elke dag aan werk zit mijn liefde voor mooie dingen en een hang naar materialisme.

Het gaat er in dit leven niet om dat we onze schaduwzijde “wegpoetsen” en niet aan de buitenwereld laten zien. Want dat betekent dat een deel van jou er niet mag zijn, dat een deel van jou niet oké is. Maar dat ben jij ook. En wat een bevrijding als je er helemaal mag zijn. Wat een opluchting als je van jezelf als geheel mag houden. Zoals in dat andere prachtige nummer: “All of Me” van John Legend. Je schaduwzijde is er niet om ooit “vanaf te komen” maar om er vrienden mee te worden en het te accepteren als een deel van wie je bent. Ik ken mijn schaduwzijde, en jij?

Wat Yoga betreft, hier een korte serie op de plek waar ik helemaal mezelf kan zijn: het strand van Texel. In de video met het geluid van de zee en Beneath your Beautiful op de achtergrond!

Laat jezelf helemaal zien!

Annemarie

zeg maar niets

Ik zeg maar niets

/0 Reacties/in /door

Steeds vaker denk ik: “zeg maar niets”. Steeds vaker zeg ik: “denk maar niets”. Daarna ga ik stoeien met de gedachte of dit dan niet slap is dat ik niets denk en zeg. Het maakt dat ik steeds minder vaker “een mening heb” en dat is maatschappelijk gezien niet zo geaccepteerd. Waar ik het over heb? Over: Oordelen.

Nog niet zo lang geleden zag ik op Facebook de volgende uitspraak voorbij komen: “You know my name, but you don’t know my story”. Dit raakte me. Het is namelijk iets wat ik vaak in mijn leven ben tegengekomen. Mensen hebben vaak een oordeel over mij (gehad), een oordeel wat ze baseren over iets wat ze denken te zien. Er zijn periodes dat mijn leven hierdoor allerminst makkelijk te noemen is geweest. Wellicht is dat hetgeen waardoor oordelen voor mij steeds moeilijker wordt. Ik ken de andere kant van de medaille.

We doen het natuurlijk allemaal en vaak ook onbewust. We denken iets te zien bij een ander of in een situatie (let op ik gebruik hier bewust: we denken iets te zien) en hup dat moet in een hokje geplaatst worden. We zien bijvoorbeeld een gezette vrouw ongezond voedsel eten en denken: “ja, zo is het gekomen, daarom ben jij dik”. Dik vinden we dan niet goed of niet mooi of niet gezond of blijken van niet gedisciplineerd genoeg zijn en als we niet uitkijken, gaan we ook nog in veroordelen: “Eigen schuld dus!”

Waarom doen we dat? Want is dat wel zo? We kennen haar niet en wellicht eet de persoon in kwestie al haar hele leven gezond en staat ze zichzelf vandaag even iets ongezonds toe (doen we dat niet allemaal weleens?) of lijdt ze aan een ziekte of is het simpelweg iemands genetische bouw of wellicht is eten de enige troost in haar leven. Iemand dik vinden is ook al zoiets, want dat is erg relatief en subjectief. Objectief gezien kun je eigenlijk alleen maar zeggen dat één dikker of dunner is dan de ander en dat betekent verder niets.

We oordelen omdat het voor ons denken makkelijker is. We hebben bepaalde normen en waarden ooit opgedaan en als iets daar binnen valt dan past het in dat hokje. Maar we doen het ook vanwege de vergelijking met onszelf. Want als je je op een bepaald gebied niet zeker over jezelf voelt dan helpt het om anderen als slechter te zien. Het geeft ons even een beter gevoel over onszelf.

Ook mijn werk als therapeut maakt dat ik steeds minder vaak een mening heb. De verhalen van een cliënt zijn zo veel interessanter, belangrijker dan een oordeel. Het bijzondere aan mijn werk vind ik dat iedere cliënt een eigen verhaal, een eigen waarom heeft en dat ik daar naar mag luisteren. Mocht ik toch een oordeel over een cliënt hebben die bij me binnenkomt valt deze eigenlijk direct weg als ik zijn of haar verhaal hoor. Dat is precies wat mist bij een oordeel op het eerste gezicht. Het verhaal erachter. Als we dat niet kennen, dan kan ons hoofd er een verhaal van maken en er dus een oordeel over hebben.

ik zeg maar niets blog foto

Is het erg om een oordeel hebben? Dat kan inderdaad heel erg zijn. Mensen die vanuit een oordeel veroordeeld worden hebben het zwaar. Ze worden buiten de groep geplaatst en raken in een isolement. Als je weet dat “erbij horen” een primaire behoefte voor mensen is dan weet je ook dat er niet bij horen diep in iemands ziel raakt.

Kinderen uiten hun oordeel vaak sneller dan wij. We noemen dat dan pesten. Met alle social media van deze tijd kan dit heel grootschalig worden. Steeds meer schrijnende verhalen bereiken ons dan ook via de media. Maar ook die berichten die de media niet halen zijn schrijnend, want opgroeien in een sociaal isolement draag je de rest van je leven bij je. Het vernietigt je zelfbeeld. In mijn praktijk zie ik zo vaak volwassenen die als kind gepest zijn. Soms wel meer dan 30 jaar geleden en daar nog elke dag last van hebben. Alleen maar omdat anderen een oordeel hadden.

Maar ook wij als volwassenen kunnen er wat van. Wij uiten het wellicht niet altijd zo direct als kinderen. We houden het wellicht voor ons, maar wel bij ons. Want hoe klein het (voor-)oordeel ook is, het is een label dat je nu aan die persoon gegeven hebt. De volgende keer dat je die persoon ontmoet reageer je (onbewust) vanuit dit label en kom je zo nooit achter het verhaal van deze persoon en zal het contact zich dus ook nooit verdiepen.

Op internet zijn volwassenen vaak zelfs nog erger dan kinderen. Oordelen over bekende en onbekende mensen die (meestal ongevraagd) in het nieuws terecht komen zijn vaak zo beledigend en mensonterend dat ik al enige tijd de reacties op nieuwsberichten mijd. Zelfs “gewone” posts op social media kunnen hele sterke oordelen opleveren. Kennelijk maakt de anonimiteit van het internet dat mensen zich vrij voelen om anderen openlijk te veroordelen. Mijn gedachte is dan: niet reageren kost minder tijd en energie en laat de ander in zijn waarde.

En wat doet het feit dat we weten dat als wij oordelen over anderen hebben, zij die dus ook over ons hebben met ons? Oordelen waar we geen invloed op hebben, net zo min als de mensen waar wij oordelen over hebben invloed hebben op onze oordelen simpel en alleen omdat we het verhaal niet willen horen? Bij veel mensen zorgt dit er voor dat ze zichzelf niet meer durven zijn. Proberen te voldoen aan het beeld waarvan ze denken dat de ander graag wil zien. Jezelf openstellen en kwetsbaar zijn is net zo moeilijk als het niet (ver-)oordelen van anderen.

Oordelen is niet makkelijk af te leren, zeker niet omdat het vaak onbewust en zo snel gaat. Maar het is zeker niet onmogelijk. Het begint bij het oprecht geïnteresseerd raken in het verhaal achter de mens, diens verhaal aanhoren met een open mind en aanvullende vragen stellen. Dan kun je je eventueel (en uiteraard mag je daarbij ook je onderbuik gevoel , niet je hoofd, mee laten tellen) een mening vormen.

Máár vraag jezelf ook eens af waarom het eigenlijk zo nodig is om altijd een mening te hebben. Daarnaast: wees ook eens aardig voor jezelf. Laat oordelen over jezelf los. Wees wie je bent, niet wie je vindt dat je zou moeten zijn. Wees kwetsbaar, vertel jouw verhaal. Dat lucht op en maakt ruimte. Ruimte voor jou maar ook voor een ander en diens kwetsbaarheid en verhaal.

De Yogahouding de Duif, Eka Pada Rajakapotasana kan hier goed bij helpen. Fysiek opent de houding het bekken en de onderrug en stretch je het been en de bilpieren. Omdat het bekken in de Yoga wordt gezien als het huis van onze gevoelens helpt dit je mentaal om oude gevoelens en oordelen los te laten. Laat los en geniet van de ruimte die het je geeft!

Open mind, warm heart!

Annemarie

Los van je verleden

/1 Reactie/in /door

Het begint met iets pijnlijks in ons verleden. Het kan een moeilijk voorval zijn of een groot of klein verlies. Misschien iets wat we nooit als belangrijk hebben gezien. Maar wat het dan ook was, het heeft een effect op ons gehad. We hebben het persoonlijk opgevat. We hebben het een betekenis over onszelf gegeven. Voorbeelden: ik ben niet goed genoeg, slim genoeg, mooi genoeg, dun genoeg, belangrijk genoeg, aantrekkelijk genoeg etc. etc. We hebben deze leugen naar binnen getrokken en het een waarheid gemaakt en dus tot een belangrijke overtuiging gemaakt. Maar dit gaat op een totaal onbewust niveau.

Soms kunnen kleine gebeurtenissen je hele leven bepalen. Bijvoorbeeld: je moeder is te laat bij school om je op te halen. Op dat moment geef je er de betekenis aan: ik ben alleen, ik moet mezelf redden. Als dat je overtuiging wordt kun je je leven er op richten om zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Als dat lukt geeft dat enerzijds een prettig gevoel maar anderzijds voel je je nog steeds alleen van binnen. Dan ga je proberen iets op te lossen dat niet aan de buitenkant opgelost kan worden want het is een leugen vanaf het begin. Als je nu om je heen kijkt ben je niet alleen, het is een overtuiging die je ooit zelf verzonnen hebt en er onbewust voor gekozen hebt er in te blijven geloven.

Voor mijzelf heeft de scheiding tussen mijn ouders mij een rare overtuiging opgeleverd. De overtuiging: ik heb gefaald, ik ben niet goed genoeg. Als 15-jarige was ik er namelijk van overtuigd dat ik hun problemen kon oplossen. Niet omdat mijn ouders vonden of gezegd hebben dat ik hun problemen op moest lossen. Dat was wat ik zelf was gaan geloven. Dat deze overtuiging een mission impossible was zag ik later als volwassene natuurlijk ook wel in, maar toch bleef ik maar mijn best doen om problemen tussen/van mensen om te lossen. Onbewust wilde ik bewijzen dat ik het wel kon en dat ik dus goed genoeg was. Dat leverde me tijdelijk een goed gevoel op als het lukte maar als het niet lukt voelde ik me knap waardeloos. Daarnaast droeg ik ook verantwoording die niet van mij was. Gelukkig heb ik dit inzicht tijdens mijn opleiding tot therapeut gekregen en  mijn overtuiging kunnen omkeren. Een dergelijke overtuiging is namelijk een hele lastige, helemaal voor een therapeut.

Soms gaat het om een zeer traumatische gebeurtenis. Bijvoorbeeld: je ziet op 8-jarige leeftijd hoe je moeder aangevallen wordt. Dat is traumatisch en dat zoiets impact heeft is logisch. Echter als je er vervolgens de betekenis aangeeft dat je niet veilig bent kun je je hele leven verraden, bedondert en verlaten voelen.

Ik heb in de afgelopen jaren de meest vreselijke verhalen van cliënten gehoord, die de meest afschuwelijke dingen meegemaakt hebben. Dat is natuurlijk verschrikkelijk en mijn sympathie gaat naar hen uit, maar het is belangrijk dat je de rest van je leven weer gelukkig kunt zijn. Ik probeer ze dus in te laten zien dat wat ze meegemaakt hebben niet meer bestaat. Het is in het verleden en heeft geen betekenis meer in het hier en nu. Het enige wat het nu nog over jou zegt is dat je het overleefd hebt.

Wat gebeurd is, is absoluut gebeurd. Het was echt. Het heeft echter geen betekenis meer in het hier en nu. Het enige wat nu nog bestaat is de omschrijving ervan en de betekenis die je er aan gegeven hebt. Zelfs als het je lichamelijk beschadigd heeft, je lichaam wordt uiteindelijk weer neutraal. Je cellen regenereren en het lichaam vindt zichzelf opnieuw uit. Dit gebeurt ongeveer elke zeven jaar. Maar ons hoofd, de betekenis die we aan het trauma gegeven hebben, houdt het trauma in stand.

Op enig moment hebben we allemaal een keer gedacht: ik ben helemaal alleen, ik ben niet veilig, ik ben raar, ik ben geen liefde waardig, ik ben stom etc. Je hebt jezelf beoordeeld en sinds die tijd geleefd met de overtuiging: dat is wie ik ben. Maar dat is niet wie je bent, dat is wat je zelf verzonnen hebt.

Op enig moment in mijn leven realiseerde ik me (toen ik me weer eens midden in een mission impossible bevond) waar ik deze overtuiging vandaan had gehaald en dat mijn overtuiging totale onzin was. Wat een bevrijding! Ik hoefde niet ieders problemen meer op te lossen

Begin je leugen uit te dagen door het verhaal wat je onderuit haalt onder ogen te zien. Misschien heb je er al een idee bij wat het voor jou is nu we het er zo over hebben. Het ligt in een gebied van je leven waarin je je vreugdeloos en zonder kracht voelt, waarin je je berust hebt: dit is gewoon zoals het is. Je hoeft niet ver te zoeken, want het ligt voor je neus. Je moet het alleen willen zien. Als je zegt dat je niet weet wat de oorsprong van het verhaal is…. Je weet het wel!  Het kan iets ogenschijnlijk onbenulligs zijn zoals je ouders die tegen je schreeuwden omdat je iets verkeerd deed of een kind wat een opmerking plaatste dat er toe geleid heeft dat je een oordeel over jezelf geveld hebt.

De tweede stap is een nieuwe manier van “zijn” te verklaren. Door voor jezelf uit te spreken wat je vanaf nu over jezelf wilt geloven. Bijvoorbeeld: “mijn nieuwe manier van in het leven staan is dat ik alles mag proberen”. Of voor mijzelf: “mijn nieuw manier van in het leven staan is dat ieders probleem zijn of haar eigen verantwoording is”.

In de Yoga video zie je de Zittende Twist (Ardha Matsyendrasana). In deze houding masseer en ontgift je al je buikorganen, vergroot je de flexibiliteit van de wervelkolom en versterk je je buikspieren. Laat het ontgiften doorwerken in je hoofd en ontdoe je van het verleden.

Creëer je eigen leven!

Annemarie

De naakte realiteit

/0 Reacties/in /door

Elke dag gebeurt er van alles in je leven. Goede dingen, minder goede dingen en neutrale zaken. We hebben iedere dag ook interacties met anderen variërend van leuke inspirerende contacten tot de alledaagse contacten. Op zichzelf staand hebben deze situaties geen emotionele lading. De uitdaging begint wanneer wij deze situaties en interacties een betekenis gaan geven.

Wij creëren allerlei verhalen over de dingen die gebeuren: wat het zegt over ons, onze relaties, onze status, enzovoorts. Deze verhalen worden een zware last die we met ons mee dragen. Ze creëren stress en ongemak en mogelijk na jaren en jaren zelfs ziekte.

Een versterkende vraag in iedere uitdagende situatie is: Kun je het verschil zien tussen wat er in de realiteit gebeurd, de naakte realiteit, en het “drama” wat je zelf er omheen gecreëerd hebt wat het waarde en emotionele lading geeft. Een stap verder: kun je die verhalen loslaten, wetend dat de betekenis en de lading die je er aan gegeven hebt je blokkeert?

Een tijdje geleden hielp ik een vriendin, althans (en let op) ik dacht dat we vriendinnen waren. Omdat ik dacht dat we vriendinnen waren deed ik wat ik normaal altijd doe voor mijn vrienden. Ik luister, steun, troost, deel, adviseer en help. Ik gaf haar mijn vriendschap in een voor haar moeilijke tijd. Haar moeilijke tijd en ook onze “vriendschap” duurde ongeveer twee jaar. Toen ze echter in rustiger vaarwater kwam verbrak ze het contact abrupt. Ik was niet langer nodig. Ze had van mij gekregen wat ze nodig had en dat was voor haar voldoende. Ik was op zijn minst gezegd in de war. Dit voldeed niet aan mijn verwachtingen en ik voelde me gebruikt, verdrietig en teleurgesteld. Toen liet ik het ook nog iets over mezelf zeggen. “Leuke” dingen als: ik ben niet goed genoeg, ik hoor er niet bij, ik ben niet belangrijk (let op 3x het woord “ben”, dit gaat dus over mijn “zijn”).

We leven ons volledige bestaan vanuit ons eigen oogpunt. Eigenlijk hebben we niet eens een oogpunt. We zijn een oogpunt. Dat is hoe zeker we zijn in ons geloof dat we de waarheid zien. We dragen verschillende “brillen” door welke we onze wereld ervaren, nooit beseffend dat het “de bril” is die bepaald wat we zien. De bril geeft ons een tunnelvisie waardoor we slechts een paar aspecten van de realiteit of situatie zien. We zien de wereld niet in zijn geheel en we zien “de bril” niet. We zien alleen wat “de bril” ons laat zien. Je ziet het leven niet zoals het is. Je ziet het leven zoals jij bent.

Terugkijkend naar mijn eigen situatie waren er wel degelijk talloze signalen hoe zij onze relatie werkelijk zag. Ik keek echter door mijn eigen bril, zag een vriendschap en had daarbij behorende verwachtingen.

Onze hersenen geven betekenis aan alles wat gebeurd is in het verleden of wat we geloven dat zal gaan gebeuren in de toekomst en dat wordt ons verhaal. We houden van onze verhalen, want die vertellen ons wie we zijn. Een enorme grote schoonmaak en bevrijding vinden plaats als we gaan zien dat niets in het leven betekenis heeft behalve de betekenis die we er zelf aan geven.

Bijvoorbeeld: “Mijn baas was niet blij met mijn werk aan een project en nu moet ik het opnieuw doen”. “Mijn partner was te laat voor onze afspraak”. “Ik ben te laat met het insturen van mijn belastingaangifte”. Als je blijft bij deze feiten dan ervaar je de ruimte en kun je in het hier en nu blijven, zodat je kunt kiezen hoe je reageert. Je kunt kiezen om je werk aan het project te veranderen, je partner vragen of er file was onderweg of iemand die meer van belastingen weet dan jij om raad vragen. In plaats van automatisch in fantasieverhalen te verdwijnen als: “ik word ontslagen, mijn partner respecteert mijn tijd en gevoelens niet, ik ben een ongelooflijke malloot die in de goot belandt”.

De zware betekenis die je aan je ervaring toekent is de wortel van jouw stress. Iedereen doet het; niemand is hier vrij van. Het leven gebeurt en automatisch beland je in verhalenland. Besef dat je in een wereld leeft vol met opgeblazen verhalen. Dat is de reden waarom je zo moe bent. Zoals Buddha zei: Pijn is onvermijdelijk, maar lijden is een keuze.

In mijn eigen situatie heb ik afstand genomen en besloten de naakte realiteit onder ogen te zien en de door mij gecreëerde bril af te zetten. Pijn heb ik zeker gevoeld maar ik heb gekozen om er niet onder te lijden. Uit deze twee jaar heb ik de mooie momenten gepakt en bewaard. Het laatste wat ik mijn “vriendin” gezegd heb is dat ik haar met liefde bijgestaan heb en dat blijft zo met of zonder bril.

In de Adelaars houding (Garudasana) verscherpt de focus als het scherpe oog van de adelaar zodat je vrij raakt van “jouw bril”. Tegelijkertijd versterkt het je armen, benen, enkels en knieën en geeft het ruimte tussen de schouderbladen. Uiteraard verbetert het ook je balans!

Zie de naakte realiteit en laat alle drama los!

Annemarie